Haywire - recensie

Mallory knapt vuile klusjes voor de overheid op. Als ze lucht krijgt van een geheim complot moet ze zelf op de vlucht voor de mensen die ooit haar collega's waren.

Ergens in het noorden van de Verenigde Staten zit een jonge vrouw (Gina Carano) bij te komen van een heftig iets in een typisch Amerikaanse diner. Als er een paar seconden later een auto arriveert en daar een man uitstapt, mompelt ze onheilspellend: ‘shit.’ De man komt binnen en er volgt een kort gesprek dat uiteindelijk eindigt in een keiharde knokpartij. De vrouw kan ontsnappen en neemt daarbij een willekeurige klant van de diner en zijn auto mee. Wie is deze vrouw en waar komt ze vandaan? Terwijl ze het gas harder intrapt om haar belager te ontvluchten, vertelt ze aan haar geschrokken medereiziger wie ze is. Mallory wordt ingehuurd voor klussen die overheden niet goedkeuren, maar die nu eenmaal wel uitgevoerd moeten worden. Na een missie om een gijzelaar in Barcelona te redden, vertrekt ze naar een volgende klus in Dublin. Daar blijkt al gauw dat ze naar Dublin is gelokt onder valse voorwendselen: zij is nu zelf het doelwit van een missie geworden.

Films met vrouwelijke actiehelden kennen we wel:Tombraider, Salt, Underworld, Kill Bill etc. De credits bevatten meestal een lijst met stuntmensen van heb-ik-jou-daar, want de echte Jean Claude van Damme onder de actrices moet nog opstaan. Toegegeven, Lucia Rijker deed een aardige poging inMillion Dollar Baby,maar een A-list status heeft ze nooit gekregen. Meestal is onze heldin een actrice met een fijn gezichtje en een pront figuur die de het vechtwerk aan een stuntvrouw overlaat. En als dat niet het geval is, dan hebben we altijd nog de gevechten die net zo precies zijn gechoreografeerd als het Zwanenmeer. Soderbergh vond dat daar maar eens verandering in moest komen, hij wilde voorHaywireeen echte vrouwelijke vechtmachine en vond die in Gina Carano. Soderbergh zag Carano tijdens MMA kampioenschappen en vanwege haar beheersing van veel verschillende vechtsoorten en haar uitstraling wist hij dat ze de capaciteiten had om het soort dodelijke gevechten neer te zetten die hij wilde voor Haywire. Het casten van Carano was niet een kwestie van gewoon een hoofdrol invullen. Soderbergh schreef de hele film speciaal voor Carano. Een opmerkelijke werkwijze voor een vrouw die nog nooit eerder geacteerd heeft.

Soderbergh wilde metHaywire een spionagefilm afleveren die de sfeer uitademde van de Bond films uit de jaren ’60. Dat is een mooi streven, maar het lukt hem niet al te best. Het enige dat echt doet denken aan Bond films zijn de onderliggende typische ‘suspense’ sounds die zo kenmerkend zijn voor de Bond soundtracks. De suspense komt inHaywireechter vooral van Carano’s capriolen. Dat Carano anders is dan andere actieheldinnen valt al snel op. Alhoewel de afdeling haar en make-up haar best heeft gedaan om van Carano een ‘echte vrouw’ te maken, is het duidelijk dat deze dame er een andere hobby op nahoudt dan schaken of breien. De vlezige nek en de massieve armen verraden een hardgetraind lichaam. Tel daar ook nog eens de energieke vechtscènes bij op en je weet dat je te maken hebt met een professionele pestkop. Carano doet een beetje denken aan Rambo, ze opereert het liefst alleen zonder bijkomende emoties. Ze zegt niet veel en als ze wat zegt dan doet ze dat met bijpassende rokerige stem. Carano is heerlijk om naar te kijken, ze is overdreven gefocust en doet precies wat Soderberg van haar verlangt: haar dierlijke vechtersinstinct laten gelden in realistisch vormgegeven vechtscènes. Wat Soderbergh blijkbaar niet zo belangrijk vindt is het acteerwerk. Dat was voor andere actiehelden die uit de sportschool werden geplukt ook geen heikel punt, dus ook niet voor Carano moet Soderbergh hebben gedacht. Hij heeft getracht Carano’s gebrek aan acteertalent te verbloemen door naast haar grote namen als Michael Douglas, Ewan McGregor en Michael Fassbender neer te zetten. Laatstgenoemde heeft Carano ook nog eens extra tips en begeleiding gegeven bij haar acteerwerk, maar vijf films maken in een jaar en ook nog eens een beginnend actrice ‘inwerken’, die klus kon zelfs Fassbender niet klaren.

De opbouw van de film is best vermakelijk. We hebben inHaywirete maken met een traditionele flashback. De eerste tien minuten overheerst een gevoel van onduidelijkheid. Maar al snel schakelt Soderbergh naar het essentiële begin van het verhaal. Soms komen we voor een korte samenvatting weer even terug naar het heden en dat werkt eigenlijk best verhelderend. Maar op een gegeven moment raakt de film het spoor bijster. De ontknoping van de plot wordt in een paar seconden uitgelegd en alhoewel het verhaal nu afgedaan wordt als compleet, zijn er toch nog wat losse eindjes. Die losse eindjes bevinden zich voornamelijk bij de motivatie van sommige personages.

Haywiresgrootste pluspunt is tegelijkertijd ook haar grootste minpunt. Carano geeft een geheel nieuwe betekenis aan het woord actieheldin en maakt van haar voorgangsters niets meer dan kattige diva’s. Een paar van die diva’s kunnen echter wel een beetje acteren en dat is iets wat Carano dan weer niet lukt. Ook Soderbergh faalt hier door te verkondigen datHaywirede sfeer moest uitademen van een Bondfilm uit het Beatlestijdperk, maar die sfeer is enkel te zoeken in de weinig originele soundtrack. Alhoewel er een aantal rake klappen vallen, weet deze film de kijker niet knock-out te slaan.