ParaNorman - recensie

ParaNorman combineert de zombie-apocalyps met stopmotion animatie en een coming-of-age verhaal. Maar, zoals een Amerikaanse videosite zich afvraagt; "Will it blend"?

Drie jaar na het succes vanCoralinekomt studio Laika met een nieuwe stopmotionfilm:ParaNorman. Net als in de vorige film kentParaNorman een curieuze jonge hoofdpersoon. Op het eerste gezicht lijkt Norman Babcock een normale tiener die simpelweg zijn schooltijd probeert te overleven. Het wordt echter snel duidelijk dat hij toegang heeft tot een werkelijkheid die aan anderen voorbijgaat: hij kan de geesten van overledenen zien. Zelf legt Norman aan zijn gezellig mollige vriend Neil uit dat het alleen de geesten zijn van mensen die nog losse eindjes hebben achtergelaten of een plotselinge dood zijn gestorven.

Zijn ouders en zus moeten niets hebben van zijn ‘zogenaamde’ gave en op school wordt hij ook raar aangekeken. Als buitenbeentje heeft hij een moeilijk bestaan als ‘de jongen die spoken ziet’. Wanneer hij op een dag op weg is naar school wordt hij achtervolgd door een indrukwekkend bebaarde man die zijn oom Prenderghast blijkt te zijn. Tijdens Normans jeugd hebben zijn ouders hem willen afschermen van deze rare snuiter in de familie die eveneens geesten blijkt te kunnen zien. De geestige John Goodman (Barton Fink, The Big Lebowski) maakt met zijn stemwerk deel uit van een sterke cast die de wereld vanParaNorman leven in blaast . Uitspringers zijn de twee onzekere stemmetjes van Norman door Kodi Smit-McPhee (Let Me In, The Road) en Neil door Tucker Albrizzi (Uploading to Angels, Spooky Buddies).

Norman krijgt van zijn oom te horen dat een eeuwenoude vloek terug dreigt te keren wanneer hij er binnenkort niet meer is om dit te voorkomen. Het is aan Norman om de taak van Prenderghast over te nemen en te zorgen dat een tot de dood veroordeelde heks zijn dorpje niet zal terroriseren. Wanneer hij echter te laat blijkt om een jaarlijks ritueel uit te voeren, lijkt een nachtmerrie waarheid te worden als graven openbreken en de doden herrijzen. Samen met zijn zus, zijn vriend Neil, diens broer en pestkop Alvin gaat hij op pad om het kwaad terug te dringen. Hij komt er tijdens zijn reis echter achter dat de situatie niet zo gemakkelijk in elkaar zit als gedacht. Zeker als hij de oorzaak verkeerd ingeschat blijkt te hebben.

In de verhaallijn verbindtParaNorman pesterijen aan de heksenjachten van eeuwen geleden. Dit resoneert mooi in de combinatie van kinderlijke onschuld van het stop-motion uiterlijk met decheesyB-film esthetiek die voor de omlijsting zorgt. Het duurt helaas wat lang voordat de thematische lijn tot ontwikkeling komt. Het is daarnaast na het begin ook gemakkelijk te zien welke kant de film opgaat.ParaNorman kent hier jammer genoeg niet de mysterieuze onvoorspelbaarheid van de fantasiewereld die inCoralinegeschetst werd. Gelukkig is het ongekende oog voor detail nog steeds aanwezig en enkele close-ups van de kleiwereld lijken bijna te mooi om waar te zijn.

Op het gebied van stijl putParaNorman dus uit de B-film esthetiek die veel films uit het zombie-genre eigen is. De zombies die in de film te zien zijn, zijn voornamelijk geïnspireerd door de langzame ondoden uit de Romero-films en niet door de meer recente28 Days Latersprinters. Net alsCoraline zijn er horrorinvloeden die velen wellicht niet verwachten bij een stop-motion animatiefilm, maar net als in die film werkt het hier goed. De sloffende zombies vormen daarnaast een leuke bron om wat slapstickhumor op los te laten en dit komt voornamelijk door het prachtige animatiewerk goed uit de verf.

Met hun nieuwe film houdt Laika het niveau hoog. De film is wellicht wat voorspelbaar en komt wat laat met het ontwikkelen van de clue, maar de combinatie van fraaie animaties met innemende humor zorgt voor een fijne filmervaring. Aan het begin van zijn avontuur stelt Norman nog: “I didnt wish to be born this way”, maar gedurende de film ontwikkelt hij zich samen met zijn omgeving. Dit heeft samen met de geestige eclectische stijl geresulteerd in een geslaagde familiefilm die – daar komt het cliché – te genieten valt voor jong en oud. Yes, it blends!