Ondine - recensie

En daar was zij, mystieke verschijning uit den wateren.

Wanneer Annie (Alison Barry), dochter van visser Syracuse (Colin Farrell), Ondine (Alicja Bachleda) aan een grondige analyse blootstelt, is de kijker met haar nieuwsgierig. Wie is toch die beeldschone vrouw die Syracuse uit de wateren langs de Ierse kust van Count Corky vist? Een zeemeermin? Het ontbreken van een vissenstaart, haar menselijke vingers, biedt geen ruimte voor een bepaling van herkomst, Annie is er dan ook van overtuigd dat Ondine een Selkie is, een mythologisch wezen uit de Ierse folklore, die mens worden door hun echte huid, geleend van zeehonden, uit te trekken, waarna ze voor korte tijd met een mens contact kunnen maken, voordat ze weer terug de zee in moeten. Hierna mogen ze zeven jaar geen contact hebben met mensen. Syracuse ontfermt zich maar al te graag over Ondine, die, naarmate het plot zich ontvouwt, een geheim aan het licht brengt, waarmee Ondine als film geen reïncarnatie van Splash wordt, de film uit 1984 met Tom Hanks in de hoofdrol. Ondine slaagt erin die mierzoetigheid te ontstijgen.

Baas
Vakman Neil Jordan heeft een aantal grote Hollywood producties geregisseerd, waaronder We're No Angels , over twee ontsnapte dieven die, magistraal gespeeld door Robert De Niro en Sean Penn, zich in een stad dicht tegen de Canadese grens uitgeven als priesters. Dan is er Interview with the Vampire , naar het gelijknamige boek van Anne Rice, met A-sterren Tom Cruise en Brad Pitt als bloeddorstige vampieren. En de film Michael Collins , over de gelijknamige Ierse vrijheidsstrijder, gespeeld door Liam Neeson. Naast deze Hollywood producties, heeft Jordan ook een aantal kleinere, voor minder geld gedraaide, films gemaakt, waarbij The Crying Game en ook The Butcher Boy noemenswaardige titels zijn. Ondine mag zich hier ook onder scharen, waarbij het camerawerk van Christopher Doyle, die Count Cork fraai in beeld brengt, aandacht verdient.

Tonijn en makreel
Hiernaast is de film sterk op andere fronten. Enerzijds is daar de chemie tussen Farell en Bachleda, die in de opening een plaats krijgt als Syracuse de in het water bungelende visnetten binnenhaalt, nietsvermoedend dat tussen alle tonijn en makreel zich een vrouwelijk gestalte bevindt. Ondine heeft het koud, Bachleda speelt deze emotie intens zonder over-acteren. Het is een triomf van Jordan een onbekende actrice te kiezen voor de hoofdrol. Bachleda, geboren in Mexico uit Poolse ouders, opgegroeid in Polen en woonachtig in Los Angeles, gaf in het najaar van 2009 geboorte aan een zoon, wiens vader de naam Colin Farell draagt. De twee leerden elkaar kennen op de set van Ondine en hun wederzijds chemie straalt. Farell overtuigt als Ierse visser en laat zien dat hij een karakteracteur is; Al Pacino noemde hem tijdens het draaien van The Recruit zonder pardon de beste acteur van zijn generatie. Met rollen in Tigerland , het claustrofobische Phone Booth , de hilarische Ierse komedie Intermission , en, meer recentelijk, Cassandra's Dream , In Bruges , en Pride and Glory , toont Farell zich een veelzijdig acteur; zo is hij in Ondine geen schim van de ruwe bolster Jimmy Eagan uit Pride and Glory. Farell heeft eenzelfde intensiteit als Sean Penn, Al Pacino en Robert De Niro, en de charme van een Cary Grant in combinatie met James Stewart. Bachleda is een reïncarnatie van Ursula Andress en hiermee is alles gezegd.

Fris
Anderzijds vormt het overtuigende spel van Alison Barry, die de in een rolstoel gekluisterde Annie met humor en bescheidenheid neerzet, een frisse tegenwind voor Farell. Het is alleen jammer dat voor de cruciale plotwending, waarin het geheim van Ondine wordt belicht, het handboek der stereotypen is geraadpleegd, echter empathiseert de kijker in dit stadium met zowel Farell alsook Bachleda dus is het geen doodzonde. De rol van de priester (Stephen Rea) is voorts aardig voor comic relief. Let vooral op de interactie tussen Farell en Rea.

is een fraai plaatje met een sterke bezetting, de stereotiepe ontknoping is Neil Jordan vergeven.