Inglourious Basterds is een film waar de afgelopen tijd een enorme hype omheen is ontstaan. Dat kan natuurlijk ook niet anders, aangezien het een nieuwe creatie is van de geliefde Quentin Tarantino.
Inglourious Basterds is een oorlogsfilm die hoofdzakelijk gaat over de belevenissen van de ‘basterds’. Dit is een groep Amerikaans-Joodse soldaten die door het door de nazi’s bezette Frankrijk struinen om daar op patrouillerende nazi’s te jagen. Ze zijn inmiddels zo berucht dat elke Duitser het spreekwoordelijk in zijn broek doet als er over hen gepraat wordt. Zo nemen de ‘basterds’ van elke gedode Duitser de scalp mee en wanneer ze er ééntje in leven houden, dan krijgt die een mooi hakenkruis in zijn voorhoofd gesneden.
Inglorious Bastards uit 1978
Quentin Tarantino wilde met deze film een mix creëren tussen een oorlogsfilm en een spaghetti western. Hij overwoog de titel Once Upon a Time in Nazi-Occupied France maar koos voor Inglorious Basterds , een verkeerd gespelde variant op Inglorious Bastards , een film uit 1978 van regisseur Enzo G. Castellari met enkele overeenkomsten in het verhaal.
Vijf
De film is verdeeld in vijf hoofdstukken. Ieder hoofdstuk bestaat min of meer uit één of meerdere grote scènes. Zo is tijdens het begin van de film te zien hoe kolonel Hans Landa ( Christoph Waltz) een inval doet in een Frans plattelandshuis. Hier zitten Joden ondergedoken en op een psychologisch gruwelijke manier weet Landa de Joden kapot te maken. Het meisje Shosanna Dreyfus (Mélanie Laurent) weet te ontsnappen en komt later in de film weer aan bod. De vijf delen hebben allemaal wel wat met elkaar te maken, maar doordat er nogal veel personages in de film zitten, krijg je het gevoel dat je van sommige personen meer had willen zien dan van anderen. Zo zijn de bijrollen van Mike Myers en Julie Dreyfus te verwaarlozen. Ze voegen niks toe aan het verhaal van de film, waardoor er kostbare minuten verloren gaan.
Helemaal geweldig
Tarantino doet heel erg zijn best om ervoor te zorgen dat de kijker het groepje ‘basterds’ helemaal geweldig vindt. De dialogen die voorbij komen zijn soms erg grappig, maar de hoeveelheid actiescènes valt een beetje tegen. Nu verwacht je bij het kijken van een Tarantino-film dat er niet heel veel brute actiescènes in zitten. Toch had ik nog wel een aantal subtiele acties verwacht, maar die ontbraken. Wat een spektakelfilm had moeten worden, doorspekt met grappige anekdotes, keiharde acties en vooral veel nazi-grappen, is uiteindelijk een beetje een brave film geworden.
Het geheel klinkt nu een beetje negatief, maar dat mag niet de overheersende toon zijn. Inglourious Basterds is namelijk een hele aardige film die zeker het kijken waard is. Al is het maar om Brad Pitt in de rol van luitenant Aldo Raine te zien kruipen. Het is daarom jammer dat het belachelijke verhaal zo weinig om het lijf heeft. Als kijker merk je gewoon dat deze film één grote grap is van meneer Tarantino. De regisseur heeft niet duidelijk een keuze gemaakt welke kant de film nu precies op moet gaan. Bepaalde momenten in de film verwàcht je in een oorlogsdrama, terwijl andere weer uit een oorlogskomedie lijken te komen. Doordat Tarantino die keuze nooit echt duidelijk maakt, verlaat je met gemengde gevoelens de zaal en weet je eigenlijk niet of je net naar een meesterwerk hebt zitten kijken of naar een film net als alle andere.
Conclusie
Quentin Tarantino heeft de hype niet waar kunnen maken. Inglourious Basterds is uiteindelijk een rare mix, waarvan je eigenlijk niet weet wat je er mee aan moet. De hoeveelheid actie is teleurstellend, maar toch weet deze rolprent wel te boeien. Ditmaal geen klassieker, maar een film die voor fans van de regisseur zeker de moeite waard is.
