Oslo, August 31th - recensie

Vervreemding en innerlijke tweestrijd in de grote stad.

Anders is een jonge Noor die net is afgekickt in een drugskliniek. Voor het eerst in lange tijd verlaat hij de kliniek om wat vrienden op te zoeken in Oslo. Ook heeft hij een sollicitatie bij een tijdschrift. De confrontatie met de grote stad is heftig voor Anders. Flarden van zijn jeugd schieten voorbij; de vrijheid die hij van zijn ouders kreeg, de wilde feesten met zijn beste vriend, zijn schrijvers ambities. Hij probeert ondanks zijn somberheid gedurende de dag aansluiting te vinden bij het echte leven, maar hij blijft een buitenstaander die vervreemd door de stad loopt. Hij kijkt en luistert naar mensen, maar echt doordringen doet hij niet. Het zelfdestructivisme steekt al snel de kop weer op. Wat volgt is een chaotische nacht, tot de ochtend weer aanbreekt. Het is dan 31 augustus.

De Noorse regisseur Joachim Trier kreeg in 2006 bekendheid met zijn speelfilmdebuutReprise.Oslo, August 31this zijn tweede film en vertoont veel gelijkenis met zijn debuut. In beide films staat de ambitie van jonge goed opgeleide schrijvers centraal die tegelijk een goede vriendschap in de weg staat. Alleen is Trier’s nieuwste film veel sterker in de focus op de hoofdpersoon en de dramatische spanningsboog. Zo beleven we de dag puur vanuit het gezichtspunt van Anders. We horen zijn gedachtes en kijken en luisteren vanuit zijn gezichtspunt.

Net als inRepriseis de hoofdrol inOslo, August 31thvoor Anders Danielsen Lie. Hij zet op indrukwekkende wijze een gedesillusioneerd karakter neer dat zichzelf niet toestaat om dicht bij hemzelf te komen, laat staan bij andere mensen. Het is iemand die van de buitenkant een masker heeft opgebouwd, maar waar gedurende de film steeds meer van de binnenkant doorheen sijpelt. De emotie is zo nooit geforceerd. De twijfel die bij Anders toeslaat of het juist de vrijheid die hij als tiener kreeg is geweest die hem de afgrond in heeft geduwd, zet ook de kijker aan het denken. Het is de kracht van de regisseur dat het nergens moraliserend wordt.

Regisseur Joachim Trier maakt verder gebruik van fraaie weidse beelden die nergens uitmonden in mooi-filmerij. Ook het spaarzame gebruik van muziek maakt dat het nergens een sentimentele film wordt. Zo durft hij een gesprek tussen Anders en zijn beste vriend 20 minuten te laten duren. Het is - in al zijn eenvoud - door het sterke spel en script cinema waarbij je op het puntje van je stoel zit. Eén van de meest fascinerende scènes speelt zich verder af in een café. Daar vangt Anders flarden op van gesprekken aan tafeltjes om hem heen. Banale en serieuze conversaties, maar allemaal met een luchtigheid waar hij maar geen aansluiting bij kan vinden. Vervreemding is zelden zo bijzonder verfilmd.

Met zijn tweede speelfilm laat Joachim Trier op een fascinerende manier de innerlijke strijd zien van hoofdpersoon Anders. Wil hij verder met zijn leven of kan hij het niet meer opbrengen. Acteur Danielsen Lie sleept je er overtuigend in mee.Oslo, August 31this opnieuw het bewijs dat de Scandinavische cinema zeker niet onderschat moet worden.