Love Ranch - recensie

Love Ranch , een ode aan de noir en de terugkeer van Joe Pesci.

Love Ranch is de nieuwe film van Taylor Hackford, de regisseur die zes jaar geleden de biopic wat extra glans gaf met Ray , de film over het leven van blues legende Ray Charles. Na een pauze keert Hackford terug met een op waargebeurde feiten gebaseerde neo-noir die tevens de terugkeer betekent van Joe Pesci in een rol die hem toevertrouwd is.

Stijlvolle kitsch
Grace Bontempo (Helen Mirren) leidt midden jaren ’70 het legale bordeel, de Love Ranch. Haar man, Charlie Bontempo (Joe Pesci), een man met veel dromen en een strafblad, is het publieke gezicht van de Love Ranch. Op de dag dat Grace van haar dokter te horen krijgt dat ze kanker heeft neemt Charlie een nieuwe cliënt aan, de Argentijnse bokser Armando Bruza (Sergio Peris-Mencheta), Charlie Bontempo’s ticket naar faam; hij hoopt een gevecht op poten te zetten tegen Ali. Wegens Charlie’s veroordelingen neemt Grace Bruza’s de managementtaken over Bruza waar, maar gaandeweg raakt Grace gecharmeerd van deze zachtaardige Argentijn.

Love Ranch zal waarschijnlijk hetzelfde lot beschoren zijn als Michael Winterbottoms The Killer Inside Me , ook van dit jaar en eveneens een film die veel speelt met noir-elementen. Het uitgangspunt en de trailer kunnen verwachtingen opwekken bij de gemiddelde bioscoopbezoeker die bij het bekijken van de film niet, of maar deels ingelost worden, waardoor de film vreselijk tekort zal worden gedaan. Love Ranch is net als The Killer Inside Me , een uitermate stijlvolle film die neo-noir elementen fantastisch weet te combineren met niet alledaagse dramaturgie. Dit allemaal in een setting die bijna doet verlangen naar goedkope kitsch, zo smaakvol weet Hackford dit wereldje op film vast te leggen.

Sfeer is het kenmerk waar Love Ranch zijn voornaamste kracht uit weet te halen. Het uitgangspunt is een simpele en had makkelijk afgeserveerd kunnen worden door het als een doorsnee en weinig memorabele moderne noir te presenteren. Een film die niet zo op stijl teert en met een zwaardere focus op verhaal een groter publiek had kunnen trekken. Maar gelukkig durft Hackford hier meer van te maken dan enkel een meeslepend verhaal en verzorgt hij zijn film van een glansrijk en rustig scenario dat kalm voortkabbelt, maar je mee weet te slepen met zijn prachtige personages en vooral ijzersterke soundtrack.

Sterke sfeerschepping
De soundtrack weet je geweldig in het typische 'country'-sfeertje dat het zuiden van de VS kenmerkt te brengen. Veel dialogen worden begeleid door passend gitaarspel, wat de scènes een extra lading geeft. Het werkt, en met de toevoeging van hitjes die de tijd waarin Love Ranch zich afspeelt tot leven weten te brengen, zit je uiteindelijk met een mooi warm werkje. Een werkje dat compleet wordt gemaakt door de bijzonder sterke rollen van vooral Helen Mirren en Joe Pesci. Laatstgenoemde weet de reputatie die hij in de jaren ’90 heeft opgebouwd met zijn rollen van ontspoorde maffialid weer tot leven te brengen, maar het is vooral Helen Mirren die schittert (haar licht Engelse accent buiten beschouwing gelaten) in een rol waar je haar niet snel mee in aanmerking zou brengen.

Wat is het dan een enorme dooddoener om te kiezen voor een einde dat de opbouw tot dat moment pijnlijk tekort doet. Hackford moet in tijd- of geldnood hebben gezeten, want zelden zul je een conclusie zien die zo makkelijk een einde weet te breien aan een film. Om het nog erger te maken wordt dit gedaan door middel van een voice-over. De simpliciteit… Het doet zeer om zo’n sterk opgebouwde film af te zien brokkelen alsof men er geen zin meer in had. Werkelijk doodzonde.

Conclusie
Ondanks het onwaardige einde weet Taylor Hackford met zijn country neo-noir hoge ogen te gooien. Het acteerwerk en de soundtrack zijn van hoge klasse, waardoor het rustige voortkabbelende scenario een genot wordt om te volgen, tot die laatste vijf minuten dan.