Rock of Ages - recensie

Een smakeloze glamrock musical waarin de talentvollere acteurs niet kunnen zingen en de talentvolle zangers gemankeerd overkomen.

InRock of Ages volgen we de jonge Sherrie (Julianne Hough) die het zogenaamde boerse Oklahoma verlaat in eengreyhoundbus om tijdens de hoogtijdagen van de glamrock in Los Angeles in 1987 mee te delen in de roem. Sherrie ontmoet als aspirerende zangeres de jonge barman Drew (Diego Boneta) die haar bijstaat na een beroving. Aangezien Sherrie in zak en as zit, voorziet Drew, met behulp van zijn baas Dennis (Alec Baldwin), Sherrie van een baan in de befaamde Bourbon club op de Sunset Strip.

Met afgezaagde montagescènes wil regisseur Adam Shankman (Hairspray) het publiek doen geloven dat na pakweg tien minuten in de film de ware liefde is gevonden. De relatie tussen Bonita en Hough is dan ook allesbehalve geloofwaardig. Deze twee vocalisten manifesteren zich als houterige musicalsterren, die lijken te smeken om een basiscursus mimiek. De chemie tussen deze twee hoofdrolspelers is zo tragisch, dat andere enigszins noemenswaardige rollen van Baldwin, Russel Brand (Get Him To The Greek) en Bryan Cranston (Breaking Bad), al snel het onderspit moeten delven.

Rock Of Ages is gebaseerd op een Broadway musical uit 2006. Komiek Justin Theroux (Iron Man 2) en Chris D'Arienzo (Hot) bewerkten deze musical tot een film met een budget van zeventig miljoen dollar. Ondanks de aanwezigheid van bekende acteurs als Brand, Cranston en Baldwin, slaat regisseur Shankman's met deze kitscherige misrepresentatie van een muziekperiode de plank volledig mis. Blijkbaar mikt de film op een nostalgisch publiek met een voorliefde voor het smakeloze tijdperk uit de jaren tachtig, waarin bands alsDef Leppard,Mötley CrueenBon Jovi de rockparade domineerden. Deze liedjes worden, met op de achtergrond een veel te modern ogend Los Angeles, op vaak weinig inspirerende wijze vertolkt. Voor de goede orde,Rock Of Agesis een musical. Dat betekent dat Shankman authenticiteit afdwingt bij het publiek, door onder andere Baldwin zelf te laten zingen. Alhoewel dat ontroerend zou moeten zijn, is het saai en op veel momenten ineffectief.

De simplificatie van een muzikaal tijdperk inRock Of Ages(er domineerden ook andere muzikale stromingen, zoals Thrash Metal (Metallica) op de Sunset Strip) is één van de vele anachronismen. Glamrock wordt geromantiseerd en daarmee is de film zeer kort door de bocht. Bijkans wil Shankman namelijk ook dat deze periode serieus wordt genomen, wat in tegenspraak is met zijn benadering. Zo laat hij Hough in sexy jurkjes opdraven als ze als erotische danseres in de stripclub van de - meer zingende dan acterende - Mary J. Blige (Justice) werkt. DatRock Of Ages een musical is, moet op de koop toe worden genomen. De film lijkt te zijn gemaakt voor het MTV-publiek en aanbidders vanGlee. In die zin lijktRock Of Ages geen enkel moment op klassieker als Rob Reiner'sSpinal Tap en Michael Winterbottom's24 Hour Party People. Laatstegenoemde films weten, net als Anton Corbijn'sControl, een muzikaal tijdperk wél uitstekend te belichamen.

Is er dan niets positiefs te melden overRock Of Ages? Jawel, zo speelt Malin Akerman een geileRolling Stone journaliste die uiteindelijk een relatie krijgt met de gevierde glamrocker Stacee Jaxx (Tom Cruice), Baldwin en Russel hebben als tandem tevens enkele komische momenten, Catherine Zeta Jones (Patricia Whitmore) speelt als echtgenote van Cranston (Mayor Whitmore) een vileine rol en Paul Giamatti slaagt er in om als Paul Gill (popmanager) een slinkse klootzak neer te zetten.

Met 124 minuten isRock Of Ages een lange zit, waarbij het extreem simpele en moralistische verhaal leidt tot afgezaagde liedjes en onnodige anachronismen. De plichtmatige seksuele scènes tonen aan dat glamrock letterlijk en figuurlijk weinig om het lijf heeft.