Love Eternal - recensie

Hoe een einzelgänger verliefd wordt op de dood.

Struinend door een Ierse vallei volgen we de jonge Ian Harding (Thomas Lambert). Met een portofoon in zijn handen speelt hij verstoppertje met zijn vader (Pit Pirotte). Totdat Ians oproepen onbeantwoord blijven. Hij treft zijn vader levenloos aan met de portofoon op de grond. Dit is een cruciaal moment inLove Eternal. Ians kennismaking met de dood is bepalend voor zijn eigen fascinatie voor het stervensproces. Als een decennium later zijn moeder komt te overlijden, is Ian op zichzelf aangewezen. Van de advocaat van de familie (Jim Roche) ontvangt hij nog een soort handleiding, een levensboek dat zijn moeder speciaal voor hem opstelde. In deze sprong voorwaarts in de tijd wordt Ian nu door Robert de Hoog vertolkt. Ian stapt in de auto, en rijdt naar een afgelegen plek, midden in het bos. Daar zal hij zelfmoord plegen. Met een tuinslang sluit hij de uitlaat aan op het autoraam. Net op het moment dat hij slaappillen neemt, stopt er een grote kampeerwagen. Het lijkt alsof Ian zich betrapt voelt, want hij staakt zijn poging. Een familie stapt uit de wagen, en als snel blijkt dat ze zichzelf van het leven gaan beroven. Ian’s trofee is de jonge dame (Emma Eliza Regan) die hij meesleept naar huis. Hij wast haar en kleedt haar weer aan. Ian liefkoost deze schone vrouwen.

Ians ongebruikelijke liefde voor jonge gestorven dames leidt ertoe datLove Eternal doordrongen is van een soort macabere schoonheid. Dat is niet te verwarren met necrofilie, alhoewel Ian bij vlagen wel daadwerkelijk als zodanig kan worden gekwalificeerd. We zien Ian uitgebreid informatie absorberen over de ontbinding van het lichaam. Met zijn dode concubines bespreekt hij hoe de rigor mortis intreedt. Deze plastische en esthetische benadering van de dood doet niet geheel toevallig denken aan Koreaanse en Japanse cinema.Love Eternalis namelijk een respectvolle bewerking van het Japanse boek Shibito O Kouvan Kei Ôishi. Van de openings- tot de eindscène isLove Eternal nogal dromerig. Dat draagt ook bij aan het dwepen met de dood zoals het personage van Robert de Hoog dat zo goed kan. Een realistische noot die de kijker af en toe bij de lurven pakt, had de film wat urgenter gemaakt. Ja er zijn mensen die zo geïsoleerd leven als Ian. Maar Ian moet toch meer kunnen dan achter zijn computer dromen over de dood. Muldowney’s streven naar schoonheid heeft daarom als gevolg dat hij soms vergeet de narratieve inhoud van zijn film te verdiepen.

Op een ander moment vervalt Muldowney in clichés. Als Ian Tina Shaw (Amanda Ryan) ophaalt om samen te gaan sterven, rijden ze zwijgzaam door het platteland. Tina zet vrolijke popmuziek op en vraagt Ian naar zijn muzikale voorkeur. Ian heeft geen muzieksmaak, hij luistert vooral naar black metal, muiziek die zijn depressieve internetvrienden hem sturen. Die correlatie tussen indringende muziek en depressie is een gemiste kans om het verhaal authentieker te laten zijn. Later hersteld Muldowney zich, als de relatie tussen Ian en Naomi (Pollyanna McIntosh) zich ontwikkelt. Ian is geïntrigeerd door Naomi’s wil om te sterven. Muldowney kiest er voor om deze verhouding op een volwassen manier vorm te geven. Muldowney weet de kijker mee te nemen in een soort vagevuur, waarin Robert de Hoog excelleert als de apathische Ian. Zijn kijk leidt ertoe datLove Eternal is gevuld met wonderlijke dolly shots, door de wind bewogen bladeren, en prachtig gestileerde longshots. Over compositie is genoeg nagedacht.

Conclusie

Love Eternal is meer vorm dan inhoud. Muldowney kent geen problemen met compositie en mise-en-scène. Het personage van Robert de Hoog is goed geschreven en geacteerd. Maar Muldowney had het verhaal zelf nog wat beter kunnen uitwerken.