Indrukwekkend portret van een bijzondere filmmaker; Pim de la Parra.
Eén van de meest indrukwekkende scènes uit Parradox , waarin een portret van filmmaker Pim de la Parra door regisseur In-Soo Radstake met veel liefde wordt getoond, is als De la Parra op Aruba naar de plek terugkeert, waar hij na de ondergang van zijn met Wim Verstappen gerunde bedrijf Scorpio Films, mediteerde. De la Parra rijdt met Radstake op een landweg langs het water waar hij meer dan dertig jaar geleden voor het laatst mediteerde. Radstake vraagt dan: "Wil je uitstappen, Pim?". Zonder na te denken loopt De la Parra terug naar de plek. Hij spreidt zijn armen als een vliegtuig. Stilte.
Psycholoog
Parradox is een stuk geschiedschrijving waarin Pim de La Parra wordt neergezet zoals hij is: eigenwijs, druk, energiek, vrouwengek, emotioneel, direct, controversieel, en vooral zo sluw als een vos. Want zonder 5.000 euro betaling geen film, en zonder 3.250 euro vooraf geen seconde draaitijd. Pim is zakelijk, duidelijk, maar heeft bovenal een klein hartje. Ongekend ambitieus vertelt Radstake zijn verhaal. De la Parra is zich voortdurend bewust van de camera en dit levert de mooiste beelden op. Zo vraagt hij aan Radstake waarom hij een documentaire over hem wil maken om vervolgens het antwoord terug te kaatsen op de tekortkomingen van Radstake inzake menselijke relaties. De la Parra anticipeert als zijnde een psycholoog, maar Radstake heeft een duidelijk doel. Zijn puike research blijkt uit de vele door de documentaire heen versneden beelden van mensen die hij heeft gesproken voor zijn project. Paul Verhoeven, Emjay Rechsteiner, Marc Felperlaan, Willeke van Ammelrooy, en nog tientallen mensen die één voor één iets te melden hebben over De la Parra. Uit deze gesprekken blijkt niet alleen het belang van De la Parra voor de ontwikkeling van de Nederlandse film in de jaren zestig, maar ook geeft het blijk van zijn ongeëvenaarde passie, enthousiasme, doorzettingsvermogen, en humor.
Parradox is een stuk geschiedschrijving waarin Pim de La Parra wordt neergezet zoals hij is: eigenwijs, druk, energiek, vrouwengek, emotioneel, direct, controversieel, en vooral zo sluw als een vos. Want zonder 5.000 euro betaling geen film, en zonder 3.250 euro vooraf geen seconde draaitijd. Pim is zakelijk, duidelijk, maar heeft bovenal een klein hartje. Ongekend ambitieus vertelt Radstake zijn verhaal. De la Parra is zich voortdurend bewust van de camera en dit levert de mooiste beelden op. Zo vraagt hij aan Radstake waarom hij een documentaire over hem wil maken om vervolgens het antwoord terug te kaatsen op de tekortkomingen van Radstake inzake menselijke relaties. De la Parra anticipeert als zijnde een psycholoog, maar Radstake heeft een duidelijk doel. Zijn puike research blijkt uit de vele door de documentaire heen versneden beelden van mensen die hij heeft gesproken voor zijn project. Paul Verhoeven, Emjay Rechsteiner, Marc Felperlaan, Willeke van Ammelrooy, en nog tientallen mensen die één voor één iets te melden hebben over De la Parra. Uit deze gesprekken blijkt niet alleen het belang van De la Parra voor de ontwikkeling van de Nederlandse film in de jaren zestig, maar ook geeft het blijk van zijn ongeëvenaarde passie, enthousiasme, doorzettingsvermogen, en humor.
Discriminatie
Naast de in de documentaire aan bod te komen episode over de teloorgang van vriendschappen, waarvoor De la Parra als 'hoofdschuldige' wordt aangewezen, is vooral de episode, waarin het vermeend racistische uiterlijk van het toenmalige Nederlandse Filmfonds wordt belicht, interessant te noemen. Vooral ook omdat er signalen zijn dat De la Parra gediscrimineerd zou zijn. Eén van de redenen voor het opzetten van zijn minimal movies, films in korte tijd gedraaid met minimale middelen en veelal zonder script, is zijn wanverhouding met datzelfde fonds. Thom Hoffman, één van de hoofdrolspelers uit Odyssée d'Amour (1987), zegt bijvoorbeeld dat De la Parra niet die kansen heeft gekregen, waarmee in een notendop zijn drama wordt belicht. Maar kun je van een drama spreken als deze man na Wan Pipel (1976), de film die Scorpio Films de ondergrond in boorde, gewoon films bleef maken? De la Parra is ondanks zijn welbesproken, veeloverwogen, geleefde, doorlichtte, en volle leven, een absolute inspirator voor een zichzelf tegen een systeem rebellerende persoonlijk met een energie waar je nooit genoeg van kunt krijgen.
Naast de in de documentaire aan bod te komen episode over de teloorgang van vriendschappen, waarvoor De la Parra als 'hoofdschuldige' wordt aangewezen, is vooral de episode, waarin het vermeend racistische uiterlijk van het toenmalige Nederlandse Filmfonds wordt belicht, interessant te noemen. Vooral ook omdat er signalen zijn dat De la Parra gediscrimineerd zou zijn. Eén van de redenen voor het opzetten van zijn minimal movies, films in korte tijd gedraaid met minimale middelen en veelal zonder script, is zijn wanverhouding met datzelfde fonds. Thom Hoffman, één van de hoofdrolspelers uit Odyssée d'Amour (1987), zegt bijvoorbeeld dat De la Parra niet die kansen heeft gekregen, waarmee in een notendop zijn drama wordt belicht. Maar kun je van een drama spreken als deze man na Wan Pipel (1976), de film die Scorpio Films de ondergrond in boorde, gewoon films bleef maken? De la Parra is ondanks zijn welbesproken, veeloverwogen, geleefde, doorlichtte, en volle leven, een absolute inspirator voor een zichzelf tegen een systeem rebellerende persoonlijk met een energie waar je nooit genoeg van kunt krijgen.
Pionier
Pim de la Parra is uniek en wil niets liever dan zijn volk, en de verschillende volkeren binnen zijn volk, een stem geven op het witte doek binnen de Nederlandse filmcultuur (en daarbuiten). 'Hadden jullie maar beter geluisterd naar Pim', lijkt het credo te worden. Parradox is dan ook een film die je vol doet schieten van verbazing, bewondering, verdriet, en energie. Pim de la Parra is nog maar zeventig jaar, maar hij laat nog steeds zien dat de Nederlandse filmcultuur (of identiteit), zoals deze is ontstaan in de jaren zestig, ook bestaat uit de Surinaamse ervaring. Schrijnend is dan ook de uitspraak van de toenmalige directeur van het Filmfonds dat de films van De la Parra de tijdsgeest niet zouden reflecteren terwijl achteraf dit juist wel het geval is gebleken. Het toont aan dat kromme gedachten de verfijning van het talent van één van Nederlands grootste filmpioniers heeft gedwarsboomd. Niettemin is De la Parra verder gegaan want een deur is er nu eenmaal om in te trappen.
Pim de la Parra is uniek en wil niets liever dan zijn volk, en de verschillende volkeren binnen zijn volk, een stem geven op het witte doek binnen de Nederlandse filmcultuur (en daarbuiten). 'Hadden jullie maar beter geluisterd naar Pim', lijkt het credo te worden. Parradox is dan ook een film die je vol doet schieten van verbazing, bewondering, verdriet, en energie. Pim de la Parra is nog maar zeventig jaar, maar hij laat nog steeds zien dat de Nederlandse filmcultuur (of identiteit), zoals deze is ontstaan in de jaren zestig, ook bestaat uit de Surinaamse ervaring. Schrijnend is dan ook de uitspraak van de toenmalige directeur van het Filmfonds dat de films van De la Parra de tijdsgeest niet zouden reflecteren terwijl achteraf dit juist wel het geval is gebleken. Het toont aan dat kromme gedachten de verfijning van het talent van één van Nederlands grootste filmpioniers heeft gedwarsboomd. Niettemin is De la Parra verder gegaan want een deur is er nu eenmaal om in te trappen.
Conclusie
Parradox is een indrukwekkend portret van een man die door de diepste dalen van het bestaan is gekropen om er vervolgens heelhuids als een meer volmaakt mens uit te komen. Pim de la Parra is een man van tegenstrijdigheden die, met dank aan regisseur In-Soo Radstake, vooral wordt geconfronteerd met zijn eigen zelfbeeld. Parradox is eigenlijk geen paradoxaal gegeven. Eerder een titel voor zijn rijke oeuvre dan een reflectie van zijn eigen geest.
Parradox is een indrukwekkend portret van een man die door de diepste dalen van het bestaan is gekropen om er vervolgens heelhuids als een meer volmaakt mens uit te komen. Pim de la Parra is een man van tegenstrijdigheden die, met dank aan regisseur In-Soo Radstake, vooral wordt geconfronteerd met zijn eigen zelfbeeld. Parradox is eigenlijk geen paradoxaal gegeven. Eerder een titel voor zijn rijke oeuvre dan een reflectie van zijn eigen geest.
| Titel: | Parradox |  |
| Genre: | Documentaire | |
| Regie: | In-Soo Radstake | |
| Cast: | Pim de la Parra, Paul Verhoeven, Willeke van Ammelrooy, e.a. | |
| Première: | 9 december 2010 | |
| Trailer: | - |
