Oblivion - recensie

Hoe de belevenissen van een effectief team een wat minder effectieve film opleveren.

Het is 2077, 60 jaar na de vernietiging van de aarde door een buitenaardse macht. Behalve wat Amerikaanse iconen - het Empire State Building, de Manhattan Bridge - is er weinig meer over van de eens zo leefbare planeet. De mensheid is verdwenen naar een andere planeet. Alleen Jack Harper (Tom Cruise) en Victoria Olsen (Andrea Riseborough) zijn - als een naar eigen zeggen perfect team - in een high-tech woning, op een kilometers hoge pilaar, als laatste mensen aanwezig om toezicht te houden op Drones. Dit zijn machines die de aarde afstruinen op zoek naar aliens. Maar als echte Top Gun piloot waagt Jack zich met zijn vliegtuig zelf door smalle canyons. Formeel als onderhoudsman van de Drones, maar eigenlijk ontsnappend aan zijn opdrachtgeefster, op zoek naar avontuur. Tijdens één van zijn tochten komt hij plots een overlevende van een ruimtesonde tegen. Deze jonge vrouw, Julia Rusakova (Olga Kurylenko) brengt bij hem onverwacht herinneringen naar boven die jaren daarvoor allemaal gewist zijn.

Wat begint als een science-fiction film, met de bekende witte moderne interieurs en futuristische space-ships, verandert dan in een meer existentieel verhaal waarin Jack totaal niet meer weet wie hij eigenlijk is. Bestaat hij wel echt en klopt zijn beeld van het universum met de werkelijkheid? Het is een thema dat met name sindsInceptionis doorgebroken bij een groot publiek en in steeds meer films opduikt. Toch komt het inOblivionmaar matig uit de verf. Cruise blijft toch meer een avonturier dan een denker, zelfs al omringt hij zich in de film met een aantal boeken waar hij graag uit citeert.

Joseph Kosinski, die eerderTRON: Legacyregisseerde, heeft zichzelf metOblivioneen zware taak gegeven. Niet alleen regisseerde hij deze grote productie, ook trad op als producent en schreef hij het scenario. Dat laatste is hem niet helemaal goed afgegaan. Het verhaal komt traag op gang, met de dagelijkse routine die Jack en Victoria zoal bezig houdt. Als er eindelijk ontwikkeling in komt, zijn we al ver over de helft. Om het weggedommelde publiek erbij te houden, wordt het verhaal halverwege in een dialoog ook nog eens samengevat. De dynamiek die erna volgt, bevat interessante scènes, maar is vaak ook voorspelbaar.

Cruise lijkt de rol van Jack haast op de automatische piloot te spelen. Ook de chemie tussen Cruise, Riseborough en Kurylenko werkt niet goed, maar wordt geforceerd door wat obligate zwembadscènes. Alleen Morgan Freeman weet met zijn rol wat meer te doen. Met duidelijk plezier speelt hij de leider van een groep opgejaagden, helemaal als hij de zin: "We're not aliens, we're humans" uitspreekt. Maar ook hier wordt verder weinig mee gedaan in het verhaal.

Wel komt de film goed tot zijn recht op een groot Imax scherm. Waar de film in een reguliere bioscoop als een wide-screen film wordt vertoond, is in Imax met een hoger beeld zo'n 25% meer te zien.Skyfallmaakte voor de Imax vertoningen ook gebruik van hetzelfde grotere beeld. Met name de vliegscènes door de IJslandse landschappen - waar de film deels is opgenomen - worden erg mooi in beeld gebracht, evenals de spectaculaire effecten. Helaas is dat niet genoeg om de film voldoende naar boven te tillen. Toevoegingen als de overduidelijke sponsoring door NASA of hetWhiter Shade of Palevan Procol Harum in een laatste overgebleven stukje groen lieflijk landschap doen de film geen goed.

Oblivionziet er aan de buitenkant gelikt uit, maar valt van dichtbij tegen door een te lang uitgesponnen scenario met voorspelbare kanten en vlakke rollen met weinig chemie. Bijzonder genoeg wordt in de film de beschaving afgemeten aan de aanwezigheid van boeken. Helaas komt de film niet verder dan tegeltjeswijsheden.