Love is Strange - recensie

Herkenbare relatieperikelen, ingetogen spel en de afwezigheid van overdreven dramatiek zorgen voor een mooie film.

Love is Strange begint met de huwelijksceremonie van kunstschilder Ben (John Lithgow) en muziekdocent George (Alfred Molina) die elkaar na een relatie van 39 jaar eindelijk het ja-woord geven. Niet iedereen blijkt echter even gelukkig met de huwelijkse status van hun relatie, want volgens de katholieke school waar George werkzaam is, past dat niet bij hun identiteit met het ontslag van George als gevolg. Zonder de baan van George kan het stel de hypotheek van hun New Yorkse appartement niet meer betalen, dus besluiten ze tot verkoop van de woning over te gaan. Totdat ze een ander onderkomen hebben gevonden, zijn de twee genoodzaakt om apart van elkaar bij vrienden en familie te logeren. Hun eigen relatie, maar ook hun relaties met anderen worden hierdoor flink op de proef gesteld.

Regisseurs en schrijvers halen hun inspiratie vaak uit hun omgeving. Zo ook regisseur Ira Sachs die na de legaliseren van het homohuwelijk in 2011 met zijn partner, schilder Boris Torres, in het huwelijksbootje stapte. Sachs zag hiermee zijn leven, maar ook de levens van andere homokoppels om hen heen veranderen. Sachs wil metLove is Strangeverschillende episodes in relaties onderzoeken. Hoe ervaren we een relatie in onze puberteit, op middelbare leeftijd en op latere leeftijd? Sachs heeft naar eigen zeggen dan ook een film gemaakt die zich focust op de simpele verhalen over families die met alledaagse problemen worstelen.

Lief

We houden allemaal van onze familieleden, onvoorwaardelijk. Maar als we ze na een lange dag op bezoek hebben gehad, vinden we het toch ook wel fijn als ze na het toetje en de koffie gewoon weer vertrekken zonder al te lang te blijven hangen. En maken we niet vaak de grootste ruzies met de mensen van wie we het meest houden? De liefde is een merkwaardig verschijnsel en dat laat deze film heel goed zien. George en Ben zijn een koppel waar je absoluut geen kwaad woord over kunt zeggen. Ze zijn rustig, lief en een tikkeltje ouderwets, maar het is ook begrijpelijk dat schoonzus Kate lichtelijk geïrriteerd raakt als Ben de hele tijd tegen haar aan kletst als zij probeert te werken.

Herkenbare relatieperikelen worden afgewisseld met problemen waar veel New Yorkers mee te kampen hebben: hoge huizenprijzen, werkloosheid, discriminatie en acceptatie van het homohuwelijk. De manier waarop Ben en George daarmee omgaan, is herkenbaar en geloofwaardig. Als George bijvoorbeeld te horen krijgt dat hij nauwelijks geld overhoudt aan de verkoop van zijn huis, reageert hij zeer bedeesd en valt hij niet als een dolle hond de notaris aan, zoals we dat in andere films wel zouden zien. Alhoewel John Litgow na Dexter nu vooral wordt gelinkt aan de Trinity Killer in mijn hoofd is hij zeer geloofwaardig in deze rol. Ook door de rest van de cast wordt er ingetogen gespeeld. De scènes worden regelmatig begeleid door muziek van Chopin en daardoor krijgt de film een heel sereen karakter.

De film heeft hier en daar wel wat weg van een Frans familiedrama door te focussen op de onderlinge relaties binnen een familie. Sachs heeft ervoor gekozen om de gebeurtenissen die hevige emotionele reacties ontlokken niet in beeld te brengen: een val van de trap en een seksscene worden bijvoorbeeld niet getoond. Soms wordt er ook een tijdsprong ingelast en is het aan de kijker om te bepalen wat er allemaal in de tussentijd is gebeurd. Het voelt alsof Sachs de kijker af en toe wil ontzien. Naar mijn mening was dat niet nodig geweest; ellende zorgt ervoor dat we voelen dat we leven. Als een film dat gevoel ook weet op te wekken, is het alleen maar mooi.

Conclusie

Love is Strange maakt zijn titel waar. De complexiteit van liefde en relaties staat centraal in de film en het ingetogen spel en de afwezigheid van overdreven dramatiek maken de film heel herkenbaar en mooi. Soms is het echter allemaal wat te bescheiden, waardoor het geheel waarschijnlijk niet al te lang blijft hangen.