Na het zien van deze film moet je haast zelf in therapie.
Het leven van Erika ziet er goed uit: een mooi appartement, een leuke man, een prima baan en alles perfect voorbereid voor de komst van hun eerste kind. Maar dan gaat alles mis: het kind wordt te vroeg geboren en niet op de manier zoals ze dat al maanden eerder gepland had. Door deze veel te vroeg geboorte is het kind zwak en heeft het een afwijking. Dit is voor Erika de druppel: ze trekt het niet meer en gaat in groepstherapie.
Schoolreisje
Erika kan het allemaal niet meer aan, haar ideeën van een volmaakt kind en een perfecte relatie valllen één voor één in duigen. Steeds meer keert ze in een eigen narcistische houding. Toch laat ze zich overhalen tot groepstherapie. En na wat twijfel of dit wel wat voor haar is, draait ze als een blad aan de boom om en neemt de groep mee op sleeptouw. Om echte vrijheid te voelen, moeten ze volgens haar in een neutrale omgeving de therapie voortzetten. Maar wat er dan gebeurt, lijkt meer op een schoolreisje. Met haar credit-card betaalt ze met gemak alle hotelkamers in de meest luxe hotels, zonder zich om haar vriend of kind te bekommeren. Als kleine kinderen plunderen ze de minibar en maken het hotelzwembad onveilig.
Stuurloos
Wat wil regisseur en scenarioschrijver Lisa Langseth metHotell? Is het een film over echte problemen tijdens een mid-life crisis of de moeizame acceptatie van het moederschap? Pleit het voor therapie of wordt het juist belachelijk gemaakt? Of is het een film over de verwende narcistische burger in een Westerse stad? De echte bedoeling blijft vaag, waardoor het geheel een stuurloze indruk maakt. De kern, als deze al aanwezig is, wordt bedekt door een dikke laag aan vlak acteerwerk, een warrig script en platte dialogen. Dit maakt dat Hotell in hoge mate een navelstaarderige film is geworden. Nergens krijg je diepere inzichten in de personages uit de groep. Waar het egocentrische gedrag van Erika vandaag komt, blijft ook in het midden hangen, net als de vraag waarom ze in de groep helemaal tot leven komt. Helemaal na wat flauwe grappen over Maya's en dito seksuele toespelingen, verlies je elke interesse in de personages. Hun verhalen weten niet te raken.
Conclusie
Het narcisme van de net moeder geworden Erika werkt al snel op de zenuwen, temeer omdat haar beweegredenen nergens overtuigend worden neergezet. Hierdoor is de groepstherapie-op-reis een wat saaie roadmovie geworden waar je als kijker nauwelijks wijzer van wordt. En wat de kern vanHotellprecies is, daar blijft het naar gissen. Satire, drama, metaforisch? In elk geval heb je na het zien van de film bijna zelf de behoefte deze ervaring met een therapeut te delen.
