Letters to Juliet - recensie

Sophie is op huwelijksreis in Italië als ze daar een vijftig jaar oude brief ontdekt van een meisje dat weg is gelopen van haar ware liefde. Ze besluit de inmiddels oude vrouw terug te schrijven en krijgt een reactie waar ze nooit op had durven hopen.

Het verhaal
Het drukke leven van Sophie (Amanda Seyfried) en Victor (Gael Garcia Bernal) zorgt er voor dat de twee voorafgaand aan hun huwelijk op huwelijksreis gaan naar Verona in Italië, de stad van Romeo en Julia. In plaats van de romantiek van de stad samen te beleven heeft Victor heel andere plannen; als aanstaand chefkok wil hij vooral van de lokale keuken genieten terwijl Sophie zich er op verheugt de idyllische stad samen te ontdekken. Sophie gaat er daarom in haar eentje op uit en zo belandt ze in de oude tuin van Julia waar duizenden vrouwen over de hele wereld brieven met vragen over de liefde achterlaten. Deze brieven worden beantwoord door een groepje vrijwilligers en Sophie sluit zich daarbij aan om haar tijd te doden. Op een dag vind ze een brief gedateerd uit 1951 van een meisje dat haar ware liefde niet heeft gevolgd. Ook al is het vijftig jaar geleden, Sophie besluit de dame terug te schrijven. Een week later staat er een oude dame genaamd Claire (Vanessa Redgrave) voor Sophie's neus. Ze is samen met haar kleinzoon Charlie (Christopher Egan) afgereisd naar het zonovergoten Italië en ze is vastbesloten haar verloren liefde Lorenzo terug te vinden. Sophie is maar al te bereid om haar te vergezellen tijdens deze zoektocht.

Zomerzoet
De synopsis van de film klinkt ons een beetje ongeloofwaardig in de oren, maar het concept van 'letters to Juliet' bestaat echt. De producers van de film werden zich bewust van het bestaan hiervan toen ze naar het album The Juliet Letters van Elvis Costello luisterden. Al snel daarna vonden ze het boek Letters to Juliet van de gezusters Friedman compleet met brieven aan Julia en interviews met vrijwilligers van the Juliet Club. De producers beseften al snel dat deze brieven een geweldige basis vormden voor een zomerzoete rom-kom. Dat de film die richting op zou gaan en niet die van een respectabele speelfilm werd duidelijk toen ze regisseur Gary Winick kozen voor dit project. De man was namelijk ook verantwoordelijk voor 13 going on 30 en Bride Wars . Dat zijn geen kleine titels en zullen zeker aanhangers hebben onder de rom-kom fans, maar of de benadering voor Letters to Juliet werkt is nog maar de vraag.

Chemie or not chemie
Het is een kwestie van smaak maar het eerst dat opvalt is het totale gebrek aan chemie tussen Sophie en Victor. Seyfried is saai om naar te kijken en faalt er dramatisch in om een echt karakter neer te zetten. Daar tegenover staat Bernal die in deze film misschien een chefkok van Disney gehalte neerzet, maar toch verlang je naar de volgende scène met hem omdat het een verdomd fijne acteur is om naar te kijken. Dat gaat helaas niet gebeuren, want of dit nou de bedoeling is of niet, Sophie en Victor horen ook geen chemie met elkaar te hebben; hun relatie staat op instorten.
Omdat het eerste gedeelte van de film vooral om Sophie draait en we een indruk moeten krijgen van haar innerlijke pijnen, is de film in het begin vooral erg saai. Pas als Claire en haar kleinzoon Charlie opduiken, begint de film leuk te worden. Het is pijnlijk duidelijk dat Vanessa Redgrave de film naar een hoger niveau tilt, iets wat Seyfried in haar eentje niet had kunnen bewerkstelligen.
De zoektocht naar de verloren liefde Lorenzo mondt uiteindelijk uit in een plezierig tripje langs prachtige streken in Italië. Voor een zonvakantie hoef je deze zomer in ieder geval geen duur vliegticket meer te kopen; voor maar 9 euro zit je anderhalf uur lang in Italië. Letters to Juliet is namelijk één grote advertentie voor het land van de pizza's en espresso's.
De voorspelbare ontwikkeling van de chemische reactie tussen Charlie en Sophie nemen we maar op de koop toe want het laatste gedeelte van de film waait als een zwoele Italiaanse zomerbries langs je heen, en wanneer dat gebeurt past de voorspelbaarheid van de film helemaal in een zorgeloos bestaan.

Het verhaal is voorspelbaar; een zoektocht naar een oude liefde levert een nieuwe op. Het omgekeerde geldt voor de film; dit nieuwe verhaal levert hetzelfde oude liedje op. Het is net een te lange aflevering van Memories maar dan zonder Anita Witzier en uiteraard met een happy-end. Het originele verhaal had op dito manier verteld kunnen worden en ook had de film meer elan gehad met een hoofdrolspeelster die ook iets anders kan dan alleen pruilen en mooi zijn. Seyfried mist de nieuwsgierigheid en passie die bij het karakter van Sophie hadden gepast. Desalniettemin is de film een zwoele zomerbries en een prachtig pamflet voor Italië.