Marguerite - recensie

Regisseur Xavier Giannoli brengt metMarguerite een heus sprookje naar het witte doek.

In dit Franstalige avontuur krijgen we een inkijkje in het leven van Marguerite Dumont, gespeeld door Catherine Frot. Het is een rijke diva, in het midden van deroaring twentiesvan de vorige eeuw één grote passie heeft muziek. Ze nodigt honderden gasten uit op haar landgoed net buiten Parijs en trakteert hen op verschillende huisconcerten van getalenteerde, klassieke muzikanten met als hoogtepunt een concert van de gastvrouw zelf. Er is alleen een klein probleempje. Madame Dumont zingt intens vals. De gasten geven volop applaus voor haar concert, want ze heeft immers wel dit hele feest georganiseerd. Wanneer een journalist vol lof een artikel over haar schrijft, omdat hij zich zo vreselijk heeft vermaakt tijdens haar “unieke” optreden, geeft dit Marguerite genoeg zelfvertrouwen om haar droomcarrière door te zetten. Onder begeleiding van een oud operazanger (Michel Fau) werkt zij toe naar haar eerste openbare concert.

Giannoli is niet onbekend met het regisseren van bekende Franse acteurs. In zijn portfolio staan grote namen als Gérard Depardieu (bekend vanCyrano de Bergeracen als Obelix in de Asterix-filmserie) en François Cluzet (Les Intouchables). De regisseur is dus geen kleine naam in de Franse cinema en dat komt duidelijk naar voren in deze film. De acteurs zetten stuk voor stuk een memorabel personage neer en het is duidelijk dat Giannoli de tijd heeft genomen om, samen met zijn acteurs, de personages van zijn verhaal te leren kennen. Deze zijn soms uitvergroot, maar voelen realistisch aan in de wereld die Giannoli heeft gemaakt.Margueritemoet het echt van de acteurs hebben, want het verhaal is slechts een simpele en soms wat saaie running gag: het valszingen van Marguerite. Gelukkig redt Giannoli de film door de briljante casting van Michel Fau als Marguerite’s zangcoach. Hij zet een gemeen personage neer die in groot contrast staat met het lieve personages dat Catherine Frot neerzet. Tegelijk zorgt dit wel voor een mooie spanning tussen de twee.

Het is duidelijk dat Giannoli een echte visie had bij het maken van deze film. Het uiteindelijke resultaat ziet er zeer strak uit en is prachtig om naar te kijken. Vooral het grauwe kleurenpalet dat is gekozen voor deze film, maakt dat deze zich duidelijk onderscheidt. Het is echt een sprookje voor volwassenen. Giannoli weet een mooie balans te vinden tussen volle decors en minimalistische decors. De muziek, de kostuums en het decor, alles werkt mee aan het creëren en onderbouwen van de gemoedstoestand van een personage. Het helpt allemaal bij het sprookjesachtig maken van een verhaal dat zich afspeelt in het echte leven.

Conclusie

Het is verfrissend om te zien dat Giannoli een film maakt die de verwondering van sprookjes bij volwassenen kan oproepen. Daarnaast is de film esthetisch gezien een feest om naar te kijken. Het is daarom extra jammer dat de film naar het midden toe een beetje inzakt, al zijn de scènes met Michel Fau dan weer geweldig om naar te kijken.Margueriteis een aanrader voor iedereen die van Franse cinema houdt en nog steeds een beetje wegdroomt bij de sprookjes van vroeger.