Safe Haven - recensie

‘The good thing Katie, is that life is full of second chances’.

Lasse Hallström heeft als regisseur de nodige credits opgebouwd met onder anderThe Cider House Rules enChocolat. De laatste jaren lijkt hij zich echter als een vis in het water te voelen bij het verfilmen van Nicolas Sparks romans. Eerst was daar het redelijkeDear Johnen nu probeert hij het opnieuw metSafe Haven. Kan hij de middelmaat ditmaal ontstijgen?

Safe Havenbegint voor een lieflijke roman op een ietwat onconventionele wijze. Erin Tierney (Julianne Hough) moet namelijk op de vlucht nadat ze iemand heeft neergestoken met een mes. De politie van Boston zoekt haar vervolgens voor moord. Na een lange reis door het hart van de VS komt Erin aan in het kleine Southport in North Carolina. Een typisch Amerikaans kustdorpje, waar nooit wat gebeurd. Totdat Erin haar intrede doet natuurlijk. Eenmaal in Southport neemt Erin noodgedwongen een nieuwe identiteit aan. Als ‘Katie’ koopt ze een vervallen huisje op een afgelegen plek in het bos. Van daaruit probeert ze haar leven op te bouwen en laat ze, beetje bij beetje, weer mensen toe in haar leven. Ze heeft goed contact met haar buurvrouw Jo (Cobie Smulders) en weet zelfs een baantje te regelen als serveerster in een plaatselijk strandtent. Tegelijkertijd heeft ze ook de aandacht van weduwnaar Alex Wheatley (Josh Duhamel) op zich gericht. Nadat zijn vrouw is overleden aan kanker woont Alex in Southport met zijn twee kinderen Lexie en Josh. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht voor een ontluikende romance tussen de twee, maar natuurlijk komt de politie steeds dichterbij en is het slechts een kwestie van tijd voordat men in Southport achter haar ware identiteit zal komen. Dit alles leidt tot een finale, waarin vuurwerk en drama hand in hand gaan.

Er bestaat geen Nicolas Sparks roman zonder flink aangezet drama en zoetsappige liefde. Hallström neemt de tijd om het verhaal op gang te brengen, waardoor de romance tussen Alex en Erin alle ruimte krijgt om zich te ontwikkelen. Josh Duhamel is geen vreemde in romantische komedies en is hier dan ook prima op zijn plaats. Jullianne Hough is de laatste tijd een veel gevraagde actrice in romantische rollen (denk aanFootlooseenRock of Ages). Hoewel de camera absoluut van haar houdt, betekent dat nog niet dat ze ook van het scherm sprankelt. De twee hebben echter wel een goede chemie samen. Daarnaast hoeft David Lyons als creepy politieagent Tierney niet meer te doen dan naar de fles te grijpen en jacht te maken op Erin, maar doet dat wel effectief.

Hoewel kindacteurs nogal eens irriteren, is het hier de kleine Lexie, gespeeld door Mimi Kirkland, die de show lijkt te stelen. Ieder keer als zij in beeld is, wordt de film simpelweg beter. Ook Noah Lomax zet als Josh een prima rol neer. De acteurs zijn dus redelijk op dreef, maar echt goed wordt het nooit. Dat komt vooral doordat ze niet echt worden uitgedaagd door het standaard verhaal vanSafe Haven. Hallström zorgt ervoor dat Southport er even idealistisch uitziet als op een ansichtkaart, maar dat geeft ook meteen de diepgang van de film weer. Het ontstijgt nooit echt het niveau van een soapserie. De wendingen in het verhaal zijn dan ook voorspelbaar en het tempo ligt vrij laag. Voor een avondje wegzwijmelen is de film prima, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Safe Haven is een voortkabbelende film die ook nog eens voorspelbaar is. De acteurs maken er het beste van, maar hebben gewoon geen beter materiaal om mee te werken. Voor fans van het genre is de film prima te doen, maar als romantische komedie weet hij niet voldoende te verrassen.The Notebookblijft dus nog wel even de beste Nicolas Sparks verfilming.