Police, Adjective - recensie

Een Roemeense politieman komt voor een moreel dilemma te staan nadat hij een scholier heeft betrapt op het verkopen van hasj.

Wanneer de kijker in Police, Adjective in de eerste minuten een aantal beelden krijgt voorgeschoteld, waarin, naar later zal blijken, politieman Cristi (Drago Bucur) een jongen achtervolgt, wordt een spanningveld gecreëerd dat meteen beklijft. Tezamen met een eenvoudige cameravoering, waarbinnen de actie, de achtervolging, in elk shot langdurig staat, krijgt Police, Adjective een apart en eigen stempel, waarmee regisseur Porumboiu bovendien ethische vraagstukken aan de kaak stelt.

Geweten
In 2006 won Corneliu Porumboiu met zijn 12:08 East of Bucharest de Camera D'Or prijs op het filmfestival in Cannes, en op datzelfde festival won hij vorig jaar met Police, Adjective Un Certain Regard Jury Prize. Police, Adjective heeft een simpel plot; politieman Cristi doet onderzoek naar een jongeman die hash heeft verhandeld. Tijdens zijn achtervolgingstocht begint hij steeds meer gewetensvragen te krijgen. Het ethische raamwerk waarbinnen hij zijn werkzaamheden doet, begint barsten te vertonen. Porumboiu weet met deze verhaallijn de kijker geboeid te houden, iets wat voornamelijk te danken is aan het acteerspel van Bucur. Zijn gezicht draagt het verleden van Roemenië, waardoor je als kijker al bij voorbaat empathiseert met hem. Ook is Bucur in zijn spel naturel en niet overheersend; de in de film aan bod komende bijfiguren, waaronder zijn collega's alsook zijn vrouw, krijgen hierdoor ook meer dan voldoende aandacht en ruimte om hun talenten te laten zien. Behalve dat het acteerspel van een hoog niveau is, zorgt ook de voor de film gekozen stijl voor pluspunten.

Stijl
Niet alleen de éérste minuten van de film bestaan uit lange shots, ook in het verdere verloop wordt deze methode een stijlkenmerk, waarbij als twee hoogtepunten een scène bij Bucur thuis plus een scène waarin hij met zijn baas de ethische dilemma's van zijn vak beziet en bediscussieert, genoemd dienen te worden. In de scène bij Bucur thuis ziet de kijker de relatie tussen Bucur en zijn vrouw; de actie wordt gevangen in één shot, waarbij Bucur van de keuken naar de huiskamer gaat waar zijn vrouw muziek luistert, en weer terug loopt. Het is als theater, de acteurs kunnen zonder ingrijpen hun spel laten voortduren. Let vooral op de scène binnen deze long take waarin Bucur en zijn vrouw in discussie gaan over een Roemeense zangeres; het is een spaarzaam moment in de film waar Bucur even niet aan zijn werk denkt. Maar de mooiste long take vindt de kijker op ruim driekwart van de film; hier heeft een minutenlange discussie plaats over datgene wat een politieman dient te doen om het recht te laten zegevieren. Zonder nu al iets te onthullen, geeft Porumboiu op die manier genoeg stof tot nadenken, waardoor Police, Adjective op geen enkel moment saai wordt. De voor de film gekozen stijl heeft daarom ook voldoende bestaansrecht, temeer omdat Porumboiu ervoor kiest onpartijdig te blijven. Zijn stijl etaleert een objectieve verhandeling, waarin geen ruimte is voor een oordeel. Wel problematiseert de film, en slaagt hierin ook, de ethiek binnen het werk van een politieman, waarbij het uiteindelijk aan de kijker is om een oordeel te vellen.

Conclusie
Porumboiu geeft met een simpel plot een kritische kijk op het hedendaagse Roemenië en laat in vele long takes het verhaal zichzelf vertellen, waarbij niet alleen het acteertalent van de hoofd- en bijrolspelers vermeld dient te worden, maar ook de zorg voor een typische stijl. Police, Adjective kijkt als theater, maakt indruk als een goede documentaire, en brengt ethische vraagstukken binnen het werk als politieman op een objectieve manier aan de kaak.