Leve Boerenliefde - recensie

Mooi Man meets Barbiepop.

Veeboer Jelte Heeg en ‘stadse tuthola’ Wenda zijn niet de meest waarschijnlijke combinatie. Ga maar na. Hij: rubberlaarzen, druk met de zorg voor zijn koeien en twee schattige kinderen. Zij: glitterjurkje en stilettohakken, presentatrice van het populaireLeve Boerenliefde. Sowieso is Jelte na de dood van zijn vrouw nog niet toe aan een nieuwe relatie, en dat het volgende seizoen van het datingprogramma uitgerekend op zijn erf wordt opgenomen, helpt ook niet echt. ‘Stadse flapdrollen’ die de rust op het platteland komen verstoren.

Dat boer Jelte en Wenda toch eenmatch made in heavenzijn, voel je vanaf het begin vanLeve Boerenliefdeop je klompen aan. Zo verliefd als zij naar hem kijkt als hij het koeienkoor dirigeert; daar bloeit iets moois! Om de spanning erin te houden, is er nog een tweede verhaallijn ingebouwd. Iets met een windmolen die moet worden stil gezet, een hoge geldboete en een chantagekwestie. Zowaar komt de hele boerderij van boer Jelte op het spel te staan. Als dat maar goed afloopt.

Eén ding moet we regisseur en scenarist Steven de Jong (De hel van ’63) nageven: een film baseren op een extreem succesvolle televisieformule is een slimme zet. Hoge bezoekersaantallen zijn immers gegarandeerd, helemaal als je alleen maar BN’ers cast. Naast de hoofdrollen voor Cas Jansen (Jelte), Tatum Dagelet (Wenda), Waldemar Torenstra (Hendrik) en Marit van Bohemen (Aggie), zien we onder meer Jamai Loman, Erben Wennemars, Syb van der Ploeg én Gerard Joling in piepkleine rolletjes. Laatstgenoemde mocht ook de titelsong verzorgen.

Toegegeven, het had nog best een leuke film kunnen opleveren. Bijvoorbeeld alsLeve Boerenliefdeeen persiflage opBoer Zoekt Vrouwwas geweest. Even krijgen we die indruk, als bij de voorrondes een groenteboer, ijsboer, brillenboer, visboer en rockboer komen opdagen. Naar een homo wordt nog gezocht, want die moet écht in het programma. Jammer genoeg wordt deze teneur niet doorgezet. Een romantisch drama, dat had ook gekund. Maar op enkele emotionele momentjes na (Jelte bezoekt het graf van zijn overleden vrouw, zijn dochtertje is jaloers op Wenda, want zij wil de enige vrouw in huis blijven) komt ook dit aspect niet goed uit de verf. Een komedie dan? Helaas, de grappen zijn flauwer dan flauw.

In plaats daarvan krijgen we een film voorgeschoteld die wordt bevolkt door overdreven acterende stereotypen, waarin verder ook alles voor ons wordt ingevuld. De verschillen tussen stedelingen en plattelanders worden moddervet aangezet. Stadse types zijn ‘barbiepoppen’ en enkel op geld en kijkcijfers beluste slechteriken, dorpelingen luisteren in de auto nog naarMooi Manvan Mannenkoor Karrespoor maar hebben wel het hart op de juiste plaats. De inzet van de chantagezaak is bepaald niet ingewikkeld, maar wordt voor de zekerheid toch twee keer uitgelegd, zodat ook de achteropgeraakte bioscoopbezoekers weer bij de les zijn. En aan het einde wordt de wijze les er nog even ingeramd: jezelf zijn is genoeg. Dat advies wordt uiteraard niet aan een dorpeling gegeven.

Leve Boerenliefde is geen leuke persiflage op het bekende televisieprogramma, geen romantisch drama en al helemaal geen komedie. Het is een film vol overacterende stereotypen waarin de verschillen tussen stedelingen en plattelanders alleen maar worden uitvergroot.