Mees Kees - recensie

In 2012 werd het Nederlandse publiek tot nu toe al getrakteerd op de geslaagde familiefilmsBrammetje Baas enKauwboy. MagMees Kees zich in dit rijtje voegen?

Mees Kees speelt zich grotendeels af binnen de muren van basisschool De Klimop. In groep zes van deze school zit Tobias (Felix Osinga), een slimme jongeman die onverwacht vaak in de problemen komt met het gezag van de school. Dit wordt echter een stuk minder wanneer zijn zwangere lerares wordt vervangen door de nieuwe stagiair Kees (Willem Voogd), die al snel wordt omgedoopt tot ‘Mees Kees’. De kinderen moeten even wennen aan zijn onorthodoxe manier van lesgeven, maar ze willen al snel niets anders meer. Meer dan eens tovert Mees Kees zijn klaslokaal om in kleurrijke omgevingen, de belangrijkste locatie in een al even kleurrijke film.

Mees Kees is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van kinderboekenschrijfster Mirjam Oldenhave. Het eerste boek in de serie verscheen in 2006 en sindsdien zijn er nog een vijftal vervolgen verschenen over de onervaren stagiair. Voor de film heeft men gekozen om de eerste drie boeken -Een pittig klasje, Op de kast enDe rekenmap – in een enkel verhaal te verweven. In de regiestoel zat Barbara Bredero. Zij regisseerde eerder voornamelijk afleveringen van dramaseries alsWestenwind enMeiden van de Wit, maar waagde in 2008 zich voor het eerst aan een volledige film. Het resultaat hier wasMorrison krijgt een zusje, eveneens een familiefilm. Nu, vier jaar later, keert ze wederom terug naar het witte doek.

De toetreding van Mees(ter) Kees tot het onderwijs is niet de enige verhaallijn die belangrijk is in de film. De jonge Tobias blijkt namelijk al snel een belangrijke overeenkomst te hebben met de invaller, beiden hebben namelijk hun vader verloren. Na het overlijden is de moeder van Tobias in een depressie geraakt en komt als gevolg daarvan nog maar zelden uit bed. Hierdoor moet hij zelf voor zijn eten zorgen, een situatie die dragelijker wordt gemaakt door zijn nieuwe meester die zijn brood met hem deelt. Een meelijwekkend verhaal, wat in emotionele impact wordt geschaad door de onverantwoordelijke aanpak van Kees. Hij verkiest het houden van pauze boven het daadwerkelijke lesgeven en neemt zijn klas mee naar een pretpark nadat zij gapend hun eigenlijke bestemming van het schoolreisje hebben verlaten. Het wordt echter pas problematisch wanneer Mees Kees nooit een omslag meemaakt in zijn visie. De directrice (Sanne Wallis de Vries) die normaal onderwijs voorschrijft, wordt tegenover hem geplaatst en neergezet als een afstammeling van de koningin uitSneeuwwitje. Het is moeilijk om te bepalen hoe belangrijk de morele waarde van een film is als het een kinderpubliek voor ogen heeft, maar het is hoe dan ook zonde dat de film deze verhaallijn niet rond breidt.

Dit alles zou natuurlijk kunnen worden geschaard onder de noemer ‘onschuldig vermaak’, iets wat het waarschijnlijk voor velen ook zou zijn. Het feit dat de film duidelijk een kinderpubliek voor ogen heeft betekent echter niet dat enkele elementen door de vingers gezien kunnen worden. Het niveau van de humor bereikt namelijk meer dan eens een dieptepunt waarbij het de vraag is of kinderen dit zullen kunnen waarderen. Een scène waarin de hele klas lijkt verwikkeld in het componeren van een orkestrale boerkanonnade is hiervoor exemplarisch. De hier en daar verwarrende en slordige montage samen met het toch wat karige plot (al moet genoemd worden dat de drie boeken succesvol zijn samengevoegd, het is bijna onmogelijk drie onafhankelijke verhalen te herkennen) zorgen er daarnaast voor datMees Kees een weinig indrukwekkende familiefilm is geworden.

MetMees Kees levert Bredero een familiefilm af waar meer in had gezeten. Het is duidelijk dat het hart van het verhaal op de juiste plaats zit en de emotionele binding tussen Tobias en zijn leraar is hier en daar succesvol uitgewerkt, maar de toon slaat te snel heen en weer tussen serieus en kinderachtig grappig. Het kinderpubliek verdient beter dan dit.