G.I. Joe: The Rise of Cobra - recensie

Het elite militaire korps G.I. Joe moet de wereld redden wanneer de kwaadaardige wapenfabrikant McCullen nucleaire kernkoppen steelt.

Regisseur Stephen Sommers staat garant voor actie. Na onder meer The Mummy en Van Helsing komt hij nu met het actiespektakel G.I. Joe: The Rise of Cobra .

Het verhaal is in deze films eigenlijk altijd van ondergeschikt belang. Zo ook hier. Militair Duke (Channing Tatum) en zijn maatje Ripcord (Marlon Wayans) worden op pad gestuurd om nucleaire kernkoppen af te leveren en te beschermen. Tijdens de rit worden ze aangevallen door futuristische kwaadaardige militairen onder leiding van de bloedmooie Ana (Sienna Miller) en wapenfabrikant McCullen. Duke en Ripcord overleven als enige de aanval en worden gered door het elite militaire korps G.I. Joe. Na een korte discussie met General Hawk (Dennis Quaid), de leider van het elite korps, worden Duke en Ripcord toegevoegd aan de groep en moeten ze er voor zorgen dat de kernkoppen uit handen blijven van McCullen. Het verhaal verloopt vervolgens volgens de bekende vaste patronen. Dat het plot van G.I. Joe: The Rise of Cobra niet origineel is zal niemand verbazen, dat doet er ook helemaal niet toe in dit soort fil Het gaat om de actie en tegenwoordig natuurlijk ook om de CGI-beelden.

Het bekende recept
Regisseur Sommers kent de ingrediënten voor een Hollywood zomerfilm, veel actie en een hoog tempo. De actiescènes wisselen elkaar dan ook in sneltreinvaart af. Tijd voor karakterontwikkeling is er dan ook nauwelijks, maar daar heeft Sommers wel een oplossing voor. Tijdens de actie worden de karakters in beeld genomen en in een korte flashback toont Sommers wat zijn of haar achtergrond en connectie is met bepaalde andere karakters. Zo komen we in een aantal flashbacks te weten dat Duke en Ana vroeger verloofd waren. Hierdoor houdt de film het hoge tempo vast, maar tot echt boeiende karakters leiden deze scènes niet.

De film is doorspekt met CGI-beelden. Helaas zijn de beelden niet altijd even goed en ziet ze er af en toe verouderd uit. Het lijkt wel alsof er niet genoeg budget was voor al deze special effects. Zo ziet de aanval op de Eiffeltoren er goed uit, maar het opstijgen van een futuristisch vliegtuig en het in beeld brengen van een ijsbeer ziet er tenenkrommend slecht uit. Voor een actiefilm als deze lijkt het nogal cruciaal dat deze beelden er perfect uit zien. De middenweg die hier is gekozen, om geld te steken in belangrijke grote scènes en minder geld in kleine scènes zoals het opstijgen van een vliegtuig, is niet de juiste. Het leidt af van de actie.

Toch is er één ingrediënt dat dit recept mist en dat zijn de gerenommeerde acteurs. De bekendste is eigenlijk Dennis Quaid, maar die heeft weinig te doen in deze film. De rest van de cast bestaat uit ongevestigde namen. Helaas weten de meesten ook niet te overtuigen in deze film. Channing Tatum, bekend van Step Up komt bijvoorbeeld niet verder dan moeilijk kijken. De dialogen zijn net zo middelmatig als de acteerprestaties en helpen de acteurs niet om bijzondere dingen te doen. Enig lichtpuntje is Joseph Gordon-Levitt, deze rijzende ster heeft duidelijk plezier als The Doctor en zet als enige een memorabel karakter neer.

Conclusie
G.I. Joe: The Rise of Cobra is eigenlijk het best te vergelijken met Iron Man, maar dan helaas wel een B-filmversie daarvan. Het recept en de ingrediënten zijn nagenoeg hetzelfde, maar toch slaagt G.I. Joe er niet in te overtuigen. De special effects zijn onevenwichtig, de karakterontwikkelingen zijn oppervlakkig en de bijbehorende liefdesverhalen en komische noten zijn ondermaats. Toch is G.I. Joe geen slechte film, het hoge tempo en de vele actiescènes maken veel goed en daar draait het in dit soort films toch om. Net zoals dat er in Hollywood een recept is voor deze zomerfilms, is er voor het publiek ook een recept voor het kijken van dit soort films; denk vooral niet na!