Joe - recensie

VoorJoe werkte regisseur David Gorden Green (George Washington, Prince Avalanche) samen met niemand minder dan Nicolas Cage. Het resultaat is een film die zich mag meten met de hoogtepunten van beider carrières.

Joe (Nicolas Cage) staat voor een stoplicht in zijn gloednieuwe truck. Naast hem wacht een auto met een gefrustreerde man achter het stuur en een zwaar ongelukkige vrouw in de passagiersstoel. De vrouw kijkt Joe aan en ondanks dat ze niks zegt, lijkt ze hem te smeken: “Help me!”. Joe ziet het onderhuidse leed, maar wil niet zomaar zijn neus in andermans zaken steken. Hij heeft zelf al genoeg om zich zorgen over te maken: hij heeft een zware en illegale baan, een hopeloos vriendinnetje, een gestoorde vijand die hem probeert neer te schieten en hij ontfermt zich ook nog over Garry, een verloren jongen van 15 met een zwaar dysfunctionele vader. Nee, deze keer moet Joe de vrouw toch maar voorbij rijden.

Het Texaanse dorpje waarJoezich afspeelt, lijkt door de armoede en wanhoop precies op het plaatsje waar de verloren jeugd in David Gordon Greens geniale debuutGeorge Washingtonrondslenterde: werk is er amper, voorzieningen zijn schaars en afleiding is nergens te vinden. Waar er inGeorge Washingtonechter nog hoop was in de vorm van kinderlijke onschuld en fantasie, is er in de wereld vanJoevoornamelijk duisternis. Garry (zeer sterk gespeeld door Tye Sherridan) komt met zijn alcoholistische vader (geniaal gespeeld door een voorheen dakloze non-professional), zijn drugsverslaafde moeder en getraumatiseerde zusje aan in deze wereld om op zoek te gaan naar werk. Zo komt hij Joe tegen, die hem weliswaar een baantje geeft, maar waardoor hij ook verstrikt raakt in een omgeving van dysfunctionele masculiniteit en geweld.

Onromantische held

Joe wordt al snel een soort held voor Garry; hij geeft hem een salaris, advies en vriendschap. Toch is Joe geen conventionele held. Net als Mud, het personage van Matthew McConaughey uit de gelijknamige film uit 2013, is Joe een onromantische held met zijn eigen demonen en zwaktes. Joe leeft in de schaduw van een duistere gebeurtenis uit zijn verleden waardoor hij problemen heeft met ongeveer elke vorm van autoriteit. Of het nu problemen zijn met de politie of met de weerzinwekkende vader van Garry, zijn oplossing is altijd geweld. Nicolas Cage weet dit grimmige personage als geen ander neer te zetten. Cage is een zeer bijzondere acteur met een indrukwekkend palet aan acteertechnieken, die de laatste tijd helaas maar weinig tot hun recht zijn gekomen. Dankzij het sterke script van Gary Hawkins en David Gordon Greens menselijke benadering ervan heeft Cage echter de nodige ruimte gekregen om zijn personage echt een mens te laten zijn. Zijn acteerwerk inJoemag zich eindelijk weer meten met hoogtepunten als Leaving Las Vegas(waarvoor Nicolas Cage terecht een Oscar ontving) enAdaptation.

Meer dan een verhaal alleen

Ook David Gordon Green levert met deze film een hoogtepunt af in zijn carrière.Joecombineert net genoeg plot om steeds te blijven boeien met een weelderige, maar tragische impressie van de Amerikaanse nachtmerrie. De film is prachtig geschoten door de meesterlijke vaste cinematograaf van Green, Tim Orr. Net als in een Terrence Malick film neemt Green af en toe een pauze in het plot om de kijker bewust te laten worden datJoemeer is dan een verhaal alleen. Onder indrukwekkende voice-overs toont hij ons beelden van het vervallen plaatsje waar alles zich afspeelt, van mooie, maar soms ook dreigende natuur en van mensen, diep verzonken in hun eigen gedachten. Deze wereld leeft, zoveel is duidelijk.

Joe is een prachtige, maar pijnlijke film om te zien; rauw, poëtisch en duister. Af en toe vraagt de film de nodige inspanning van de kijker, maar daarvoor geeft de film ook ontzettend veel terug. MetGeorge Washingtonwas David Gordon Green meteen één van de meest veelbelovende regisseurs in Amerika. MetJoe heeft hij die belofte wederom meer dan waar gemaakt.