Just Go With It - recensie

Een labiel verhaal blijkt een prima fundament.

Just Go With It , wat zoveel betekent als gewoon meegaan met elke verzonnen situatie, is hoofdpersoon Danny (Adam Sandler) op het lijf geschreven. Van het ene leugentje rolt hij in het andere, om er zo nauwelijks meer uit te komen. Zo ontstaan in deze film uit het niets ex-vrouwen, kinderen en reisjes naar Hawaii.

Als plastisch chirurg papt Danny aan met een veel te jonge wiskundelerares. Hij verleidt dames voor one-night stands met een trouwring, terwijl hij niet getrouwd is. Omdat hij gelooft dat de lerares de ware is, vraagt hij zijn trouwe assisente Katherine (Aniston) om zijn aanstaande ex-vrouw te spelen. Dit loopt volledig uit de hand en de echte kinderen van Katherine raken betrokken bij de leugens. De kinderen eisen een vergoeding voor hun verdiensten en chanteren Danny zelfs om met z’n allen een weekend naar Hawaii te gaan. Er gewoon in mee gaan, maar hoever en toe welke prijs, dat is de vraag.

Dichtgeplamuurd
Het verhaal zelf zit vol hiaten: waarom valt een prachtige jongedame voor een oude bok, wat bezielt je om een weekend lang met je ‘ex-vrouw’ inclusief ‘kinderen’ én je nieuwe vlam naar Hawaii te gaan en ga zo maar door. Toch blijf je kijken, want het rommelige verhaal wordt gladgestreken door de uitwerking. Het vlotte tempo en de bijpassende popmuziek maken dat de film makkelijk doorkijkt, flauwe en sterke grappen wisselen elkaar af in vlotte scènes. Pas wanneer je langer over het geheel gaat nadenken, ontdek je de met grappen dichtgeplamuurde gaten in het scenario.

Seks en aandacht
Het team achter deze film is verantwoordelijk voor veel Adam Sandler-komedies, zoals You Don’t Mess With The Zohan , I Now Pronounce You Chuck And Larry en Grown Ups . Met Just Go With It wordt de lijn gewoon doorgezet, inclusief de flauwe grappen (wanneer iemand een schaap gereanimeerd heeft, noemt hij het ‘Sheep-P-R’). Maar toch zijn er ook verschillen te ontdekken. Zo zet het seksistische begin met veel blote vrouwen absoluut niet de toon voor de rest van de film. Waar You Don’t Mess With The Zohan dat beginniveau van seks in combinatie met wat slapstick nooit oversteeg, doet deze film dat wel en lijkt met meer aandacht te zijn gemaakt. Teksten zijn beter geschreven, cameraposities zijn net iets mooier en achter de royale laag humor schiet de vonk tussen Adam en Jennifer zichtbaar over. Het lijkt alsof de regisseur Dennis Dugan en producent Adam Sandler in en met deze film iets volwassener zijn geworden.

Prestaties
De twee hoofdrolspelers, Sandler en Aniston, stijgen wat acteren betreft boven zichzelf uit. Beide verschuilen zich in de eerste helft nog achter hun knullige tweedimensionale karakters. Bekend terrein, als je kijkt naar Rachel in Friends en Zohan in You Don’t Mess With The Zohan . Maar in de tweede helft stappen ze af en toe uit de comfort-zone, en laten geloofwaardige personages zien. Zelfs een flauwe, maar leuke Nicole Kidman kan ze daar niet vanaf houden.

Ook de twee kinderen komen overtuigend over. De relatief onbekende Bailee Madison ( Wizards of Waverly Place, Bridge to Terebithia ) speelt de zeer bijdehante oudste dochter die niets anders wil dan acteren. Ze doet zó haar eigen zin, dat ze haar rol in het complot met een overdreven Brits accent speelt. Dit alleen al is garantie voor hilarische momenten. Ook de 11-jarige Griffin Gluck doet het met zijn Hawaii-chantage ook erg goed.

Conclusie
Het is jammer dat Just Go With It op zo’n labiel plot gebaseerd is. De makers hebben wel hun best gedaan om de gaten in dat plot goed te dichten, wat, voor zover mogelijk, aardig is gelukt en maakt dat je ongestoord van de film kan genieten. Je hebt simpelweg achteraf pas tijd om de soms ontbrekende logica te doorzien.
Adam Sandler en Jennifer Aniston krijgen het voor elkaar om een zeer vermakelijke komedie neer te zetten, die beter is dan veel van zijn voorgangers. Dat konden ze met behulp van talloze goed gespeelde en leuke bijrollen, een fatsoenlijke moraal aan het eind en vooral de overtuigend neergezette schijn van ware liefde tussen hen twee. Een prima film voor een avondje bioscoop, al zal het geen cinematografische ervaring opleveren. Thuis op de bank voldoet ook prima. De film is goed genoeg voor de stapel ‘Leuke komedies die ik nog moet zien’. Wel bovenop.