Kenau - recensie

Een wat belerend geschiedenislesje dat teveel wil behagen.

Kenau kent iedereen in de betekenis van een manwijf. Maar dat het een vrouw was die onder de naam Kenau Simonsdochter Hasselaer naam en faam verwierf vanwege haar rol bij de verdediging van Haarlem tegen de Spanjaarden eind zestiende eeuw is minder bekend. De filmKenauwil daar nu verandering in aanbrengen. Niet voor niets eindigt de film met de zin: "Een Kenau is een manwijf. Wij weten beter". De vraag is of we na afloop echt veel wijzer over Kenau geworden zijn.

Met een kaart van Nederland wordt op 3D-achtige wijze de opmars van de Spaanse troepen getoond. Net als het Gallische dorpje uit de Asterix-strip is Haarlem nog niet in vreemde handen gevallen. En net als in de recente jeugdfilm Finn leidt een vogel ons het verhaal in, het ultieme maar clichématige symbool van vrijheid, die meerdere keren voorbij vliegt om het er maar goed in te wrijven. Als we Haarlem binnenvliegen, zien we Kenau aan het werk op haar scheepswerf. Monic Hendrickx zet haar neer als iemand die zonder idealen gewoon handel wil drijven en geld verdienen. Pas als één van haar twee dochters door een ongelukkige flirt met een protestantse jongen om het leven komt, begint het vuur in haar los te komen. Vanaf dan staat alles in het teken van het vechten voor principes en het buiten de Haarlemse poorten houden van de Spanjaarden.

Soapy

De basis voor het verhaal dat inKenau verteld wordt, is de relatie tussen Kenau (Hendrickx) en haar dochters Gertruide (Lisa Smit) en Kathelijne (Sallie Harmsen). Deze moeder-dochter relatie wordt helaas met weinig diepgang uitgewerkt, inclusief dialogen die zo uit een soap lijken te komen. Het schuldgevoel dat Kenau na de dood van Gertruide voelt en de stevige band die ze vervolgens met Kathelijne ontwikkelt, voelt zeer clichématig aan. Het karakter van legerkapitein Wigbold (Barry Atsma), hoofd van het Haarlems verzet, blijft eendimensionaal, net als zijn band met Kenau. Ook de Spanjaarden blijven van bordkarton, met platte zinnen als "ze zijn vurig in bed". De manier waarop een heel Spaans legioen wordt afgeleid door een groep Haarlemse vrouwen die op de stadsmuren hun borsten - als waren ze activistes van Femen - ontbloten, is ronduit lachwekkend.

Positief

Toch bevat Kenau ook enkele positieve punten. Het samenspel van Monic Hendrickx en Barry Atsma is, ondanks zwakke dialogen als "Ik blijf strijden voor de vrijheid" en "Onze ziel krijgen ze nooit kapot!", prima. Hendrickx weet zelfs af en toe te ontroeren. Het camerawerk van Mátyás Erdély, die eerder films alsDeltaenMiss Balaen de tv-serieSouthcliffe met verve schoot, voorziet Kenau van mooie beelden. Al loopt ook hij aan tegen het probleem van de zwakke special effects en het feit dat we telkens hetzelfde nagebouwde kleine stukje Haarlem in beeld zien. En ondanks het zwakke scenario van Karen van Holst Pellekaan en Marnie van Blok weet regisseur Maarten Treurniet (De Heineken Ontvoering) er bij vlagen toch wat meeslepends van te maken.

DatKenau ondanks een zwak scenario, soapy dialogen en een bak aan clichés niet helemaal verzuipt, is vooral te danken aan Monic Hendrickx die toch nog wat diepte in haar rol weet aan te brengen. Ook regisseur Maarten Treurniet weet van de brokstukken nog een aardig geheel te maken. Maar de pretentie dat we na afloop veel wijzer zijn geworden wie Kenau echt was, wordt bij lange na niet waargemaakt.