Vanuit het levensbeschouwelijk idee hoe waardig te kunnen leven, is Code Blue een kijkervaring die tot op het bot doordringt en die onder je huid gaat zitten.
Urszula Antoniak deed monden stijf open vallen toen haar film Code Blue in mei dit jaar in Cannes in première ging, en nu moet ook Nederland eraan geloven. In lijn met films als Taxi Driver (1976), Spider (2002) en het vorig jaar met een Gouden Kalf bekroonde Joy is Code Blue een uiterst zorgvuldig in beeld gebrachte innerlijke zoektocht van een karakter naar een waardig bestaan. Invloeden uit het werk van grootmeesters als Martin Scorsese, Brian de Palma en Alfred Hitchcock is voor film-intimi een bron van herkenningspunten.
Stilte
Wanneer Marian (Bien de Moor) terminale patiënten een helpende hand biedt in hun sterfproces, en tussendoor haar bestaan tevergeefs probeert in te kleuren, vormen gevoelens van verlangen voor haar overbuurman de dramatische noodzaak die leidt tot een verbluffende, oogstrelende, expliciete en geestverruimende climax. De door stilte bevangen beelden doen denken aan de stijl van Nanouk Leopold waarin identieke ruimtes steeds in dienst staan van de karakters. In Code Blue zijn dat de lege ziekenhuisgangen en de woning van Marian. Code Blue is een film die de controverse van Noé's Irreversible (2002) benadert met als uitzondering de lenigheid van beelden in Code Blue . Hiervoor heeft Ursulak gekozen voor strakke kaders binnen de in stilte uitgevoerde handelingen van Marian. Voorbeelden hiervan zijn de verscheidene vormen van zelfbevrediging door Marian en een door stilte bevangen verkrachtingsscène.
Climax
Het leven zoals wij dat kennen, waarin spiegels die wij voorhouden reflecteren op ons zelfbeeld, heeft voor Marian geen plaats, want de spiegel die zij voorhoudt, geeft haar geen evenbeeld, maar hoogstens een illusie. De climax van de film is buitengewoon moedig te noemen wanneer je beseft dat Code Blue niet bevorderlijk is voor een goede spijsvertering. Desondanks heeft Antoniak een film gemaakt die nog lang nadreunt, ondanks een geniale, wellicht onbedoelde, komische scène in een winkel waar je 'echt' eten kunt kopen. Het is deze scène die wellicht nog het meeste aan de waanzin van Marian beantwoordt. Bien de Moor is goud waard.
Conclusie
Code Blue is een zoektocht naar een waardig bestaan binnen de beperkingen van het leven van Marian. De gekozen strakke kaders en de door stilte bevangen ruimtes leveren een ongekende climax op. Goud.
