Me and Orson Welles - recensie

Voor Richard Samuels komt een droom uit als hij een rol krijgt in een theaterstuk van Orson Welles. Is dit het begin van een veelbelovende acteurscarrière?

New York, November, 1937: de zeventien jaar oude Richard Samuels (Zac Efron) is verzot op alles wat met entertainment te maken heeft, hij droomt er van om ooit een beroemd zanger of acteur te worden. In een muziekwinkel ontmoet hij op een dag de ambitieuze jonge schrijfster Gretta (Zoe Kazan). Na deze ontmoeting komt Richard in contact met Orson Welles (Christian McKay) en zijn theatergezelschap. Richard maakt indruk op Welles met een ter plekke geïmproviseerde auditie en krijgt de rol van Lucius in de uitvoering van Julius Caesar en met deze rol in een bekend stuk wordt een droom werkelijkheid voor Richard. Als nieuwkomer wordt hij wegwijs gemaakt door de beeldschone en ambitieuze productieassistente Sonja (Claire Danes), op wie hij al snel verliefd wordt. Richard geniet van zijn nieuwe leventje als acteur, ondanks de chaotische repetities en het artistieke temperament van Welles.
Als Richard met Sonja uitgaat en ze samen de nacht doorbrengen, waant hij zich in de zevende hemel. Maar als Sonja meer interesse voor Welles toont, begint Richards nieuwe wereld langzaam in te storten. En dat allemaal met nog maar een enkele dag vóór de première van Julius Ceasar .

De naam van Zac Efron op een filmposter doet altijd het ergste vermoeden; een film met veel dans, zang en Oilily-kinderen. Want na en weten we inmiddels dat charmante Zac met zijn soepele voetjes en zuivere strot menig meisjeshart sneller doet kloppen. Met kiest Efron voor de gulden middenweg; een volwassener film maar nog steeds een jeugdige rol. De jonge garde van de film, Efron, Kazan en ook Claire Danes, weet dan ook de eigen ervaring als jonge mensen in de showbizz heel goed te weergeven in de rollen die ze spelen. De hoop, de ambitie en het gevoel dat alles in de wereld bereikbaar is, is heel typerend voor die wereld. Wij kennen deze blikken en hoop natuurlijk ook uit of ; duizenden jongeren met maar één droom en het volste vertrouwen dat ze die gaan waarmaken. Nu kan Efron wel degelijk zingen en dansen maar om anderhalf uur naar een puber te kijken die staat de trappelen om het wereldpodium te bestijgen, daar moet je wel zin in hebben.

De film ontvouwt zich gelukkig niet als een musical en laat treffend zien hoe het er in de jaren ’30 backstage aan toe ging bij een grote theaterproductie. Ondersteund met muziek uit die tijd zoals Sing, Sing, Sing van Benny Goodman probeert de film een indruk te geven van de macht die tweeëntwintigjarige Orson Welles toen al had. De onbekende Britse acteur Christian McKay is eigenlijk de beste troef die de film in handen heeft. Anderhalf uur lang lijkt het even alsof Orson Welles weer leeft, zo levensecht weet McKay zijn personage vorm te geven. Het enige minpuntje is dat McKay in werkelijkheid vijftien jaar ouder is dan Welles was ten tijde van het regisseren van Julius Ceasar maar dat mag het kijkplezier absoluut niet bederven.

De jongen met de ukelele
Me and Orson Welles is gebaseerd op het gelijknamige boek van Robert Kaplow. Deze kwam tijdens een bezoek aan de bibliotheek van zijn Universiteit een exemplaar van 'Theatre Arts Monthly' uit 1937 tegen. Daarin stond een foto uit het stuk Julius Ceasar met Orson Welles er op en een jongen die de ukelele speelde. Hij bedacht meteen dat het verhaal van de jongen interessant was; hoe was het voor hem om op dat podium te staan? Hoe was het om naast iemand te staan die een legende zou worden? Kaplow begon een onderzoek en ontdekte dat de jongen van destijds, Arthur Anderson, nog leefde en in New York woonde. Hij bleek van onschatbare waarde voor het verhaal. Regisseur Richard Linklater ( School of Rock , Before Sunset ) zag wel brood in dat interessante verhaal dat met de juiste acteurs en de juiste set een treffende film kon opleveren. Maar hoe haal je de juiste acteurs over als je als independent bijna geen geld hebt om te besteden? Alle acteurs werden enthousiast na het lezen van het script en dat maakte dat ze het risico wel wilden nemen hoewel de salarissen niet astronomisch zouden zijn. Het belangrijkste was om de rol van Orson Welles te casten. Acteur Christian McKay was op dat moment een stuk aan het spelen in New York genaamd Rosebud: The Lives of Orson Welles . Vanaf het moment dat Linklater hem die rol zag spelen wist hij dat hij de juiste man had gevonden.

Alleen geschikt voor showbizz-fans
Om deze film te kunnen waarderen, moet je wel over een bovengemiddelde interesse in de showbizz beschikken. De film is leuk voor musical- en toneelliefhebbers om zo eens een kijkje achter de schermen te krijgen, maar hij is ook interessant voor filmliefhebbers gezien de nauwgezette weergave van Welles. Mochten bovenstaande onderwerpen je niet kunnen boeien dan zal de film vooral een saaie uiteenzetting zijn met het acteerwerk van McKay als hoogtepunt.

Ook in de jaren ’30 waren er wannabe-stars zoals we die tegenwoordig tegenkomen in programma's als bijvoorbeeld . Zac Efron laat de hoop, ambitie en het zelfvertrouwen van een jonge wannabe-star goed zien, maar waarschijnlijk heeft hij daar weinig moeite voor hoeven doen. De andere acteurs zijn goed op dreef en vooral Christian McKay speelt een levensechte Orson Welles. Toch moet je wel geïnteresseerd zijn in het showbizz-genre of in de filmgeschiedenis, want echt spannend wordt het verhaal niet en dan kan wel eens een bijzonder saaie voorstelling zijn.