Gedoe om de definitieve montage, klachten van het koninklijk huis van Monaco en gejoel op het Cannes filmfestival: wat is er toch mis gegaan met de Grace Kelly biopicGrace of Monaco?
Het verhaal van Grace Kelly (Nicole Kidman), waarop Grace of Monaco is gebaseerd, is een waar Hollywood sprookje: Hitchcock-actrice wordt gekozen als vrouw van prins Rainier III (gespeeld door een stijlvolle Tim Roth) en dus als prinses aan het hof van Monaco, het oudste vorstenhuis in Europa. Dat dit nog niet eerder is verfilmd, is een wonder, want het is een waargebeurd verhaal dat als geen ander het ideaalbeeld van Hollywood vertolkt: het maakt letterlijk en figuurlijk een prinses van je.
Keerzijde
Echter, elk sprookje kent zijn keerzijde, en zo ook deze. Problemen komen deze keer in de vorm van een bekende: niemand minder dan Alfred Hitchcock. Hij stormt het paleis van Monaco in 1962 binnen om de blonde prinses over te halen te spelen in zijn nieuwste film, de “suspenseful sex mystery”Marnie. Ineens staat Kelly voor een dilemma: kiest ze voor Hollywood of voor het hof en haar familie? Prinses Kelly kiest voor haar familie en dat is maar goed ook, want een internationale crisis tussen Frankrijk en Monaco zet een grote druk op het hof. De Franse president Charles de Gaulle ziet Monaco niet graag als onafhankelijk land en probeert met man en macht de politieke controle over te nemen. Rainier is constant bezig met politieke plotten, waardoor voor Prinses Kelly nu een politieke sleutelrol is weggelegd. Zij moet dienen als het gezicht van Monaco om het land internationaal weer in goed daglicht te zetten.
Sleutelrol
Een politiek figuur wordt je echter niet zomaar, en prinses Kelly moet daarom uitvoerig oefenen om haar status als prinses eer aan te doen. Nicole Kidman vertolkt dit proces van Hollywood diva naar adellijk leidster buitengewoon goed. Het idee dat Grace Kelly een actrice was, zorgt ervoor dat elke (emotionele) scène een extra lading krijgt. Zijn haar emoties oprecht of speelt ze weer een rol? Dankzij het sterke spel van Kidman ligt het antwoord altijd ergens in het midden.Grace of Monaco heeft deze sterke vertolking overigens enorm nodig, want op veel andere gebieden schiet de film zwaar te kort.
Biopic-vloek
Grace of Monacolijdt aan de grote biopic-vloek. De film ziet er weliswaar mooi uit en de cast is uitstekend, maar interessant wordt het gewoon nooit. Regisseur Olivier Dahan (die eerder biopic-klassiekerLa Vie en Rosemaakte) en scenarist Arash Amel hebben hun film volgepropt met een overvloed aan informatie, personages en gebeurtenissen, zonder daar echt belang aan toe te schrijven. Zo wordt het nooit spannend als Frankrijk op het punt staat Monaco binnen te vallen, net zo min als prinses Kelly erachter komt dat er een Franse spion in het hof rondsluipt, simpelweg omdat alle gebeurtenissen altijd in dienst staan van het verheerlijken van het hoofdpersonage (iets waar Mandela: Long Walk To Freedom zich recentelijk ook al schuldig aan maakte). Zeker een van de laatste scènes maakt het echt te bont: prinses Kelly geeft tijdens een benefietsgala een absurde speeche over liefde, familie en nog veel meer vage abstracties wat resulteert in vrede tussen Frankrijk en Monaco. Hier zijn we getuige van geschiedvervalsing ten top, op een heel zwakzinnige manier.
Conclusie
Grace of Monacoheeft veel weg van de barokke schilderijen die zo vaak in de film voorkomen als achtergronddecor: weelderig qua beelden en vol met drama, maar ontzettend inhoudsloos en misleidend. De film is uiteindelijk niets meer dan Hollywood verheerlijkende prinsessenpastiche.
