Een grappige, grove en kont schoppende film met en zonder superhelden.
Matthew Vaughn, de man die onder andere de snelle actiekomedies Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch van regisseur Guy Ritchie produceerde, komt na Layer Cake en Stardust met zijn eigen actiekomedie. Het script schreef hij, net als bij Stardust, samen met Jane Goldman en is, zoals bijna alle superheldenfilms, gebaseerd op de gelijknamige strip. Groot verschil dit keer is dat tegen de tijd dat het derde deel van de strip (bestaande uit acht delen) klaar was, het volledige script van Kick-Ass al geschreven was en het verhaal van de film daarom verschilt met dat van de strip. Dit betekent niet dat de maker van de strip, Mark Millar (wiens strip Wanted verfilmd is), niet betrokken werd bij de film. Nog voordat er ook maar één strip getekend was, besloot hij dat er een film in zat en heeft hij samen met striptekenaar John S. Romita Jr. nauw samengewerkt met Matthew Vaughn en Jane Goldman. Zo zit er in de film een indrukwekkende scène die volledig in stripstijl getekend is door John S. Romita Jr.
Iedereen heeft er weleens aan gedacht; wat, als je een superheld zou zijn. Je zou superkrachten hebben, ongelofelijk sterk zijn, kunnen vliegen, door muren kunnen kijken, etc. Dat is wat je een superheld maakt. Of toch niet? In Kick-Ass denkt de sukkelige tiener Dave Lizweski (Aaron Johnson) daar anders over. Stripboeken hebben het mis. Je hoeft geen speciale krachten te hebben om een superheld te zijn. Jezelf in een stoer pak hijsen en het gevaar opzoeken is genoeg. Zijn twee schoolvrienden verklaren hem voor gek en denken dat als iemand dit werkelijk zou uitvoeren, diegene in een dag dood zal zijn. Dit weerhoudt Dave Lizweski er echter niet van om het te proberen en het duurt dan ook niet lang voordat hij, letterlijk, zijn stoute schoenen aantrekt en gehuld in een groen pak ten strijde trekt om zogenaamde slechteriken een lesje te leren.
With no power, comes no responsibility?
Dat het er in het echte leven wel anders aan toegaat dan in stripboeken wordt Dave genadeloos duidelijk gemaakt. De eerste keer dat hij twee slechteriken, in dit geval autodieven, probeert te stoppen, belandt hij bont en blauw geslagen in het ziekenhuis. Toch besluit hij zijn missie voort te zetten en zijn tweede poging is al heel wat succesvoller. Okay, hij wordt nog steeds bont en blauw geslagen, maar hij weet wel een moord tegen te houden. Als een voorbijganger het hele gebeuren met zijn mobieltje gefilmd blijkt te hebben en dit op YouTube zet, is Dave Lizweski in één keer een beroemdheid. Tenminste, zijn alter ego Kick-Ass is een beroemdheid. Dave is nog steeds een loser van wie z’n beste vriendin denkt dat hij homo is.
Een beroemde superheld zijn, is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Dave raakt flink in de problemen als de maffiabaas Frank D'Amico (Mark Strong) Kick-Ass zoekt, maar Dave krijgt onverwachts bijstand van twee andere superhelden: Big Daddy (Nicholas Cage) en Hit Girl (Chloe Moretz). Big Daddy is de vader van de elfjarige Hit Girl en in een scène waarin hij haar voor haar verjaardag vlindermesjes cadeau geeft, wordt duidelijk dat Hit Girl zich niet met Barbies en andere poppen bezighoudt. Big Daddy en Hit Girl hebben zo hun eigen motieven om zich als superhelden te verkleden en zo raakt Kick-Ass betrokken bij een gevaarlijke missie met een echte slechterik die een lesje geleerd moet worden.
Rated R for strong brutal violence
Kick-Ass mag dan een actiekomedie over superhelden zijn, dat betekent niet dat de film zich inhoudt. Want waar bij superheldenfilms als Spider-Man , The Hulk en The Dark Knight er wordt ingehouden op grof geweld en sterk taalgebruik, doet Kick-Ass er een schepje bovenop. Sterker nog; de film is snoeihard. Eén van de redenen hiervoor is Hit Girl. De dertienjarige Chloe Moretz ( 500 Days of Summer ) zet haar fantastisch neer als een grofgebekt en kont schoppend meisje van elf. Op magistrale wijze berooft Hit Girl een heel scala aan slechteriken van het leven. Het heeft wat weg van de overdreven actiescènes uit Kill Bill en dat is een goed teken. Haar vader wordt gespeeld door Nicholas Cage, die haar hierbij helpt en aanmoedigt. Zo is er een scène waarbij hij haar van een afstandje neer wil schieten, zodat ze weet hoe het zal voelen als een of andere mafketel haar wil doodschieten. Hij speelt dit op een grappige maar vaderlijke manier, alsof hij zijn dochter leert hoe ze moet fietsen. Kick-Ass zit vol van dit soort momenten, waarbij je niet verwacht dat ze zo ver durven gaan en het dan toch doen.
Dat Matthew Vaughn voorheen heeft samengewerkt met Guy Ritchie is duidelijk. De film barst van de snelle actie en humor. Actiescènes zijn op sterke wijze gemonteerd en de grappen zijn grof. Bovendien zitten er talloze referenties naar strips in, waardoor het voor de stripkenner nog meer smullen is. De muziek behoort daar ook bij en doet je meerdere keren denken aan de score van The Dark Knight , afgewisseld met wat meer pop- en punk-achtige liedjes als Joan Jett’s Bad Reputation . Vaughn weet al deze elementen goed te combineren. Wel laat hij een steekje liggen met, wat feitelijk het hoofdpersonage is; Kick-Ass zelf. Zijn verhaal blijkt na het hele ik-wil-een-superheld-zijn gebeuren al snel verteld en dan komt er nog een tiener romance aan bod, wat niet echt interessant is. De echte ster van Kick-Ass is daarom Hit Girl. Ze steelt de show en Aaron Johnson ( Nowhere Boy ) als Kick-Ass is daarmee beduidend minder interessant dan háár personage.
Conclusie
Kick-Ass is een grappige, grove en vooral een kont schoppende film geworden. Het verhaal van het personage Kick-Ass is misschien niet ijzersterk, maar Chloe Moretz weet dit goed te maken en steelt de show als de snoeiharde Hit Girl. Met talloze referenties naar strips, scherp gemonteerde en overdreven actiescènes plus grove humor, weet Matthew Vaughn een heerlijke superheldenfilm af te leveren die net iets anders is dan al die andere.
