Reasonable Doubt - recensie

Waar regisseur Howitt inSliding Doorsde teugels strak hield, lijkt hij inReasonable Doubtuit de bocht te vliegen.

Peter Howit is vooral bekend van de Britse filmSliding Doors(1998) met Gwyneth Paltrow, waarin hij zijn voorliefde voor gelaagde verhalen uitstekend tot uiting kon brengen. De film bestond uit twee verhaallijnen, die aantoonden hoe de ‘toevallige’ samenloop van omstandigheden iemands leven totaal kan omgooien. De structuur en het verhaal van de plot zijn ontleend aan Krzysztof Kieślowski'sBlind Chance. InReasonable Doubtkomt dit thema terug, maar nu in een Hollywood-versie. En dat valt niet mee. Waar Howitt inSliding Doorsde teugels strak in handen houdt, lijkt hij inReasonable Doubtuit de bocht te vliegen.

Cliché
Het verhaal begint veelbelovend met een jonge assistent-aanklager die een perfect en gelukkig leven leidt, maar door een foute beslissing in zijn privéleven wordt zijn hele leven ondersteboven gegooid. Heel cliché: net vader geworden, een superlieve vrouw thuis en een tracklist van uitsluitend overwinningen in de rechtzaal. Na het veroorzaken van een ongeluk denkt hij zijn rustige leventje weer op te kunnen pikken. Maar niets is minder waar: hij wordt namelijk opgeroepen bij een rechtszaak, waar hij indirect bij betrokken is. Dit gegeven maakt het verhaal voor de kijker zeer interessant en zelfs spannend, ware het niet dat de hoofdrolspeler de kunst van subtiel acteren niet beheerst.

Dominic Cooper, bekend van actiefilms alsNeed for SpeedenCaptain America: The First Avenger, speelt de assistent-aanklager Mitch Brockden. Helaas is Cooper niet overtuigend wanneer hij zijn innerlijke conflict moet uitbeelden. Hij draagt een geheim met zich en probeert dat voor de buitenwereld, zijn vrouw en collega’s te verbergen. Waar een grote acteur met subtiele mimiek en gebaren de kijker kan overtuigen van zijn gevoelens, moet een toch wat mindere acteur als Cooper zoveel uit de kast halen, dat het soms bijna lachwekkend wordt. Op sommige momenten is hij zodanig aan het overacteren om zijn innerlijk conflict uit te beelden, dat het bijzonder ongeloofwaardig overkomt.

Samuel L. Jackson speelt de verdachte Clinton Davis, die aanvankelijk als dader wordt betiteld. Het kat en muisspel tussen Jackson en Cooper heeft zijn aardige (verbale) momenten, maar in de strijd van ‘who is the biggest motherf***er’ is Cooper geen partij voor Jackson. Maar het ‘who dunnit’ verhaal blijkt wel gecompliceerder dan op het eerste gezicht lijkt en dat levert de nodige spanning op.

Conclusie

Voor degene die geen diepgaande thriller zoekt, biedtReasonable Doublevoldoende vermaak. Alleen wil regisseur Howitt teveel verhaallijnen en intrinsieke motieven door de film verweven. Het resultaat: teveel plotwendingen, waardoor Howitt uiteindelijk genoodzaakt is teveel toevalligheden bij elkaar te rapen om het verhaal tot een einde te brengen. Een einde dat helaas ook niet al te verrassend is.