Godzilla, 'The King of the Monsters' is weer tot leven gewekt. Is het een doorsnee blockbuster of heeft de reïncarnatie van regisseur Gareth Edwards meer in zich?
In 2004 verscheen er voor het laatst eenGodzilla-film van de hand van productiemaatschappij Toho, geestelijk vader van Godzilla. Nu tien jaar later heeft Legendary toestemming gekregen van Toho om een nieuweGodzilla-film te maken met Gareth Edwards als regisseur van dit monstericoon. Een pittige opgave, wantGodzillaheeft een grote schare fans en ongestraft wegkomen met een film die voor eenGodzilla-film moet doorgaan is er niet bij. Vraag maar aan Roland Emmerich, regisseur van de eerste Amerikaanse remake vanGodzillauit 1998. Die film werd zodanig slecht ontvangen dat Toho zich distantieerde van de film, waarna de twee geplande vervolgen er nooit zijn gekomen. Is het Gareth Edwards gelukt een Godzilla-waardige film te maken?
“You’re hiding something out there!”
Het verhaal begint in 1999 in Japan waar Joe Brody (Bryan Cranston) met zijn vrouw Sandra (Juliette Binoche) en hun zoon Ford (Aaron Taylor-Johnson) woont. Allebei werken ze ook als wetenschappers in een kerncentrale. Terwijl ze op een dag aan het werk zijn, slaat het noodlot toe. De kerncentrale wordt getroffen door een aardbeving en stort in. Joe is er echter heilig van overtuigd dat er meer achter het voorval schuilgaat dan slechts een aardbeving. Dan maken we een sprongetje naar 2014. Ford woont inmiddels in San Francisco waar hij een gezinnetje heeft gesticht. Met zijn vader, die nog steeds in Japan woont, heeft hij nauwelijks contact want Joe is bezeten door het ongeluk op de kerncentrale en Ford wil daar niks van weten. Maar als Ford wordt gebeld dat zijn vader zich in de nesten heeft gewerkt, vliegt hij toch naar Japan om zijn vader uit de puree te helpen. In een uiterste wanhoopspoging probeert Joe alsnog Ford ervan te overtuigen met hem op zoek te gaan naar wat er zich die ene dag van het ongeluk heeft afgespeeld. Ford laat zich overhalen en langzaam maar zeker komen ze erachter dat Joe al die jaren gelijk heeft gehad. Er blijkt meer aan de hand te zijn en het duurt niet lang voordat ze erachter komen wat dat dan is.
Het verhaal begint in 1999 in Japan waar Joe Brody (Bryan Cranston) met zijn vrouw Sandra (Juliette Binoche) en hun zoon Ford (Aaron Taylor-Johnson) woont. Allebei werken ze ook als wetenschappers in een kerncentrale. Terwijl ze op een dag aan het werk zijn, slaat het noodlot toe. De kerncentrale wordt getroffen door een aardbeving en stort in. Joe is er echter heilig van overtuigd dat er meer achter het voorval schuilgaat dan slechts een aardbeving. Dan maken we een sprongetje naar 2014. Ford woont inmiddels in San Francisco waar hij een gezinnetje heeft gesticht. Met zijn vader, die nog steeds in Japan woont, heeft hij nauwelijks contact want Joe is bezeten door het ongeluk op de kerncentrale en Ford wil daar niks van weten. Maar als Ford wordt gebeld dat zijn vader zich in de nesten heeft gewerkt, vliegt hij toch naar Japan om zijn vader uit de puree te helpen. In een uiterste wanhoopspoging probeert Joe alsnog Ford ervan te overtuigen met hem op zoek te gaan naar wat er zich die ene dag van het ongeluk heeft afgespeeld. Ford laat zich overhalen en langzaam maar zeker komen ze erachter dat Joe al die jaren gelijk heeft gehad. Er blijkt meer aan de hand te zijn en het duurt niet lang voordat ze erachter komen wat dat dan is.
Menselijk aspect
Na dit stuk inleidend drama ontvouwt Godzilla zich tot ware monsterfilm. Overigens wordt daarbij niet het menselijk aspect uit het oog verloren. Sterker nog, je zou kunnen zeggen dat ondanks de titel van de film de hoofdrollen zijn weggelegd voor de Brody’s en niet voor Godzilla. Maar dat is ook altijd de insteek geweest van regisseur Gareth Edwards. Hij wilde een film maken waarbij ingezoomd wordt op wat het als mens met je doet als een monster als Godzilla even komt huishouden in de stad waar je woont. In dat opzicht is Godzilla niet alleen een spektakelfilm, maar zit er ook een dramatisch tintje aan, hoewel dat na het inleidende gedeelte nooit echt heel erg de diepte ingaat. Neemt niet weg dat de intermenselijke kant duidelijk aanwezig is in deze film. En dan Godzilla zelf. Een van de grootste kritiekpunten op de versie van Emmerich uit 1998 is dat Godzilla daar totaal niet leek op de oorspronkelijke Godzilla. Gelukkig is dat in de remake van Gareth Edwards wel het geval. Godzilla ziet eruit als Godzilla, beweegt als Godzilla en klinkt als Godzilla. Klein puntje van kritiek zou kunnen zijn dat zijn hoofd in verhouding tot zijn lichaam iets te klein is. Ook de overige CGI-elementen in deze film zijn prima uitgewerkt.
Originele Godzilla
Met een Amerikaanse remake ontkom je er toch niet aan een vergelijking te trekken met de achtentwintig Godzilla -films van Toho: hoe verhoudt deze Hollywoodversie zich tot de Japanse fil Het is overduidelijk dat Gareth Edwards goed heeft gekeken naar de originele films uit Japan. In zijn reïncarnatie zitten tal van verwijzingen naar het origineel uit 1954. Sterker nog, de eerste keer dat in deze film de naam Godzilla genoemd wordt is door dr. Ichiro Serizawa (Ken Watanabe): “We call him, Gojira.” Hulde daarvoor aan Gareth Edwards. Maar de verwijzingen naar het origineel zijn niet het enige. Godzilla (2014) doet sterk denken aan enkele films uit de Heisei-reeks: The Return of Godzilla (1984), Godzilla vs. Biollante (1989) en Godzilla vs. Destroyah (1995) bijvoorbeeld. Dit waren redelijk duistere en serieus bedoelde films waarin ook morele vragen over nucleaire wapens niet geschuwd werden. Dat is met deze remake van Gareth Edwards niet anders. Een gemiste kans is alleen wel de soundtrack. Niet dat deze niet goed is, maar elke Godzilla-fan zou tijdens ‘de onthulling’ van Godzilla compleet uit zijn dak zijn gegaan wanneer die begeleid zou zijn door de ‘Godzilla Main Title’ van Akira Ifukube.
Na dit stuk inleidend drama ontvouwt Godzilla zich tot ware monsterfilm. Overigens wordt daarbij niet het menselijk aspect uit het oog verloren. Sterker nog, je zou kunnen zeggen dat ondanks de titel van de film de hoofdrollen zijn weggelegd voor de Brody’s en niet voor Godzilla. Maar dat is ook altijd de insteek geweest van regisseur Gareth Edwards. Hij wilde een film maken waarbij ingezoomd wordt op wat het als mens met je doet als een monster als Godzilla even komt huishouden in de stad waar je woont. In dat opzicht is Godzilla niet alleen een spektakelfilm, maar zit er ook een dramatisch tintje aan, hoewel dat na het inleidende gedeelte nooit echt heel erg de diepte ingaat. Neemt niet weg dat de intermenselijke kant duidelijk aanwezig is in deze film. En dan Godzilla zelf. Een van de grootste kritiekpunten op de versie van Emmerich uit 1998 is dat Godzilla daar totaal niet leek op de oorspronkelijke Godzilla. Gelukkig is dat in de remake van Gareth Edwards wel het geval. Godzilla ziet eruit als Godzilla, beweegt als Godzilla en klinkt als Godzilla. Klein puntje van kritiek zou kunnen zijn dat zijn hoofd in verhouding tot zijn lichaam iets te klein is. Ook de overige CGI-elementen in deze film zijn prima uitgewerkt.
Originele Godzilla
Met een Amerikaanse remake ontkom je er toch niet aan een vergelijking te trekken met de achtentwintig Godzilla -films van Toho: hoe verhoudt deze Hollywoodversie zich tot de Japanse fil Het is overduidelijk dat Gareth Edwards goed heeft gekeken naar de originele films uit Japan. In zijn reïncarnatie zitten tal van verwijzingen naar het origineel uit 1954. Sterker nog, de eerste keer dat in deze film de naam Godzilla genoemd wordt is door dr. Ichiro Serizawa (Ken Watanabe): “We call him, Gojira.” Hulde daarvoor aan Gareth Edwards. Maar de verwijzingen naar het origineel zijn niet het enige. Godzilla (2014) doet sterk denken aan enkele films uit de Heisei-reeks: The Return of Godzilla (1984), Godzilla vs. Biollante (1989) en Godzilla vs. Destroyah (1995) bijvoorbeeld. Dit waren redelijk duistere en serieus bedoelde films waarin ook morele vragen over nucleaire wapens niet geschuwd werden. Dat is met deze remake van Gareth Edwards niet anders. Een gemiste kans is alleen wel de soundtrack. Niet dat deze niet goed is, maar elke Godzilla-fan zou tijdens ‘de onthulling’ van Godzilla compleet uit zijn dak zijn gegaan wanneer die begeleid zou zijn door de ‘Godzilla Main Title’ van Akira Ifukube.
Wacky scientists
Er zullen waarschijnlijk twee verschillende soorten publiek op Godzilla afkomen: die-hard fans die ook (bijna) alle Japanse films hebben gezien en mensen die niet zozeer iets met Godzilla hebben maar die het gewoon tof vinden om te zien hoe een big ass monster een spoor van vernieling achterlaat in een stad als San Francisco. Voor de eerste groep is deze film zeker de moeite waard. De 2014 Godzilla heeft de roots van 'Big G' hoog in het vaandel staan en verloochent deze niet. Dit neemt niet weg dat Amerikaanse cinema nu eenmaal geen Japanse cinema is en dus zijn die verschillen zichtbaar, met name op het gebied van het menselijke sentiment dat in deze film een grote rol speelt, in tegenstelling tot de camp-achtige wijze van de Japanse fil Voor de tweede groep is dit zeker een aanrader. Ondanks het feit dat het verhaal meer draait om de personages in de film dan om Godzilla valt er meer dan genoeg monsteractie te beleven, die er bovendien zeer fraai uitziet. Het is wel een film met een serieuze toon, dus verwacht geen wacky scientists die het geheel allemaal wat luchtiger moeten maken (zie Pacific Rim ).
Conclusie
Godzilla is een uiterst vermakelijke monsterfilm die niet alle maar wel veel Godzilla -puristen ook zal kunnen bekoren. De film heeft een serieuze toon en probeert niet geforceerd grappig te zijn. Er zit een (Amerikaans) sentimenteel smaakje aan, maar dat wordt voldoende gecompenseerd met het spektakel dat je mag verwachten bij een film als deze. Alleen spannend wordt het helaas nooit echt. De grootste spanning zit hem in de opbouw naar de onthulling van Godzilla. Voor de rest is het allemaal redelijk recht toe recht aan. Alles bij elkaar ontstijgt Godzilla het gemiddelde blockbuster-niveau, al is het niet met kop en schouders. Een moderne klassieker zal het echter niet worden. Maar ja, met een film als de originele Godzilla uit 1954 als ijkpunt mag je dat misschien ook eigenlijk niet verwachten.
Er zullen waarschijnlijk twee verschillende soorten publiek op Godzilla afkomen: die-hard fans die ook (bijna) alle Japanse films hebben gezien en mensen die niet zozeer iets met Godzilla hebben maar die het gewoon tof vinden om te zien hoe een big ass monster een spoor van vernieling achterlaat in een stad als San Francisco. Voor de eerste groep is deze film zeker de moeite waard. De 2014 Godzilla heeft de roots van 'Big G' hoog in het vaandel staan en verloochent deze niet. Dit neemt niet weg dat Amerikaanse cinema nu eenmaal geen Japanse cinema is en dus zijn die verschillen zichtbaar, met name op het gebied van het menselijke sentiment dat in deze film een grote rol speelt, in tegenstelling tot de camp-achtige wijze van de Japanse fil Voor de tweede groep is dit zeker een aanrader. Ondanks het feit dat het verhaal meer draait om de personages in de film dan om Godzilla valt er meer dan genoeg monsteractie te beleven, die er bovendien zeer fraai uitziet. Het is wel een film met een serieuze toon, dus verwacht geen wacky scientists die het geheel allemaal wat luchtiger moeten maken (zie Pacific Rim ).
Conclusie
Godzilla is een uiterst vermakelijke monsterfilm die niet alle maar wel veel Godzilla -puristen ook zal kunnen bekoren. De film heeft een serieuze toon en probeert niet geforceerd grappig te zijn. Er zit een (Amerikaans) sentimenteel smaakje aan, maar dat wordt voldoende gecompenseerd met het spektakel dat je mag verwachten bij een film als deze. Alleen spannend wordt het helaas nooit echt. De grootste spanning zit hem in de opbouw naar de onthulling van Godzilla. Voor de rest is het allemaal redelijk recht toe recht aan. Alles bij elkaar ontstijgt Godzilla het gemiddelde blockbuster-niveau, al is het niet met kop en schouders. Een moderne klassieker zal het echter niet worden. Maar ja, met een film als de originele Godzilla uit 1954 als ijkpunt mag je dat misschien ook eigenlijk niet verwachten.
