Going the Distance - recensie

Garrett en Erin zijn dolverliefd op elkaar en willen niets liever dan elke minuut van de dag bij elkaar zijn. Het probleem is dat ze 4000 kilometer bij elkaar vandaan wonen. Maar aangezien Amerika het land van de ongekende mogelijkheden is, moet het ze lukken om een latrelatie te onderhouden.

Als Garrett (Justin Long) vergeten is om een cadeau te kopen voor zijn jarige vriendin, wordt hij genadeloos door haar aan de kant gezet. De kersverse vrijgezel begeeft zich met zijn maten naar hun stamkroeg om zich daar te bezatten en videogames te spelen. Maar van videogames spelen komt weinig terecht als Garrett ontdekt dat een vrouw, Erin (Drew Barrymore) zijn favoriete spel bezet houdt. Als blijkt dat Erin degene is die al maandenlang de hoogste score op haar naam heeft staan, toont Garrett zijn respect door haar te trakteren op bier en uiteindelijk op een ontbijtje, de volgende ochtend. Hun gezamenlijke interesses en droge humor zorgen er voor dat de twee een heerlijke zomer met elkaar beleven, totdat Erin weer terug moet naar San Fransisco waar ze haar studie aan het afronden is. In eerste instantie wisten de twee dat de romance een houdbaarheidsdatum van zes weken had, maar als Erin op het punt staat het vliegtuig terug naar huis in te stappen, beseffen ze beiden dat ze hun relatie een kans willen geven; ze gaan latrelatie proberen. Ondanks de afstand en de negatieve reacties van familie en vrienden, zijn Erin en Garrett er van overtuigd dat ze op een dag elke dag bij elkaar zullen zijn. En tot die dag blijven ze telefoonseksen, sms’en, skpyen en e-mailen tot ze een ons wegen.

LAT
Voor Nederlandse begrippen is een lange afstand van Maastricht naar Den Helder, een autoritje van pak beet vijf uur (zonder file en big mac-pauze). Onze lange afstand is voor Amerikanen een kort ritje Los Angeles – San Francisco. New York – San Francisco, dat is andere koek. Toch zal het de inwoners van Amerika vaak genoeg zijn gebeurd; tijdens studie of werk leer je iemand kennen die aan de andere kant van het land woont. Jullie spreken dezelfde taal, hebben dezelfde cultuur en de telefoonkosten zijn overal even hoog. Dus waarom geen latrelatie proberen, we leven immers in het land van de ongekende mogelijkheden? Executive producer Dave Neustadter schreef samen met Geoff LaTulippe het script dat gebaseerd werd op zijn eigen ervaringen met een latrelatie. Die relatie had helaas geen happy end maar zorgde wel voor een hoop inspiratie voor de dialogen tussen Garrett en Erin. Nanette Burstein, die eerder een aantal documentaires regisseerde, wilde de regie voor dit persoonlijke verhaal graag op zich nemen. Om een persoonlijke draai aan de film te geven vond Burstein het belangrijk dat er een vrije sfeer werd gecreëerd: “I really wanted to loosen things up and let it feel as real as possible (..).” Dit gaf de acteurs de mogelijkheid om veel te improviseren en hun komisch talent op een unieke manier te gebruiken.

Wipneus
In geen enkel filmgenre is chemie tussen de hoofdrolspelers zo belangrijk dan in romantische komedie. Want de liefde tussen deze twee mensen, dat is waar je film uiteindelijk om draait. Met het casten van Barrymore en Long namen de producers in elk geval geen risico. De twee hebben in het echt namelijk ook ‘iets’ alhoewel de status van dat ‘iets’ nogal veranderlijk is. In de film is hun samenzijn een prettig gezelschap. Je krijgt meteen het idee dat beide acteurs geen rol spelen maar helemaal zichzelf zijn. De droge humor en de originele gesprekken die de twee hebben doen je vast en zeker denken aan een gesprek of een chemie die je zelf ook ooit met iemand had. Het is een opluchting om niet weer een rom-kom te zien met te mooie mensen die overdreven romantisch zijn en altijd de juiste dingen zeggen. Barrymore en Long zijn net als jij en ik, wipneusje en dun haar, die soms knorren als ze lachen en een bucket KFC in een half uur naar binnen werken.
Niet alleen Barrymore en Long weten de aandacht vast te houden. De komische timing van Christina Applegate in de rol van Erin’s bezorgde zus, is geweldig. En de huisgenoten van Garrett, Dan & Box, gespeeld door Charlie Day en Jason Sudeikis, zijn niet memorabel maar zorgen wel voor de luchtige momenten van de film.

Niet schuddebuiken
Luchtige momenten zijn essentieel in een film die je een romantische komedie noemt en in Going the Distance zijn deze volop aanwezig. Alleen schuddebuiken van het lachen wordt het niet. De mensen die verwachten dat de grappen en grollen op een redelijk tempo worden gepresenteerd, zullen dan ook teleurgesteld worden. Going the Distance gaat over de manier waarop mensen anno 2010 vorm proberen te geven aan hun relatie terwijl ze worden tegengewerkt door de chaotische maatschappij. Want de liefde van je leven achterna reizen is romantisch, het kost echter ook geld. Erin, die beginnend journaliste is, merkt dat het aantal vacatures daalt en overal vallen ontslagen. De vliegtickets kosten tijdens de kerstdagen meer dan 1000 dollar en als starter op de arbeidsmarkt is dat onbetaalbaar. En dan nog de seksuele moraal. Voor veel mensen is het tegenwoordig doodnormaal om in het weekend een one-night stand te hebben, alles gaat zo makkelijk. Geen wonder dat jaloezie een derde partner in de relatie wordt.

De afstand tussen de karakters in een film en het leven van een willekeurige bioscoopbezoeker is zelden zo miniem. Barrymore en Long lijken zichzelf te spelen in deze romantische speelfilm over het in stand houden van een lat relatie in een dure westerse maatschappij. De droge humor en relaxte houding van de hoofd- en bijrollen maken de film een herkenbaar en emotioneel verhaal met hier en daar wat luchtige momenten. Een negatief bijverschijnsel van deze herkenbare vertelling is dan wel dat het nergens hilarisch of dolkomisch wordt, net zoals in het echte leven.