Gulliver's Travels - recensie

Weer een typische Jack Black film, maar alleen geschikt voor zijn echte fans.

Gulliver’s Travels is het klassieke verhaal van Jonathan Swift uit 1726. Omdat het verhaal tot de verbeelding blijft spreken, wordt het boek tegenwoordig ook nog veel gelezen en zijn er al een groot aantal verfilmingen van uitgekomen. De eerste filmversie werd in 1902 gemaakt door Georges Méliès, de laatste was een tv-miniserie uit 1996. Maar het was blijkbaar hoog tijd voor een ‘sweded’ (nagespeelde) versie, om maar even met Black’s term uit Be Kind Rewind te spreken. En daarom draait vanaf 10 februari een geheel nieuwe bewerking van het verhaal in 3D in de bioscopen.

Lilliputters
In deze nieuwe versie speelt Jack Black de hoofdrol van Lemuel Gulliver, journalist bij een New Yorkse krant. Een nieuwe collega krijgt echter ten koste van Gulliver een promotie, waarna hij besluit over reizen te gaan schrijven. Hij wordt door de krant voor een artikel naar de Bermuda driehoek gestuurd, maar via een enorme draaikolk belandt hij in de wereld van Lilliput, waar hij gevangen wordt genomen door de kleine bevolking. Wanneer de prinses, gespeeld door Emily Blunt, gekidnapt dreigt te worden, weet Gulliver zich echter te bevrijden en haar te redden, waardoor hij een held wordt op het eiland. Zijn medegevangene Horatio, gespeeld door Jason Segel, krijgt ook gratie. Hij probeert vervolgens de prinses te versieren. Maar Generaal Edward, gespeeld door Chris O'Dowd, wordt hierdoor jaloers en probeert vervolgens alles te saboteren.

Humor
Regisseur Rob Letterman maakte met Gulliver’s Travels zijn eerste ‘live action’ film en zijn derde lange speelfilm. Zijn voorgaande twee animatiefilms waren het matige Shark Tale en het iets betere Monsters vs Aliens . Ervaring met komedie heeft hij dus wel enigszins, maar met speelfilms totaal geen. Jack Black heeft al massa’s komedies op zijn naam staan en zet met Gulliver’s Travels die trend simpelweg door. Na het mislukte Year One was het alleen te hopen dat Black weer een stijgende lijn kon vinden. Dit lukt hem helaas niet, want ook in Gulliver’s Travels lijkt het plezier van de cast groter dan dat van de kijker. Black vindt zichzelf namelijk erg leuk en vergeet daarbij dat hij een rol speelt. Hij overact praktisch alles, melkt zijn grappen te lang uit en probeert daarbij hippe taal te gebruiken die, weinig succesvol, ‘coolheid’ aan zijn personage en aan de film moet geven. Daarbij komt ook nog dat deze als komedie bedoelde film totaal niet komisch is. Natuurlijk is dit subjectief, maar de humor in Gulliver's Travels volgt braaf de gebaande paden en clichés en is nergens origineel. Daarnaast lijkt alles van een niveau te zijn dat meer hoort bij een avondje jongensachtig doorzakken. Zo wordt bijvoorbeeld een voor de Lilliputters grote brand door Gulliver geblust door erover te urineren, daarbij de koning en slechterik Chris O'Dowd meenemend. Hier en daar is er nog een verwijzing naar Transformers , Star Wars of een bekend rocknummer, maar daar houdt het dan ook wel mee op.

3D
Niet alleen wat betreft het script of het acteren, maar ook qua nabewerking toont de film weinig goeds of nieuws. In de montage zijn, doordat er soms hele stukken over worden geslagen, de overgangen niet altijd even logisch. De special effects zijn aardig, maar kunnen stukken beter. Ook het het besluit om de film in 3D te maken, lijkt meer gedaan om extra te kunnen verdienen aan de bezoekers dan dat het echt iets aan de film toevoegt. Integendeel zelfs, het 3D effect zorgt er zelfs voor dat de beelden erg onoverzichtelijk worden.

Conclusie
Gulliver’s Travels is in geen enkel opzicht een film die iets toevoegt aan het genre of op welke manier dan ook memorabel is. Het is typisch een film waarvan er dertien in een dozijn gaan. Alleen voor de absolute liefhebbers van Jack Black is deze film aan te raden, want er zitten zeker kenmerken van een typische Jack Black film in. Ga deze film dan ook alleen kijken wanneer je zeker weet dat je er van houdt, en zelfs dan…