Rosie's Son - recensie

Getroubleerde personages in de periferie.

De in Berlijn woonachtige Lorenz (Fabian Krüger) wordt opgeschrikt door de beroerte van zijn moeder Rosie (Sibylle Brunner). Hij haast hij zich naar zijn Zwitserse geboortedorp Altstätten. Samen met zijn zus Sophie (Judith Hofmann) neemt hij de zorg op zich. Dat blijkt een flinke opgave, aanzien de alcoholistische Rosie het toonbeeld van onwil is. Ze neemt haar revalidatie niet serieus en wordt daarmee een doorn in het oog voor haar kinderen. Die hebben wel wat anders aan hun hoofd. Lorenz is een begenadigd schrijver zonder recent succes en Sophie probeert haar huwelijk met Alex (Eric Hättenschwiler) te redden. Tegelijkertijd haalt Rosie ook het beste in haar kinderen naar boven. Ze is hard voor haar dochter, schaamteloos naar haar zoon, maar vooral ook een bijzonder gezellig mens.

Lorenz blijkt niet het enige zorgzame type in het dorp. Mario (Sebastian Ledesma) woont tijdelijk bij zijn oma Trudi (Margot Gödrös) en haar gehandicapte echtgenoot. In de supermarkt valt Lorenz’ oog op de twintig jaar jongere dorpeling. De jongens groeiden beiden op in Altstätten en blijken zodoende nog meer gemeen te hebben. Wat volgt is een knipperlicht relatie waarin Lorenz zich eigenlijk nooit volledig bloot durft te geven. Hij botviert de frustraties over zijn moeder op Mario, en sluit zich af voor de realiteit. Het is een tijd geleden dat Lorenz een relatie serieus nam en verliefd werd.

Prettig acteursensemble

InRosie’s Son richt cineast Marcel Gisler de lens vooral op zichzelf. Het personage van Lorenz is deels naar hem gemodelleerd. Gisler’s problematische relatie met zijn vader en moeder is vertaald door een prettig acteursensemble afkomstig uit de Duitse-Zwitserse theaterwereld. Alhoewel Krüger de hoofdrol speelt, is het vooral actrice Brunner die in de schijnwerpers staat. Met de rokende, drinkende en scherpzinnige Rosie zet ze een gelaagd en intelligent personage neer. Sowieso kan Gisler geen oppervlakkigheden verweten worden. Hij probeert minutieus een doorsnede van zijn familie te schetsen, zonder scrupules, maar ook zonder gêne. Gisler’s drama zit vooral in het script dat hij met Rudolf Nadler schreef. Hij verwerkt clichés die goed worden ingezet. Mario’s dj-werk en Lorenz schrijverschap voeren nergens de boventoon. Gisler heeft zijn personages geabstraheerd en toont echte mensen, die niet altijd vanuit hun hoedanigheid met hun sores bezig zijn. Daarnaast openbaart het drama in de episodische aard vanRosie’s Son. We zien Lorenz slecht eenmaal in woonplaats Berlijn. Daarna schakelen we telkens vooruit in de tijd, als Lorenz op bezoek is bij zijn moeder. Tijdens deze momenten worden hoogte- en vooral dieptepunten gecondenseerd gebracht. Zo ontdekt Lorenz een familiegeheim, en wordt de verslaving van Rosie verdiept. Bovenal worden mijlpalen prachtig afgebakend door Gisler. Rosie staat op het punt om naar een verzorgingstehuis te gaan, Sophie ontdekt hoezeer ze op haar moeder lijkt, en Lorenz zit in een midlifecrisis. Dat wordt allemaal op een organische manier gebracht, met een Zwitsers dialect dat af en toe nauwelijks verstaanbaar is. Er is geen sprake van overacting inRosie’s Son.

Contrasten

Naast Gisler’s persoonlijke kijk op zijn leven etaleert hij verschillende contrasten inRosie’s Son. We zien Lorenz’ verbondenheid met de stad (Berlijn) en met het platteland (Altstätten). Er lijkt een grote intellectuele afstand tussen centrum en periferie in het verhaal. Zelfs taalkundig is er een groot verschil tussen Zwitserland en Duitsland. Hetzelfde geldt voor het contrast tussen Sophie en Lorenz. Hoe Sophie met haar liefdesleven omgaat, geldt niet perse voor Lorenz, en hoe Lorenz’ relatie met zijn vader was, is niet exemplarisch voor alle vader-zoon relaties.

Gisler reikt zijn publiek een doorsnede aan van zijn familie. Hij haalt de menselijkheid naar voren in zijn werk en creëert geslaagde personages die worden uitgevoerd door geoefende acteurs. Desalniettemin moet opgemerkt worden dat zijn film nergens echt tot een hoogtepunt komt. Alhoewel dat ook van toepassing is op Jean-Luc Godard’sBande À Part, lijktRosie’s Son inventiviteit van dat niveau te ontberen. Ook de opvulshots, waarin Lorenz en Rosie in de auto rijden, lijken overbodig. Was Gisler’s geld op toen hij de longshots schoot om zijn film de juiste cadans te geven? Deze tussenscènes lijken met een goedkope HD-camera te zijn geschoten. Het zijn deze onvolkomenheden waardoorRosie’s Sonnet niet tot een perfecte dramafilm kan worden gekwalificeerd.

Conclusie

Gisler’sRosie’s Son is boven alles een hommage aan zijn moeder. Hij omringd zich met een prettig acteursensemble en weet de juiste toon te vinden voor het creëren van drama. Het zijn echter kleine onvolkomenheden waardoor de film niet boven zichzelf uitstijgt.