Mommy - recensie

Mommyis een sociaal drama met hartverscheurende dieptes en luchtzinnige hoogtes.

Op twintigjarige leeftijd wist Xavier Dolan met zijn regiedebuutJ'ai Tué Ma Mère (I Killed my Mother)de status als één van de grootste filmtalenten van het moment te verwerven. Dolan wist met een wijze, reflecterende blik op zijn leven een oprechte vertelling over zijn relatie met zijn moeder te maken. In zijn werk laat hij zijn liefde voor andere films en stijlen vaak doorschemeren, waarbij de verwijzingen naar de filmIn the Mood for Lovevan Wong Kar-Wei het meeste opvallen met de extatische slow-motionscènes begeleid met violen. Xavier Dolan is daarnaast niet alleen een regietalent, ook laat hij met zijn films zien dat acteren, schrijven, produceren en monteren ook tot zijn passies en talenten behoren. Dit keer laat hij echter het acteerwerk over aan een aantal vertrouwde acteurs waarmee hij eerder heeft samengewerkt.

De nu vijfentwintigjarige Dolan brengt metMommyalweer zijn vijfde titel uit, waarin hij opnieuw een troebele relatie tussen moeder en zoon bestudeert. Moeder genaamd Die - uit te spreken als Dai - staat er alleen voor om haar 14-jarige zoon Steve, die een ernstig geval van ADHD heeft, op te voeden. Steve is een zeer charismatische jongen, maar kan ook onverwacht exploderen en zich fysiek uiten richting zijn moeder of andere personen. Wanneer Die ontslagen wordt, ziet zij het even niet meer zitten. Gelukkig krijgt ze hulp van een aardige overbuurvrouw en ontstaat er een vriendschappelijke band tussen hun drieën.

Spelen met het beeld

Steve wordt briljant gespeeld door Antoine-Olivier Pilon, waarmee Dolan samengewerkt heeft bij het maken vanCollege Boy, een korte-film/muziekclip over pesten. Daarnaast vertolkt Anne Dorval, net als in Xavier’s eerste film, de rol van moeder en wordt de overbuurvrouw Kyla neergezet door Suzanne Clément, die onder ander in Xavier'sLaurence Anyways speelde. Alle drie de personages verschillen individueel ontzettend van elkaar, maar toch hebben zij samen een geweldige chemie die van het scherm afspat.Mommyis grotendeels geschoten in een 1:1 ratio, wat een relatief kleine vierkant beeld geeft, dat Xavier ook al eerder heeft gedaan inCollege Boyen kort inTom à la Ferme.Wat bijzonder hieraan is, is dat veel regisseurs een andere ratio gebruiken om een bepaalde tijdsduiding aan te geven, zoals inThe Grand Budapest Hotelof inIda. Xavier doet dit niet maar probeert hiermee een bepaalde gemoedstoestand over te brengen en dat lukt hem knap.

Deze ratio geeft een zeer benauwde sfeer mee wat gelijk staat aan het opgesloten gevoel van Steve’s gemoedstoestand. Je wilt je net als Steve losbreken van de beklemming en de kaders van het leven openbreken. De ups en downs in het leven van het gezelschap worden hiermee extra uitvergroot , waarmee Xavier Dolan op een kunstzinnige wijze speelt met de beeldratio. Wanneer de toekomst voor Steve er rooskleuriger uit komt te zien, word het figuurlijke dwangbuis afgedaan en het beeld letterlijk vergroot. Dit is het meest voelbaar in scenes als wanneer Steve op zijn skateboard, met muziek in zijn oren naar huis gaat en zijn lichaamstaal ‘I’m the king of the world!’ uitschreeuwt, waarmee tegelijkertijd het 1:1 beeldratio uitschuift naar een volledig beeld, wat een gevoel van vrijheid overbrengt.

Xavier Dolan laat zich voorMommyhier en daar inspireren door andere fil Zo wordt er in een geweldige scene een soort alternatieve toekomst geschetst à la25th Hourvan Spike Lee, begeleid door een prachtig nummer van Ludovico Einaudi. Zijn meest bijzondere inspiratiebron - wat hij in interviews wel eens aangeeft - blijkt zijn liefde voorTitanic te zijn, vaak thematisch en symbolisch aanwezig in zijn oeuvre aanwezig. Soms is het alleen de onbereikbare liefde, maar zoals inMommyook de viering van het leven en de leef-met-de-dag gedachtengang. De moeder-zoonliefde tussen Die en Steve heeft in zijn ups een tijdloos karakter, alsof ze alles en iedereen aankunnen. De meest memorabele scene is wanneer Die, Kyla en Steve in de keuken dansen en zingen op een nummer van Celine Dion: On Ne Change Pas. Dat gezegd hebbende is het even pijnlijk wanneerMommyook richting een onverbiddelijk einde toe vaart, waarbij liefde eveneens iemand loslaten betekent.

Conclusie

Mommyis grappig, oprecht, hartverscheurend en een diep drama waaraan je jezelf voor 139 minuten helemaal aan wilt overgeven. Het is een creatief meesterwerk van Xavier Dolan, waarvan je zou willen dat die nooit meer voorbij zou gaan, ook al lijkt het besef van tijd gedurende de rit even vergeten te zijn. Hoewel het begin een relatief oppervlakkige indruk geeft van Die, Kyla en Steve, transformeert dit al snel naar zeer complexe personen met hun eigen problemen, motivaties en gevoelens. Dit is vooral te danken aan het fantastische acteerwerk van alle drie, die de karakters zo gedetailleerd en natuurlijk over weten te brengen. Xavier Dolan is één van de regisseurs waarop je niet kan wachten tot hij een nieuwe film maakt. Tot die tijd isMommy het waard om meerdere malen gezien te worden.