God Bless America - recensie

Asociale buren die tot 3 uur 's nachts muziek draaien, mensen die hun auto dubbel parkeren of iemand die tijdens de film gaat zitten bellen. Je zou ze eens allemaal goed de waarheid willen zeggen. Frank en Roxy doen dat inGod Bless Americaop geheel eigen wijze.

Dag in dag uit wordt Frank geconfronteerd met de vervuilde wereld waarin hij leeft. De televisie laat hem niets anders zien dan goedkope reality shows waarin mensen plezier beleven aan het afzeiken van andere mensen, tampons naar elkaar gooien en in tranen uitbarsten omdat ze niet de juiste auto voor hun verjaardag krijgen. Frank is het zat, zo blijkt uit zijn innerlijke monoloog. In gedachten heeft hij het onkruid van de samenleving al eigenhandig verwijderd, maar zoals dat bij vele mensen het geval is, blijft het bij fantaseren. Totdat Frank te horen krijgt dat hij een hersentumor heeft. Met een voortijdig einde in zichtbesluit Frank de daad bij het woord te voegen. Hij steelt de auto van zijn buurman en koerst naar een middelbare school om zijn frustratie te botvieren op een verwend pubermeisje. Geheel onverwacht krijgt hij daarbij support van Roxy, een jongedame die zijn woede en verbittering deelt.

“God Bless Americais a violent movie about kindness,” zegt Bobcat Goldthwait over zijn nieuwste film. Het idee ontsprong uit zijn eigen frustraties over de huidige samenleving. De manier waarop mensen tegenwoordig met elkaar communiceren, staat hem daarbij het meest tegen. Met deze film wil hij bereiken dat mensen gaan nadenken over de harde en gemene wereld die Amerika is geworden.Belangrijk daarbij is de vraag: ben jij als mens onderdeel van de oplossing of ben je onderdeel van het probleem? Om de film niet een pamflet van een oude zeur te midden van zijn midlife crisis te laten worden, wilde Goldthwait naast de hoofdrol van Frank (Joel Murray) een jong iemand plaatsen. Dit om te laten zien dat ook de jeugd de pest kan hebben aan de steeds meer overheersende verdorvenheid. Met de filmThe Sterile Cuckooin zijn achterhoofd, waarin Liza Minelli een meisje speelt dat haar eigen perfecte wereld probeert te creëren, schreef hij de rol van Roxy die uiteindelijk werd gespeeld door nieuwkomer Tara Lynne Barr.

De openingsscène vanGod Bless America valtzwaar op de maag. Begeleidt door een innerlijke monoloog van Frank wordt in enkele minuten duidelijk wat er mis is in de wereld, dankzij de onmisbare rol van de actualiteit door toevoegingen van topics als Kim Kardashian, Lindsay Lohan en reality-tv. Wanneer Frank naar zijn werk gaat, doet hij er nog een schepje bovenop door een krachtig, en overigens zeer scherp gefilmde monoloog tegen zijn collega te houden over de onbeschaafde beschaving waarin we leven. Nederland mag dan een klaagcultuur hebben, de gemiddeldenimbyis niets bij Frank die de hele samenleving, en daarbij zelfs zijn eigen dochter, verafschuwt. Het script is hier zo waar en treffend geschreven dat het wel van de hand moet zijn van iemand die deze frustraties persoonlijk ervaart, Goldthwait zelf dus. Omdat het script net zo goed dagboekfragmenten kunnen zijn van een gemiddelde westerling zal iedere kijker zich kunnen vinden in één of meer van Franks ideeën.

Mooi is ook Franks reactie op de vraag van Roxy of hij haar een mooi meisje vond. Volgens haar houden alle oude mannen van jonge meisjes. In zijn reactie neemt Frank ook nog even perverse grootheden als R. Kelly en Woody Allen mee, waarmee hij de spijker op zijn kop slaat. En wie zich als echte filmliefhebber groen en geel ergert aan mensen die in de bioscoop hun telefoon niet met rust kunnen laten, kan bij Frank en Roxy in de leer over hoe te handelen. Helaas heeft deze handelswijze na de schietpartij in Colorado een wat wrange nasmaak. De gezamenlijke moordtocht van Frank en Roxy doet denken aan meerdere filmgefrustreerden:Bonnie & Clyde, William Foster uitFalling Downen natuurliijk ook Big Daddy en Hit Girl uitKick-Ass. Toch weten Frank en Roxy geheel hun eigen stijl te behouden. De maffe vintageoutfit staan in humoristisch contrast met de innerlijke hel waar de twee idealisten zich in bevinden.

Bovenstaande zorgt voor een geniale eerste helft van de film. De vijf sterren zweefden afwachtend als regenwolken boven het papier om neer te mogen dalen. Helaas gebeurt er na die eerste helft iets opmerkelijks: de film racet zichzelf voorbij. Halverwege de film slaan Frank en Roxy los. Als bejaarde cowboys schieten ze zich in het wildeweg door de film heen. Compleet met animatiebeelden en in grote afwezigheid van ‘de politie’. Waar het eerste deel van de film nog redelijk realistisch was, is er van het tweede deel niets meer te geloven en lijkt het er zelfs op dat alles een nare droom is van Frank waaruit hij elk moment kan ontwaken.

God Bless Americais een genietbare attractie in pretpark ‘de hel’ waar iedereen in kan stappen die vindt dat vroeger alles beter was. Het script van Goldthwait is een persoonlijke ontboezeming en dat maakt het zo goed.God Bless Americais volgens Goldthwait een komedie, maar alles lijkt erop dat hij hier een nieuw genre heeft ontwikkelt: de frustratiefilm, met een vleugje humor. Helaas gaat deze frustratiefilm aan zijn doel voorbij door halverwege de film het tempo op te voeren en daarmee verliestGod Bless Americaiets van zijn visie.