Paul - recensie

Net zo grappig als Shaun of the Dead en Hot Fuzz ?

Hoewel acteurs Simon Pegg en Nick Frost regelmatig apart in films verschijnen, zijn ze met de films waarin ze samen de hoofdrol spelen, wereldberoemd geworden. Zo waren ze eerder te zien in bejubelde films als Shaun of the Dead en Hot Fuzz . Dit keer is echter de regisseur en de schrijver van deze twee succesvolle films, Edgar Wright, achterwege gelaten. De twee Britse komieken klommen voor hun nieuwe film Paul zelf in de pen voor het scenario en trokken Greg Mottola, de regisseur van Superbad , aan om de boel te regisseren. Maken ze met deze film de belofte van hun eerdere samenwerking waar?

Het verhaal
Greame Willy (Pegg) en Clive Gollings (Frost) zijn dikke vrienden en helemaal gek van stripverhalen. Ze besluiten af te reizen naar Comic Con in Amerika, het walhalla voor stripboeken liefhebbers, waar het niet vreemd is als bezoekers verkleed als hun favoriete karakter de beurs bezoeken. Na Comic Con besluiten de twee om nog langs enkele beroemde plaatsen te rijden die iets met UFO’s, aliens en ander buitenaardse wezens te maken hebben. In de buurt van Area 51 stuiten ze opeens op een alien genaamd Paul (met de stem van Seth Rogen), en laat deze nu precies lijken op alle beelden van aliens waarmee de mensheid de afgelopen zestig jaar is gevoed. Alleen E.T. zag er anders uit, maar dit wordt impliciet heel slim verantwoord door de film. Paul is in die zestig jaar gevangenschap op Area 51 ingezet voor allerhande testjes, maar vooral ook om de Amerikaanse sci-fi cultuur in leven te houden, door mee te werken aan meerdere iconische sci-fi verhalen, waaronder E.T.. Na zestig jaar weet Paul echter te ontsnappen en komt zo de twee geeks tegen. Samen slaan ze op de vlucht, ze komen onderweg nog enkele geschifte personages tegen en ondertussen vliegen de verwijzingen naar de sci-fi cultuur je om de oren.

Amerikaanse humor vs. Britse humor
Het grootste verschil met de twee films uit de ‘Three Flavours Cornetto Trilogy”, Shaun of the Dead en Hot Fuzz , is dat Paul geen echte Britse film is geworden. Pegg en Frost zijn Brits, er zitten ook enkele typische stukjes Britse humor in, maar daarnaast bestaat de film vooral uit heel veel overdreven en weinig subtiele Amerikaanse humor. Het lijkt erop dat de studiobazen zich te veel met het script bemoeid hebben. Hun eerdere films bevatten naast uitbundige visuele grappen vooral subtiele humor tussen de personages en de grote climaxen die de films tot komische meesterwerken maakten. In Paul is daar maar weinig van over gebleven; zo pikken ze een extreem Christelijk meisje op die door Paul even van haar Christelijkheid wordt afgeholpen. Nu ze de ‘waarheid’ heeft gezien, besluit ze alle tijd waarin ze niet gevloekt heeft in te halen. Dit voelt zo geforceerd en overdreven aan dat het nergens grappig is.

Enkele lichtpuntjes
Gelukkig zitten er ook nog enkele goede aspecten in de film, waardoor je je de honderd minuten die Paul duurt niet hoeft te vervelen. De personages zijn erg aandoenlijk en ook de talloze verwijzingen zijn vaak om te smullen. De scherpe grappen van Pegg en Frost samen, maken ook nog wat goed. Zo is bijvoorbeeld de scène waarin Greame en Clive aangezien worden voor homovrienden door twee rednecks hilarisch.

Conclusie
Na de sterke eerdere films van het tweetal, Shaun of the Dead en Hot Fuzz , overheerst vooral een gevoel van teleurstelling, met name door het script dat teveel een Hollywood-stempel draagt, waardoor het een middelmatige komedie is geworden. Het is te hopen dat de heren samen met Edgar Wright weer een meesterwerk gaan afleveren met het laatste deel uit de ‘Three Flavour Cornetto Trilogy’, The World’s End .