De Mission: Impossible reeks zit met deel vier eindelijk op de goede weg.
Ethan Hunt en zijn team moeten inbreken in het Kremlin om informatie te vinden over een mysterieuze man die Cobalt genoemd wordt. Maar tijdens hun missie wordt het Kremlin opgeblazen. Het IMF-team van Ethan Hunt krijgt de schuld van deze aanslag. De agenten worden ontheven en de Amerikaanse overheid ontkent hun bestaan. Ze worden bestempeld als terroristen en moeten bovendien op de vlucht slaan. Hunt wil hun namen zuiveren en bovendien een volgende aanval afslaan. Zonder enige hulp van buitenaf moeten Hunt en zijn team achter de gevaarlijke gek aan die hun team in diskrediet heeft gebracht.
De missie waar Hunt aan begint is een hels karwei. Hij moet vertrouwen op agenten die hij nauwelijks kent. Naast de tot veldagent gepromoveerde technicus Benji wordt hij deze keer bijgestaan door de instabiele Jane en de mysterieuze Brandt. Zonder hulp van anderen en in een zeer korte tijd brengt hun missie hen via Moskou naar Dubai en India.
Cruise-control
Er waren in aanloop van dit vierde deel veel geruchten dat Cruise te oud zou zijn geworden en het stokje zou doorgeven aan een nieuwe spion. Niets is minder waar. Hij is in geweldige conditie en zet een goede hoofdrol neer. Als actie-ster weet hij nog steeds te overtuigen. Een klein minpunt is dat Cruise' kapsel (deel 1 kort, deel 2 lang, deel 3 kort en nu dus weer lang) het maakt dat je als kijker soms denkt naar Tom Cruise te kijken en niet naar Ethan Hunt. Cruise staat echter wel tegenover een betere acteur: Jeremy Renner, die als Brandt geweldig acteert. Zijn mysterieuze personage is interessant en hij overtuigt in elke scene.
Goede keuzes
De teamleden zijn in dit deel veel vermakelijker en overtuigender dan die in deel 3. Vooral de keuze om Simon Pegg een grotere rol te geven pakt goed uit. Zijn humor is al vanaf de eerste scene een verademing. Bij de uitbraak van Cruise uit een gevangenis opent hij vanaf zijn computerscherm de cellen en zegt hij cynisch "Sorry!" tegen de bewaker. Ook de keuze om Paula Patton de vrouwelijke hoofdrol te geven werkt goed. Zij doet het zeker niet minder dan Maggie Q als het vrouwelijke teamlid. Michael Nyqvist neemt de schurkenrol op een overtuigende manier op zich. Helaas krijgt hij veel te weinig ruimte om echt een memorabel karakter neer te zetten.
Hoogtepunt
In Mission: Impossible - Ghost Protocol zitten scenes die meteen de aankoop van je bioscoopkaartje rechtvaardigen. De aanslag op het Kremlin, het beklimmen van het hoogste gebouw van de wereld en een achtervolging in een zandstorm: allemaal zijn ze even spectaculair, met als hoogtepunt de beklimming in Dubai. De ontknoping is wel spannend, maar valt qua spektakel nogal tegen, iets waar deel 3 ook last van had. Maar deel 4 lijkt wel op de goede weg te zitten. Elk deel van de reeks is nog steeds heel erg verschillend. Deel 1 was spannend maar had wat weinig actie, deel 2 matig maar met een spectaculair slot, deel 3 intens en serieus. Nu lijken de makers dicht bij de beste aanpak te zitten, zowel commercieel als artistiek gezien. Vooral door de humor, het spektakel en het moordende tempo is Mission: Impossible - Ghost Protocol een heerlijke film geworden om naar te kijken.
Juiste balans zoeken
Regisseur Bird maakt met zijn eerste live action-film zeker indruk. Hij houdt het hoge tempo twee uur perfect vast en het is onmogelijk om je te vervelen bij deze film. Toch zijn er nog wel wat verbeterpunten. De juiste balans tussen intense actie en relativerende humor moet nog net even gevonden worden. Vooral de humor wordt het laatste uur een beetje uit het oog verloren. Ook mag het plot nog een stuk beter. Er zitten wel erg veel toevalligheden in de film en het verhaal is soms moeilijk te volgen, bijvoorbeeld bij het personage van Renner. Na zijn introductie is hij meteen omgetoverd naar actieheld met bijbehorend kapsel. Dat er meer achter zijn personage zit verrast niet, maar die metamorfose gebeurt wel heel plotseling.
Conclusie
Mission: Impossible - Ghost Protocol weet door de humor, de spectaculaire actie en het hoge tempo ruim twee uur te vermaken. Het team van Ethan Hunt is bovendien een stuk leuker dan in het vorige deel. De makers zitten dicht bij de perfecte balans van actie en humor, wat dit vierde deel uit de Mission: Impossible reeks een prima blockbuster maakt. Op een paar kleine verbeterpunten na maakt Bird een erg goed live action-debuut met een paar enorm spectaculaire momenten.
