Een ouderwets kundig bovennatuurlijk drama van de hand van Clint Eastwood.
Zelfs in de tachtig weet regisseur en acteur Clint Eastwood nog jaarlijks een film te regisseren, te produceren en zelfs de muziek te componeren. De westernlegende lijkt even onverwoestbaar als hij in zijn films was. En ook de diversiteit van zijn films mag geprezen worden, want ook nu weer kiest Eastwood voor een geheel ander thema dan zijn vorige films, namelijk een bovennatuurlijk drama. Is Hereafter ook weer een goede film?
Bovennatuurlijk
Hereafter is een mozaiëkfilm met drie hoofdrolspelers die op verschillende wijzen met het hiernamaals in aanraking komen. Cécile De France speelt Marie Lelay, een vrouw die in de tsunami van eind 2004 een bijna dood-ervaring krijgt en op zoek gaat naar antwoorden. Matt Damon speelt George Lonegan, die medium is, maar het als een vloek beschouwt en het heeft afgezworen. De jonge Frankie McLaren tenslotte speelt Marcus en zijn tweelingbroer Jason. Die laatste komt om bij een auto-ongeluk en Marcus moet alleen verder zien te gaan, terwijl hij zich eerder altijd kon optrekken aan zijn broer.
Slimmigheidje
Eastwood weet precies welke ingrediënten zijn films nodig hebben. Ook dit is weer goed te zien in Hereafter . De keuze voor Matt Damon als één van de hoofdrolspelers zal deels zijn voortgekomen uit de eerdere goede samenwerking in Invictus , maar dit zal niet de enige reden zijn waarom Damon prominent op de poster van de film wordt geplaatst. Een bekende naam werkt nou eenmaal goed als publiekstrekker. De andere rollen zijn nagenoeg onbekend, maar doen niet onder voor Matt Damon. Ook de jonge Frankie McLaren speelt een redelijk goede dubbelrol, hoewel zijn emoties niet altijd weten te overtuigen.
Degelijk
Een ander slim ingrediënt is de openingssequentie, met de tsunami die de kustlijn wegveegt. De voor een Oscar genomineerde special effects zijn met name in het laten zien van het woeste water erg mooi te noemen, maar de delen die met een blue screen zijn geschoten, vallen net even te veel op. Wel wordt duidelijk dat Eastwood erg kundig is in zijn regie, niet alleen als de karakterregisseur waarmee hij geroemd wordt, maar ook bij het draaien van actiescènes. Zijn regie is het best te omschrijven als ouderwets degelijk; de technieken worden bijna letterlijk volgens het boekje gebruikt en zijn daardoor goed te ontleden. Als voorbeeld kan de dood van Jason genomen worden, die de straat op rent en aangereden wordt. Heel kundig wordt de jongen getoond, stijf van schrik. De volgende snelle shots tonen de aankomende auto, de voet die op het rempedaal wordt gedrukt, de slippende banden en vervolgens de klap. Precies de elementen die nodig zijn voor een snelle spanningsopbouw. Dat het dan niet allemaal zo flitsend gaat als in de andere films waar Matt Damon in speelde, maakt bij Eastwood niet uit.
Opzet
Toch is het jammer dat Hereafter geen echt hoogtepunt weet te bereiken, maar meer een vertelling is die ‘slechts’ amuseert. De karakters hebben voor één derde schermtijd een goede diepgang en het zijn stuk voor stuk mooie verhalen, maar de manier waarop ze in elkaar zijn geweven is voorspelbaar en voelt daardoor bekend aan. Vanaf het begin van de film is het duidelijk dat er een grootse opzet wordt gecreëerd om de karakters op de één of andere manier bij elkaar te krijgen. Als kijker ga je daar min of meer op wachten.
Conclusie
Hereafter trakteert je op een mooi drama met mooie romantiek, maar laat geen memorabele indruk achter. Het is een standaard mozaiëkfilm die wel degelijk de moeite waard is, al zou de film ook thuis op de tv prima tot zijn recht komen.
