Lockout - recensie

MS1 is een gevangenis in de ruimte. Als daar rellen uitbreken terwijl de dochter van de president aanwezig is, wordt spierbundel Snow de ruimte ingeschoten om dochterlief te redden.

Het is 2079. In een verhoorkamer wordt agent Snow (Guy Pearce) ondervraagd door de CIA. Bij een gewelddadig incident is er belangrijk informatie over de Verenigde Staten kwijtgeraakt en Snow schijnt daar meer van te weten. Maar zoals het een gedegen agent betaamt, houdt Snow zijn lippen stijf op elkaar. Er rest de CIA nu niets anders dan Snow te arresteren op verdenking van moord en hem weg te sturen naar MS1, een gevangenis in de ruimte waar enkel de meest brute boeven zich ophouden. Door middel van een verdoving worden de criminelen kunstmatig in slaap gehouden. Terwijl Snow zich voorbereidt op zijn gevangenschap, gaat ondertussen Emilie Warlock (Maggie Grace) aan boord van de MS1. Zij is de dochter van de president en is daar om onderzoek te doen naar het effect van de kunstmatige inslaaphouding. Maar dan gaan het mis: één van de gevangenen ontsnapt en ontketent een ware chaos waarbij het personeel van de MS1 wordt gegijzeld. Op aarde krijgen ze al snel lucht van de perikelen in de ruimte. De president geeft opdracht om de eigenzinnige vechtmachine Snow naar de MS1 te sturen met als missie het redden van zijn dochter. Voor Snow is dit de uitgelezen kans om zijn vrijheid terug te krijgen en zijn onschuld te bewijzen.

Bovenaan de filmposter prijkt de veelbelovende aankondiging: Luc Besson presents. Besson is natuurlijk niet de minste in het mannengenre (thriller/actie/sci-fi), dus een film waar zijn naam aan verbonden is, is stante pede interessant. Maar de feitelijke inbreng van Besson inLockoutvalt uiteindelijk vies tegen. Volgens de productielijst is de man alleen verantwoordelijk geweest voor het originele idee van de film. Vervolgens heeft hij twee regisseurs uitgezocht voor de uitvoering van zijn idee: James Mather en Stephen St. Leger. Mather en St. Leger, beiden afkomstig uit Ierland, regisseerden samen in 2004 de korte filmPretty Alone. Een ambitieuze science-fiction film die op inventieve wijze gebruik maakte van het 'groene scherm'. Voor St. Leger was deze korte film zijn debuut. Hij richt zich met name op de technische kant van de regie. Mathers c.v. is beduidend meer gevuld. Zo werkte hij als cinematograaf aan verschillende producties, waaronder de Ierse filmAdam and Paul. De Ierse roots van de regisseurs zien we ook terug in de vette Ierse accenten van gesjeesde gevangenen Alex (Vincent Regan) en Hydell (Joseph Gilgun). Deze vrij anonieme Ierse club werd uiteindelijk aangevuld met een opvallend volgegeten en afgetrainde Guy Pearce.

Hoewel Guy Pearce ooit een prijs won voor zijn bodybuilding activiteiten kent het publiek hem niet bepaald als bonkige actieheld. Wel speelde hij vaak mannelijke rollen, maar inLockout speelt hij voor het eerst een spiermassa op reddingsoperatie. Het is dus even wennen aan Pearce in deze hoedanigheid. Toch speelt hij de rol van Snow met een gezonde dosis charme. Snow, niet wars van een strijd om leven en dood, mag graag op de meest cruciale momenten een grapje maken of een droge oneliner mompelen. En die oneliners kennen we nog maar al te goed van iemand genaamd McClane die ergens in de jaren ’80 een soortgelijk gevecht voerde in een wolkenkrabber. Pearce doet het niet slecht en ook de rest van de cast neemt hun taak uiterst serieus. Gezien het thema en de acteurs doet de film ook aan de televisieseriePrisonbreakdenken. De aanwezigheid van de immer stoïcijnse Peter Stormare is daar debet aan, maar ook de rol van Joseph Gilgun als de geflipte Hydell doet wel erg veel denken aan de minstens zo verknipte T-Bag. Een personage doordrenkt met een onverklaarbare pure slechtheid.

Voor twee regisseurs die met name naam hebben verworven op het gebied van het 'groene scherm', laten de special effects echter nog wat te wensen over. Vooral de achtervolgingsscène aan het begin van de film komt wat gekunsteld over. Ze doet denken aan een willekeurige autorit in een jaren ’50 film; een haarscherp beeld van een abnormaal op en neer bewegende auto met op de achtergrond een onveranderlijk landschap dat als een vaal geworden zwart wit foto achter de auto is geplakt. Daarentegen zijn de camerastandpunten en de hand-held shots voldoende afwisselend om de interesse te behouden van de kijker. Want die belangstelling dreigt zo nu en dan te verslappen door de voorspelbaarheid van de plot en de beperking van de locatie, met uitzondering van een leuke twist aan het einde van de film.

Terwijl films en verhalen over ontsnapte gevangenen eerder hebben bewezen zenuwslopend spannend te kunnen zijn, lukt hetLockoutniet dit effect te bereiken. De degelijk functionerende cast kan niet op acteren tegen de voorspelbaarheid van de plot en de beperkingen die de locatie met zich meebrengt. Hoewel gesitueerd in de ruimte isLockoutgeen hoogvlieger.