NFF 2010: De Regenmakers - recensie

Regisseur Floris-Jan van Luyn toont de onmacht van een aantal mensen in hun strijd voor een groener China.

Premier Wen Jiaboa is duidelijk in één van zijn toespraken als hij zegt: "Let the mountains of our mother land be even greener". Een uitspraak die in schril contrast staat met de uitvoering van zijn beleid in de lokale politiek. Zoals een vertaling van een oud Chinees gezegde zegt: "'The voice of thunder is big, but no rain falls", oftewel; praatjes vullen geen gaatjes. Vanuit deze gedachte volgt regisseur Van Luyn een aantal mensen die China moeten behoeden voor een ecologische vernietiging van de aarde.

Water
De film is opgebouwd uit een aantal delen, waarin steeds een ander element centraal staat binnen de strijd voor een groener China. Zo gaat deel één over vervuild water in de privincie Zhejiang, waar Wei Dongying iedere week naar de vervuilde rivier trekt om samples te nemen. Hiermee poogt zij tevergeefs de regering wakker te schudden. Mensen zijn bang hun groentes te eten, schrijnend is dan ook de scène waarin Dongying een door leverkanker getroffen man bezoekt.

Een ander deel, Vuur genaamd, toont de in Beijing wonende, met gasmaskers hun gezicht bedekkende mens, die ten onder dreigt te gaan aan de in de stad rondzwermende stank. Innemend is vooral de scène waarin bepleiter Zhao tegen haar vader zegt dat hij zich nooit heeft bekommerd om haar strijd. Naast een gevoel voor drama, heeft regisseur Van Luyn ook gevoel voor de politieke situatie als hij de Chinese Nasen in zijn strijd tegen de luchtvervuilende fabrieken toont. Regenmakers is dan vooral het verhaal van een groep milieuactivisten die zorgen voor regen, waarmee aan de stem van de bliksem hopelijk voorgoed gehoor wordt gegeven.

Conclusie
Regenmakers toont dat politiek en de uitvoering ervan twee disciplines zijn. In een schrijnend portret wordt een land getoond dat qua milieuwetgeving een ondergeschoven kind is. Een tergende, zorgwekkende situatie.