Een nacht, een ontmoeting, en een dag in Tokio.
De titelLike Someone in Loveklinkt alsof je als kijker een zoveelste romantische komedie of drama gaat zien. Maar als je de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami kent, dan weet je dat dit waarschijnlijk een enigszins misleidende titel zal zijn. De gelauwerde Iraanse filmmaker en kunstenaar staat immers bekend om zijn onconventionele verhaalstructuur. Kiarostami trakteert de kijker in deze film op een stijlvolle vertelling van een nacht, een ontmoeting, en een dag in het herkenbare maar ook onherkenbare Tokio.
Buitenwijken
De film begint met een lange scène in een café in de metropool Tokio. We ontmoeten studente Akiko (Rin Takanashi) die haar studie en leven probeert te bekostigen door te werken als prostituee. Omdat diezelfde dag haar oma voor het eerst in haar leven helemaal naar Tokio is afgereisd om Akiko te zien, heeft ze geen zin om op pad te gaan om een klant te ontmoeten. Haar souteneur (het woord pooier zou in dit geval te cliché en negatief zijn) haalt haar toch over om de klant op te gaan zoeken. Akiko neemt een taxi en in de buitenwijken van Tokio ontmoet ze haar klant en tevens de bejaarde geleerde Takashi (gespeeld door Tadashi Okuno) die geen seksuele diensten verlangt maar slechts een gesprekspartner. De volgende ochtend brengt hij haar terug naar de universiteit, waar haar vriendje Noriaki (Ryo Kase) haar opwacht.
Stijlvol
Like Someone in Love is vooral een stijlvolle vertelling geworden. Al vanaf de eerste scène is duidelijk dat we een regisseur aan het roer hebben die een onderscheidende stijl heeft. Als kijker voel je je in de eerste scène in het gezellige cafeetje in downtown Tokio als een buitenstaander die een conversatie afluistert van iemand die telefoneert en een zeer persoonlijk gesprek voert. Dit effect wordt bewerkstelligd doordat je alleen de stem van Akiko hoort en niet de gebruikelijke establishing shots te zien krijgt waardoor de situatie waarin je je als kijker bevindt wordt uitgelegd. Langzaam wordt je als kijker in het verhaal gezogen waarbij veel aan de verbeelding van de kijker wordt overgelaten. Dit wordt nog eens versterkt doordat de regisseur de acteurs en actrices inLike Someone in Lovedag voor dag hun teksten gaf en zo wist de cast niet hoe het met hun personages zou aflopen. Dit alles zorgt er in ieder geval voor dat de film inderdaad voelt alsof we als kijkers mee zitten te kijken in de werelden van de personages en niet naar een nauwkeurig samengesteld verhaal.
Saai
De stijlvolle verfilming dieLike Someone in Lovezeker is geworden door het mooie camerawerk en goed acteren, betekent helaas niet dat dit ook 109 minuten lang boeiend blijft. Eigenlijk gaat het na de erg goede eerste scène bergafwaarts met de film maar vooral met de aandacht die je kan opbrengen om het verhaal te blijven volgen. De eindeloze dialogen vooral in de tweede helft van de film wiegen je langzaam in slaap. Vooral een scène met een buurvrouw van de oud-professor had net zo goed weggelaten kunnen worden en vertraagt de film alleen maar onnodig.
Conclusie
Like Someone in Loveis een zeer stijlvolle film maar deze stijl weet de kijker niet lang genoeg aan te houden om er een mooie filmervaring van te maken, ondanks het mooie camerawerk, goed acteerwerk en een langzaam menselijk verhaal.
