Norwegian Wood - recensie

Het best verkochte Japanse boek ooit heeft eindelijk zijn adaptatie naar het witte doek.

Norwegian Wood is, hoewel gedateerd in 1987, nog steeds het best verkochte Japanse boek ooit en betekende voor schrijver Haruki Murakami zijn grote, internationale doorbraak. Het boek is ruim 12 miljoen keer verkocht en vertaald in 33 talen. Een verfilming kon bijna niet uitblijven, maar pas in 2008 kondigde de vrij onbekende, Frans-Vietnamese regisseur Tran Anh Hung de eerste verfilming aan en het resultaat is vanaf 6 januari in de Nederlandse bioscopen te zien.

Zelfmoord De kijker volgt het weemoedige coming-of-age verhaal van Toru Watanabe, tijdens de verwerking van de zelfmoord van zijn vriend Kizuki. Enkele jaren na diens dood ontmoet hij Naoko, de toenmalige vriendin van Kizuki, waarmee hij een hechte band krijgt. Beiden verwerken de dood van Kizuki op een compleet andere manier, want terwijl Toru de draad weer probeert op de pakken als student in Tokyo, stort Naoko in en trekt ze zich terug naar een rustoord in de bergen nabij Kyoto. Toru blijft haar bezoeken, maar merkt dat hij zich ook erg aangetrokken voelt tot Midori, de directe tegenpool van Naoko. Het verhaal focust zich op de tweestrijd van Toru; zijn toekomst met Midori, maar zijn verleden met Naoko. De cast bestaat voornamelijk uit onbekende acteurs, met Ken'ichi Matsuyama als Toru en Kiko Mizuhara als Midori. Een uitzondering is Rinko Kikuchi, die de zware rol van Naoko speelt. Zij speelde al eerder in en bewees met dat ze een dergelijke rol aankan, getuige ook haar Oscarnominatie voor de rol van Chieko Wataya. De acteerprestaties zijn in erg goed en vooral Kiko Mizuhara valt hier en daar als aankomend talent op. Regisseur Tran Anh Hung lijkt te hebben geprobeerd de beste elementen uit twee werelden te combineren, met enerzijds een Westerse inslaghoek wat betreft de muziek en het tempo van de film, en anderzijds de wuxia-achtige sfeerelementen uit de Japanse cinema. Zo wordt de soundtrack van de film verzorgd door het gelijknamige nummer van The Beatles, dat de melancholische sfeer van de film perfect vat. De verdere muziek is gemaakt door de gitarist van Radiohead, Johnny Greenwood, die hiermee een geslaagd uitstapje maakt naar filmmuziek. Aan de andere kant wordt de sfeer in scènes door middel van prachtige omgevingen versterkt, zoals bekend uit films als en e besneeuwde bergen staan voor romantiek, wuivend gras voor verwarring en de onherbergzame klippen voor diep verdriet. Ook wordt de sfeer van de Japanse jaren ’60 perfect in beeld gebracht, met vooral veel aandacht voor de kleding en de typische patronen van die jaren. Deze recensie eindigt echter helaas niet bij de acteerprestaties, de schitterende muziek en de sets. Ook deze film kampt met het euvel waar vele boekverfilmingen aan lijden, namelijk dat de vertelling van het verhaal niet genoeg naar voren komt in de film. Omdat een boek veel meer de tijd kan nemen voor de uitdieping van een verhaal, zal er bij de verfilming altijd de keuze gemaakt moeten worden om dingen uit het boek weg te laten. Zo ook in , waarbij het vooral ontbreekt aan de karakterontwikkeling. De film kampt met een tekort aan motivatie van de karakters. Waarom pleegt Kizuki zelfmoord en waarom blijft Naoko hier moeite mee hebben? Het zijn twee van de vele en belangrijke dingen die in deze lange film wel uitgelegd hadden kunnen worden. Daarnaast focust de film zich naar mijn mening teveel op de seksuele ontdekkingstocht van de beide hoofdpersonen. Liefde mag best een grote rol, zo niet de hoofdrol in een film, spelen, maar na verloop van tijd gaat elke conversatie over vooral de problemen die de karakters op seksueel gebied ervaren. Het zijn deze elementen die de film simpelweg een stuk minder pakkend maken en de kijker ook een ongemakkelijk gevoel geven, terwijl het juist meeslepend en emotioneel zou moeten zijn. Een bijzonder detail is het feit dat de regisseur geen woord Japans spreekt, terwijl de gehele film in de taal gesproken is. Het regisseren van de interacties tussen de personages zal zo ongetwijfeld bemoeilijkt zijn, wat misschien gedeeltelijk de tekortkomingen op dit gebied en de overweldigende pracht van de gehele aankleding verklaart.

is zeker geen slechte film. Vooral de visuele aspecten van de film zijn schitterend uitgewerkt en roepen een groot aantal emoties op. Maar om echt een meeslepend meesterwerk te zijn ontbreekt het de film toch te veel aan vooral diepgang. Een mooie arthouse film voor als er verder even weinig interessants te zien is.