Passion - recensie

De haat-liefdeverhouding tussen twee powervrouwen verleidt hen tot een gevaarlijk spel als het om zakelijk aanzien gaat. Wie gaat het spel uiteindelijk winnen?

Passion is een remake van de Franse filmCrime d’Amourvan Alain Courneau uit 2010. Nu, bijna anderhalf jaar later, komt Brian de Palma met zijn versie van het verhaal over twee powervrouwen die alles over hebben voor een plek in de top. De ijskoude Christine (Rachel McAdams) heeft een topfunctie bij een reclamebedrijf. Ze wordt daarin bijgestaan door Isabelle (Noomi Rapace) die lager in rang staat, maar over het creatieve brein beschikt dat Christine mist. Wanneer Isabelle een reclamespotje bedenkt waarmee Christine vervolgens met de eer strijkt, ontstaat er een gevaarlijk spel zoals dat alleen in de zakenwereld kan worden gespeeld. De spelers zijn gehard en egoïstisch en gebruiken hun speelbeurten om elkaar op elke mogelijke manier van het bord te vegen.

In 1992 regisseerde Brian de PalmaRaising Cane. Dat was volgens hemzelf de laatste keer dat hij een film in het thriller genre maakte. Over De Palma’s kwaliteiten binnen dit genre valt te discussiëren: Raising Canewerd nooit een kaskraker en op IMDb wordt er een 5.7 gegeven door de bezoekers. Toch wilde De Palma het er nog eens op wagen met deze remake. Hij was onder de indruk van het FranseCrime d’Amouren herschreef het script zodat het meer verrassingselementen zou bevatten. Met het oog op de matige spanningsboog in het origineel is het aannemelijk datPassion beter zal zijn dan zijn oudere voorbeeld.

Crime d’Amour was geen bijster interessante film die met name na de plottwist als een plumpudding in elkaar zakte. De Palma heeft zijn uiterste best gedaan om de spanning inPassion langer te behouden. Dat doet hij onder andere door de kijker op verschillende dwaalsporen te zetten en de ontknoping uitdagender te maken. BijCrime d’Amourzat je een uur naar een ontknoping te kijken die op voorhand al duidelijk was, bijPassionwordt de aandacht van de kijker nog wel tot het Hitchcock-achtige einde vastgehouden. Tot zover de positieve opmerkingen overPassion. Over het algemeen is alles aan deze film irritant. Een goede thriller zit doorgaans onder de huid, maarPassionis als een vervelend mug die op je huid zit. Het begint al met de miscasting van Rachel McAdams in de rol van Christine. InPassionis Christine een jonge vrouw, maar dit rijmt niet met haar kledingstijl en zakelijke gehardheid. Kirsten Scott Thomas zette de rol inCrime d’Amourperfect neer, zij was het grootste wapenfeit van die film. McAdams weet het charisma van Scott Thomas absoluut niet te evenaren. Ze zet een verwend kind neer in plaats van een doorgewinterde zakenvrouw. Noomi Rapace is iets beter op haar plaats in de rol van de geobsedeerde Isabelle. De film heetPassion, maar er is te weinig de tijd genomen om die passie tussen de twee leading ladies te laten groeien. Met die passie valt of staat de mate waarin de film weet door te dringen tot de kijker.

Crime d’Amour was filmtechnisch weinig spectaculair. De Palma lijkt echter om onduidelijke redenen van mening te zijn datPassion kunst is. Zo is er ten eerst de melodramatische soundtrack die doet vermoeden dat er een overenthousiaste amateur verantwoordelijk is voor de muziek. Verder gebeurt er op de helft van de film iets merkwaardigs. De hele filmruimte wordt als het ware in een gevangenispak gehesen; de lichtval wordt onderbroken door een soort van lamellen die er voor zorgen dat er gedurende de rest van de film bijna altijd sprake is van een horizontaal gestreepte belichting. Het doel hiervan is onduidelijk en op zijn zachtst gezegd vervelend om naar te kijken. Daarnaast werkt voegt De Palma tijdens de moordscene een split screen toe dat een balletvoorstelling laat zien. Als je de dans die daarin wordt opgevoerd niet kent, ontgaat ook de betekenis hiervan je.

De Palma heeft mooie dingen gemaakt tijdens zijn carrière als regisseur. Dat er af en toe iets minder moois tussen zit, valt hem te vergeven; hij heeft ons immersScarfacegegeven.Passion mist vooral vurigheid en is te onoverzichtelijk door de toegevoegde dwaalsporen. Zolang de man plezier heeft in het maken van dit soort flauwe grapjes moet hij dat zeker doen, maar val het publiek er liever niet mee lastig.