Oh Boy - recensie

Aaneenrijging van tragi-komische scènes met trek in koffie als rode draad.

De gesjeesde student Niko Fischer (Tom Schilling) komt met zijn knappe kop en innemende glimlach overal mee weg. Maar op een dag keert het leven zich tegen hem. Niko belandt in een aaneenschakeling van tragi-komische situaties, die worden gekenmerkt door misverstand en miscommunicatie. Niko’s vader ontdekt dat zijn zoon al twee jaar niets doet, behalve nadenken over de toekomst. Hij stopt de maandelijkse toelage acuut, Niko moest maar eens een baan gaan zoeken. Zijn vriendin maakt het uit. Een cynische psycholoog ontneemt hem na een paar strikvragen zijn rijbewijs. En dan zijn we nog niet eens op de helft. Het lukt zelfs niet om een goeie kop koffie te scoren, terwijl hij daar juist zo’n behoefte aan heeft. Oh Boyschetst het leven van Niko gedurende één dag, in stijlvol zwart wit. Met een tweede hoofdrol voor de stad Berlijn.

Op jacht naar een fatsoenlijke kop koffie, daarmee is ook meteen de plot verteld. Dat klinkt wel erg eenvoudig. Kan het toch een leuke film opleveren, die anderhalf uur weet te boeien? Debuterend regisseur – scenarist Jan Ole Gerster bewijst van wel. Om te beginnen zit het script in al zijn eenvoud goed in elkaar. De absurdistische situaties waarin Niko terecht komt zijn woest grappig en droevig tegelijk, met rake dialogen. Dan is er de - zonder uitzondering – prima cast, die alles naar een hoger plan tilt. Tom Schilling, die al op 12-jarige leeftijd met acteren begon, is geknipt voor zijn rol. Niko straalt een mengeling van verwondering en onverschilligheid uit maar blijft sympathiek op de kijker overkomen. Ook Friederike Kempter is als Julika, een oud-klasgenootje van Niko, helemaal op haar plaats. Julika is een lieve vrouw die plotseling kan ontvlammen, als soort een Hulk. Als voormalig pestslachtoffer laat zij helemaal niets meer over haar kant gaan.

De keuze voor zwart wit film in combinatie met jazz muziek tenslotte pakt goed uit. Het geeft de beelden van Berlijn iets poëtisch en versterkt de indruk van de stad als decor, waartegen Niko een buitenstaander blijft. Hopelijk blijft het niet bij dit regiedebuut van Gerster.

De plot is simpel: de gesjeesde student Niko Fischer doet al twee jaar niets en komt daar aardig mee weg, totdat alles mis gaat en hij in de ene na de andere absurde situatie belandt, terwijl het ook maar niet wil lukken om ergens koffie te bestellen. Maar het script zit raak in elkaar en de cast zet uitstekende rollen neeer. Oh Boyis hilarisch en droevig tegelijk.