Inside Llewyn Davis - recensie

Helaas kan niet iedereen Bob Dylan zijn.

Joel en Ethan Coen zijn al 25 jaar één van de grootste namen van de Amerikaanse film. Niet al hun films zijn even goed of even toegankelijk, maar wanneer je een film van de Coens kijkt, kun je er over het algemeen op vertrouwen dat je iets bijzonders en afwijkends gaat zien. Hoewel ze in veel verschillende genres hebben gewerkt, hebben ze toch op al hun films een eigen stempel weten te drukken. Hun films worden onder andere gekenmerkt door hun absurdistische humor en tragikomische personages. Daarnaast presenteren ze de wereld, zeker in hun laatste paar films, als oncontroleerbaar en chaotisch. In hun meest recente films komt dit wellicht het beste naar voren in A Serious Man. Wie een fan was van die film zal ook zeker kunnen genieten vanInside Llewyn Davis.

In hun nieuwste film volgen de Coens folkzanger Llewyn Davis (Oscar Isaac), die een succesvolle carriere in de folkmuziek hoopt te krijgen. Tegenwoordig is de Amerikaanse folkmuziek een zeer gerespecteerd muziekgenre, dat veel van de popmuziek in de tweede helft van de twintigste eeuw beïnvloed heeft. Inside Llewyn Davis vindt echter plaats in 1961, net voordat Bob Dylan het genre echt op de kaart zette. Folkmuziek wordt dan nog niet echt serieus genomen en wanneer Llewyn aan een muziekguru (John Goodman) vertelt dat hij een folkzanger is, maakt deze hem belachelijk. Volgens hem is dat muziek voor idioten, die denken dat je met slechts drie akkoorden prachtige nummers kan maken. Als Llewyn echt gerespecteerd wil worden als muzikant moet hij maar jazz gaan spelen. Vrijwel iedereen die Llewyn tegenkomt, vertelt hem dat hij maar beter iets anders kan doen. Het tragische is dat ze allemaal gelijk lijken te hebben, hoewel Llewyn eigenlijk helemaal niks fout doet. Hij neemt vrij logische (zakelijke) beslissingen en is een goede zanger die zijn eigen liedjes schrijft. Hij heeft gewoon heel veel pech, maar daar koopt hij helaas niks voor. Hij is en blijft arm en moet iedere avond vrienden zoeken bij wie hij op de bank kan slapen.

Please Mr. Kennedy

De film heeft niet echt een traditioneel plot. We volgen simpelweg Llewyn Davis gedurende een week, terwijl hij worstelt met zijn leven als folkzanger. We zien de absurde situaties waaarin hij belandt en de personen die hij ontmoet. Al deze scènes dragen onmiskenbaar de stempel van de Coens. Dat betekent echter niet dat ze allemaal even leuk zijn. Een running joke met een kat die de hele tijd aan Llewyn ontsnapt, wordt iets te veel uitgerekt. En de eerder genoemde muziekguru is een iets té absurdistisch personage. De meerderheid van de scènes is echter wel ruimschoots geslaagd. Zo is er bijvoorbeeld het moment waarbij Llewyn geld vraagt voor een abortus aan de man wiens vrouw hij zwanger heeft gemaakt. Bovendien is de film gevuld met prachtige muziek. De Coens hebben duidelijk veel liefde voor de folkmuziek en laten bijna iedere keer een nummer van begin tot eind horen. Sommige van deze nummers zijn bestaand, sommige zijn speciaal voor de film geschreven. Een voorbeeld daarvan isPlease Mr. Kennedy, een humoristisch nummer, waarvan de vertolking misschien wel het hoogtepunt van de film is. En de laatste tien minuten van de film zijn zo goed, dat zelfs de mindere scènes te vergeven zijn.

Timberlake

De Coens hebben altijd een talent gehad voor het casten van de juiste acteurs en dat is ook hier het geval. Oscar Isaac is ijzersterk in de hoofdrol en moet op basis van deze film een ster kunnen worden. Hij bewijst goed uit de voeten kunnen met zowel komische als met dramatische scènes. En net als alle andere acteurs zingt hij al zijn nummers zelf. In de bijrollen zijn vooral Justin Timberlake en Carey Mulligan, als het zingende liefdeskoppel Jean en Jim, fantastisch. Timberlake laat hier zien dat hij muzikaal nog meer in zijn mars heeft dan hij tot nu toe heeft laten zien. En hoewel hij niet in al zijn films overtuigend is, laat hij hier, net als inThe Social Network,zien dat er rollen zijn die hem simpelweg op het lijf geschreven zijn. Carey Mulligan mag eindelijk een keer iets anders spelen dan een bakvisje of een treurig meisje, en grijpt deze kans met beide handen aan. Een scene waarin ze Llewyn helemaal kapotscheldt, is één van de hoogtepunten van de film.

Inside Llewyn Davisis een film die liefhebbers van de Coens zeker zullen kunnen waarderen. Veel van hun thema's en stijlelementen komen er in terug. De film is echter ook leuk voor mensen die wat minder grote fans zijn van de broers. De film zit vol met leuke, sympathieke personages die met een aanstekelijk plezier vertolkt worden door een prima cast. En de muziek is fantastisch.