Gone Girl - recensie

David Fincher blijft een meester in het manipuleren van de kijker.

David Fincher heeft inmiddels een indrukwekkende cv in Hollywood opgebouwd, met klassiekers alsSe7en, The Social Network, The Fight Club en The Game. Zijn eigen stijl is inmiddels een herkenbare signatuur geworden: duistere sfeer, psychologisch complexe personages en een uitgekiende spanningsboog. De verfilming van de psychologische thrillerGone Girl lijkt dan ook een kolfje naar Finchers hand.

Fincher neemt uitgebreid de tijd om de basis van het verhaal neer te zetten. We volgen Nick Dunne (gespeeld door Ben Affleck) tijdens zijn vrijgezellenbestaan in New York, totdat hij Amy ontmoet, ofwel "Amazing Amy", haar bijnaam als tekenares. Maar nadat ze zijn getrouwd, laat Fincher de eerste barsten in de relatie zien, de toenemende irritaties en het sluimerende ongenoegen. Dit wordt des te sterker als ze vanwege schulden New York moeten verlaten en richting de Midwest verhuizen. Precies op de dag dat ze vijf jaar getrouwd zijn, verdwijnt Amy plotseling. Nick schakelt meteen de politie in. Maar als er bloedsporen worden gevonden en er bepaalde aanwijzingen richting Nick wijzen, verandert hij ineens van slachtoffer in verdachte.

Manipulatie

Als kijker wordt je door David Fincher op meerdere niveaus met manipulatie geconfronteerd. Allereerst is hij zelf een meester om met ogenschijnlijk tegenstrijdige signalen verwarring te stichten. Daarnaast gaat het inGone Girlduidelijk ook om manipulatie door de media en tunnelvisie bij politie en overheid. Maar ook het huwelijksleven is niet heilig; zowel Amy als Nick spelen een rol en houden een facade op. Zeker de eerste helft van de filmwerkt dit ijzersterk. Alleen in de tweede helft komt dit meer op de achtergrond en wordt het een kat-en-muis spel. Hierdoor raakt de film wel een deel van de zorgvuldig opgebouwde spanning kwijt. Fincher herpakt zich echter weer in de finale waarin alles plots weer op scherp wordt gezet.

Soundscape

Ben Affleck toont metGone Girl aan het beste te gedijen al acteur in plaats van regisseur. Mede door zijn wat grimas-achtige lach heeft Fincher - naar verluidt - Affleck ook de rol van Nick gegeven. Ook Rosemund Pike is overtuigend als Amy, waardoor je de soms wat vreemde plottwists graag voor lief neemt. Met een niet-standaard soundtrack - door het minimalistische karakter beter een soundscape te noemen - en spannend camerawerk is Gone Girl een zeer stijlvaste film geworden.

MetGone Girl heeft Fincher wederom een prima film aan zijn inmiddels lange cv toegevoegd. De twee hoofdrolspelers nemen ons mee in een spel van schijn en buitenkant. Ondanks het feit dat de tweede helft meer een kat-en-muis spel is in plaats van de zoektocht naar elkaar aan het begin, blijftGone Girl een uitstekende psychologische thriller.