Oculus jaagt je met je spiegelbeeld de stuipen op het lijf.
Oculusis gemaakt door dezelfde makers vanParanormal ActivityenInsidious, die opnieuw met een zeer minimaal budget een slimme en zeer angstaanjagende horrorfilm geproduceerd hebben. Mike Flanagan bracht al eerder zijn plannen aan het licht met zijn korte filmOculus: Chapter 3 - The Man with the Plan. Door de populariteit ervan is dit concept verder uitgewerkt in een speelfilmversie. Flanagan heeft zowel het script als de regie op zich genomen en bewijst met het resultaat dat hij in de toekomst net zo in de gaten gehouden moet worden als James Wan (Saw, The Conjuring).
Prettig gestoord
Flanagan begint het verhaal met een aantal welbekende horror clichés en settings. Zo zie je al een geestverschijning, hoor je krakende deuren en een spiegel die de levende nachtmerrie zijn thuis noemt. Maar niet getreurd, Flanagan komt hier dertig minuten later op terug om ons te vertellen dat Oculus niet een film is die alleen maar op eeuwenoude uitgemolken thema’s rust. We ontmoeten broer Tim en zus Kaylie - gespeeld door Brenton Thwaits en Karen Gillan - ongeveer tien jaar later, waarin de broer opgenomen is geweest in een psychiatrische inrichting en de zus veilingen bezoekt om voor klanten antiek te kopen. Je ziet het al aankomen: de zus koopt een antieke spiegel en merkt achteraf dat het niet echt een slimme aankoop is geweest, maar Flanagan gaat een iets ander zijstraatje in. Kaylie herkent namelijk de spiegel en weet precies wat het doet, maar koopt het hoe dan ook. Kaylie is van plan om samen met Tim, roepnaam Timbo, de onschuld van hun vader te bewijzen en de kwaadaardige krachten van de spiegel op camera vast te leggen, maar Tim ziet dat eigenlijk niet meer zitten aangezien hij vers uit het gesticht komt.
Flanagan begint het verhaal met een aantal welbekende horror clichés en settings. Zo zie je al een geestverschijning, hoor je krakende deuren en een spiegel die de levende nachtmerrie zijn thuis noemt. Maar niet getreurd, Flanagan komt hier dertig minuten later op terug om ons te vertellen dat Oculus niet een film is die alleen maar op eeuwenoude uitgemolken thema’s rust. We ontmoeten broer Tim en zus Kaylie - gespeeld door Brenton Thwaits en Karen Gillan - ongeveer tien jaar later, waarin de broer opgenomen is geweest in een psychiatrische inrichting en de zus veilingen bezoekt om voor klanten antiek te kopen. Je ziet het al aankomen: de zus koopt een antieke spiegel en merkt achteraf dat het niet echt een slimme aankoop is geweest, maar Flanagan gaat een iets ander zijstraatje in. Kaylie herkent namelijk de spiegel en weet precies wat het doet, maar koopt het hoe dan ook. Kaylie is van plan om samen met Tim, roepnaam Timbo, de onschuld van hun vader te bewijzen en de kwaadaardige krachten van de spiegel op camera vast te leggen, maar Tim ziet dat eigenlijk niet meer zitten aangezien hij vers uit het gesticht komt.
Nagelbijtend
Wat er precies is gebeurd met hun vader tien jaar geleden is vanaf dit punt nog onduidelijk. Kaylie gelooft heilig dat de spiegel de boosdoener is en Timbo is zo geïndoctrineerd geraakt dat hij Kaylie’s standpunten continu verwerpt. Flanagan bouwt onverwachts een interessante psychologische spanning op, die de kijker aan het denken zet. Karen Gillan ( Doctor Who ) zet de rol van grote zus met een bepaalde frisheid en stoutmoedigheid neer, die ervoor zorgt dat er een humoristische ondertoon ontstaat, echter alleen in de opbouw. Zo wordt er koelbloedig een hondje opgeofferd voor het experiment, maar zodra de spiegel van zich af laat bijten - en dat is snel - begint de spanning écht. Door middel van flashbacks krijg je te zien wat er tien jaar geleden plaatsgevonden heeft en zodra de krachten van de spiegel de broer en zus ook in het heden ontstijgen, beginnen realiteit en de hersenschimmen van de spiegel steeds meer door elkaar heen te lopen.
Conclusie
Flanagan gaat met een bepaalde slimheid en suspensevol venijn tekeer en levert met Oculus zeer goede horror af, die grotendeels ook als psychologische thriller kan worden gezien. Wanneer het spanningsveld nog verder wordt opgevoerd tussen de flashbacks en het heden, mondt de onrustbarende druk uit tot een ware climax met een waardig einde, dat je enkel een paar seconden van te voren aan ziet aankomen. Grotendeels lijkt alles te kloppen, van het prima camerawerk en de muziek tot de castleden jong en oud, maar Flanagan rust nog enigszins teveel op clichématige horrorelementen die de rest van de film tekort doet. Zo mag het eerste half uur ook wat verfijnder gebracht worden, maar door de manier waarop de opbouw en de spanning vooral in het overige gedeelte is bewerkstelligd, is het alleen maar logisch dat hij ruimte heeft gekregen voor een nieuw horrorproject.
Wat er precies is gebeurd met hun vader tien jaar geleden is vanaf dit punt nog onduidelijk. Kaylie gelooft heilig dat de spiegel de boosdoener is en Timbo is zo geïndoctrineerd geraakt dat hij Kaylie’s standpunten continu verwerpt. Flanagan bouwt onverwachts een interessante psychologische spanning op, die de kijker aan het denken zet. Karen Gillan ( Doctor Who ) zet de rol van grote zus met een bepaalde frisheid en stoutmoedigheid neer, die ervoor zorgt dat er een humoristische ondertoon ontstaat, echter alleen in de opbouw. Zo wordt er koelbloedig een hondje opgeofferd voor het experiment, maar zodra de spiegel van zich af laat bijten - en dat is snel - begint de spanning écht. Door middel van flashbacks krijg je te zien wat er tien jaar geleden plaatsgevonden heeft en zodra de krachten van de spiegel de broer en zus ook in het heden ontstijgen, beginnen realiteit en de hersenschimmen van de spiegel steeds meer door elkaar heen te lopen.
Conclusie
Flanagan gaat met een bepaalde slimheid en suspensevol venijn tekeer en levert met Oculus zeer goede horror af, die grotendeels ook als psychologische thriller kan worden gezien. Wanneer het spanningsveld nog verder wordt opgevoerd tussen de flashbacks en het heden, mondt de onrustbarende druk uit tot een ware climax met een waardig einde, dat je enkel een paar seconden van te voren aan ziet aankomen. Grotendeels lijkt alles te kloppen, van het prima camerawerk en de muziek tot de castleden jong en oud, maar Flanagan rust nog enigszins teveel op clichématige horrorelementen die de rest van de film tekort doet. Zo mag het eerste half uur ook wat verfijnder gebracht worden, maar door de manier waarop de opbouw en de spanning vooral in het overige gedeelte is bewerkstelligd, is het alleen maar logisch dat hij ruimte heeft gekregen voor een nieuw horrorproject.
