Harry Brown - recensie

Michael Caine keert zich tegen de ontspoorde Britse jeugd.

Met de Britse jeugd gaat het niet goed. Dat is het beeld dat we krijgen van de recente stroom aan confronterende cinema uit dat continent, met als hoogtepunt Eden Lake . Een film die op een perfecte manier sociaal commentaar combineerde met pure horror. Nieuw in dit lijstje prijkt vanaf nu de wraakfilm Harry Brown , die de terugkeer inluidt van Michael Caine in het genre waar hij ooit schitterde als Jack Carter.

Realistische exploitation
Wanneer de beste vriend van weduwnaar en ex-marinier, Harry Brown (Michael Caine) op brute wijze wordt vermoord, zint hij op wraak. Op geheel eigen wijze baant hij zichzelf een weg door een donkere wereld, vol wapens, drugs en bendes, waar hij uiteindelijk oog in oog komt te staan met de moordenaar van zijn beste vriend.

Harry Brown vertoont parallellen met wraakfilms als Death Wish en Get Carter , maar hoewel deze in bepaalde scènes prominent aanwezig zijn, is Harry Brown uiteindelijk een geheel andere film geworden. Michael Caine tiert er op momenten weer ouderwets op los, maar het is vooral het drama dat de overhand neemt. Charles Bronson zat ook niet helemaal lekker met het verlies van zijn vrouw en zijn comateuze dochter, maar de periode waaruit die film stamt was de glorietijd voor de exploitation film. Harry Brown komt uit een tijd waarin we met scherpe ogen naar de samenleving kijken en deze veroordelen. Clint Eastwoods Gran Torino is hier een prima voorbeeld van. Harry Brown concentreert zich echter vooral op realisme, wat in Eastwoods film vaak ver te zoeken is, en het drama van een oude eenzame man die misplaatst lijkt in een verdorven samenleving.

Gewelddadige Harry
De casting van Caine als Harry kan contrastrijk overkomen. Sir Michael Caine in een neo-realistische kijk op het uit de hand gelopen geweld in de straten van Groot-Brittannië is inderdaad wennen. Toch is dit een zeer treffende keuze geweest van debutant Daniel Barber. Hiermee toont hij namelijk op een ideale wijze aan hoe groot het contrast is tussen het Groot-Brittannië van pakweg veertig jaar geleden en het Groot-Brittannië van nu. De gesofisticeerde Harry te midden van tuig. Dat contrast wordt zo groot mogelijk gehouden, want wat we hier zien langskomen aan jeugdige criminelen is op momenten verontrustend. Vooral de scène bij een stel drugsdealers is er eentje om niet snel te vergeten.

Om de boodschap nog duidelijker over te laten komen heeft Daniel Barber gekozen het geweld dat zich afspeelt in Harry Brown , niet te schuwen. Dat Michael Caine er nog steeds wat van kan, veertig jaar later, wordt maar al te duidelijk getoond in de scènes waar de ’youth of Brittain’ hardhandig wordt aangepakt door Harry, ‘the old fashioned way’. Dit zijn de hoogtepunten in een film die er verder audiovisueel goed uitziet. De ambient door de film heen werkt sfeerversterkend en ook de ‘mise-en-scène’ steekt boven het gemiddelde uit. Enkel scriptgewijs gaat Harry Brown tegen het einde de fout in met een twist die de film absoluut niet nodig heeft. Jammer die keuze van Barber, die de totaalbeleving hiermee toch teniet doet.

Conclusie
Michael Caine is weer helemaal terug in een wraakfilm die in de praktijk meer leunt op een drama dan op een oude gesofisticeerde man, die misplaatst lijkt in een moderne in de afgrond glijdende samenleving. Sir Michael Caine zit zoals gewoonlijk zeer goed in zijn element en maakt deel uit van een film die zich aan het lijstje van de nieuwe stroming van confronterende Britse cinema kan voegen.