Pacific Rim - recensie

Suit up!Pacific Rimis groots, spectaculair en streeft alle recente superhelden voorbij.

Regisseur Guillermo del Toro levert metPacific Rim een heuse testosteronbom af. Het doet een beetje terugdenken aan een veel gebruikte uitspraak van de snordragende voetbalcoach van toen we 12 waren ‘’Jongens, de beste verdediging is de aanval’’ of de catchy, maar louche oneliner ‘’vuur met vuur bestrijden’’. Del Toro ziet in dat hier absoluut geen bovennatuurlijke superhelden voor nodig zijn, we hebben technologie: ‘’The Jaeger program was born’’.

‘’When I was a kid, whenever I’d feel small or lonely, I’d look up at the stars and wonder if there was life up there. Turns out, I was looking in the wrong direction. ‘’ De wereld wordt bedreigd door de Kaiju, monsterlijke wezens die uit de diepste krochten van de oceaan oprijzen en de levens van miljoenen mensen in gevaar brengen, steden vernietigen en een groot spoor van destructie achterlaten. Als tegenreactie op de aanvallen van de Kaiju wordt het Jaeger-programma in het leven geroepen, reusachtige robotachtige machine’s die door twee personen bestuurd worden, en waarvan de twee bestuurders mentaal verbonden worden door middel van ‘The Drift’. Zelfs de Jaeger robots krijgen het echter zwaar te voortduren als de Kaiju steeds krachtiger worden.

Guillermo del Toro bewees al eerder dat hij kwaliteit levert als het aankomt op het afleveren van fantasiewerelden (Hellboy, Pan’s Labyrinth) en bewijst dit nu opnieuw metPacific Rim. Del Toro’s regiekracht zie je vooral terug als je de film als geheel, het eindproduct, beoordeelt. Er is veel rekening gehouden met details, zonder dat je het idee krijgt dat er een checklist is afgewerkt. Het verhaal is compact en simpel gehouden en dat maakt de film makkelijk te volgen, de onbewuste - hoe de vork nou ook al weer in de steel steekt weet ik niet - momentjes blijven uit, en dat is vooral bij dit soort films, die visueel en auditief veel aandacht claimen, een groot voordeel.

Kijken we goed naarPacific Rim, dan krijgen we genoeg stof tot nadenken en werkt de film eigenlijk als een spiegel naar de wereld toe. Bijvoorbeeld: als er een ramp plaatsvindt die die hele wereld treft, zijn we dan in staat om onderlinge conflicten neer te leggen en gezamenlijk voor een groter doel te strijden? Ook verwijst de film onder andere naar kernenergie, militaire bureaucratie en de pro’s en con’s van digitalisering, die subjectief genoeg gelaten zijn om zelf te bepalen of ze goed of slecht zijn. Daarnaast passeren menselijke eigenschappen als hebzucht, eer, machismo en jaloezie de revue. Del Toro wendt zich hiermee af van het Hollywoodrecept voor blockbusters en geeft de film op deze manier wat eigenzinnigheid mee.

De muziek inPacific Rim is gecomponeerd door Ramin Djawadi, dezelfde componist die verantwoordelijk is voor de muziek vanGame of Thrones. Gek genoeg herinner je achteraf weinig tot niets meer van de muziek en juist dáárom toont dit aan dat Djawadi een echt vakman is en dat Del Toro de goede keuze heeft gemaakt om met Djawadi in zee te gaan. De gecomponeerde muziekstukken vormen samen met de beelden een synergie en dit zorgt dat twee losse componenten samen een groter geheel vormen.

Afgezien van de kleine rol van Ron "Hellboy" Perlman blijven de meeste personages wat blanco. Terwijl er wel degelijk interessante personages zijn ontwikkeld, waar we nét wat meer van zouden willen weten. Weinig scènes zijn toegewijd om ons wat meer over de personages te vertellen, maar de scenes die we zien zijn erg fraai geënsceneerd en opvallend is dat er in een aantal van de kleinere rollen bijzonder goed wordt geacteerd.

Pacific Rim is geen film waar we nog maandenlang over na zullen praten, maar de film blijft als een geschetste voorstelling nog wel even in de schaduwen van onze gedachtes hangen. Vooral voor de jongere filmkijkers zal het spektakel van de gevechten en de grootsheid van de robots imposant zijn.Pacific Rim is een zorgvuldige mix van verschillende ingrediënten: de special effects zien er goed uit, het verhaal is goed te volgen en we zien de eigenzinnigheid van Del Toro terug in het verhaal en de filmische vertaling hiervan. Hij bewijst dat een blockbuster niet per definitie een film hoeft te zijn waar script of filmische details het moeten afleggen tegen een grandeur van special effects en combineert daarentegen al deze ingrediënten tot een pakkend geheel.