Season Of The Witch - recensie

Nicholas Cage en Ron Perlman in een campy heksenfilm: wat valt er niet leuk aan te vinden?

Season of the Witch heeft maar liefst twee prologen voordat het hoofdplot start. De eerste toont een heksenrechtszaak op typische geschiedenisboekwijze: veel publiek en gehuil, ophangingen aan een brug en vervolgens lichamen die gedumpt worden in het water. De priester haalt ’s nachts de lijken omhoog en tot zijn schrik blijkt één van hen nog springlevend te zijn. Even lijkt het dan alsof we Linda Blair ( The Exorcist ) voor de camera zien.

Moorden is slecht
De tweede proloog introduceert Behmen (Cage) en Felson (Perlman), twee ridders die voor vergeving van hun zondes meevechten in de kruistochten. Als typische protagonisten hakken ze door vijandelijke legers heen met evenveel gemak als dat wij in een slavinkje zouden snijden. De film toont ontelbare veldslagen maar vooral twee acteurs die zich kostelijk vermaken. Dat zou ik ook doen als ik een Middeleeuwse variant van een Darth Vader-helm mocht dragen. Na jaren van veldslagen, zuipparten en verkrachtingen, komen ze tot de conclusie dat vrouwen en kinderen vermoorden slecht is. Ze deserteren openlijk en alleen regisseur Dominic Sena weet waarschijnlijk waarom ze niet geëxecuteerd worden door de andere kruisvaarders.

Christopher Lee
Uiteindelijk worden ze gespaard, zodat ze pas in Europa opgepakt kunnen worden. Daar woedt ondertussen de pest en wordt een jonge vrouw (Claire Foy) beschuldigd van hekserij en verspreiding van de verschrikkelijke plaag. Een kardinaal (Christopher Lee in z’n meest ondankbare rol sinds The Golden Compass ) laat de twee deserteurs vrij als ze de vrouw naar een abdij in de bergen vervoeren. Daar ligt het laatste boek met aanwijzingen hoe een heksenproef precies moet worden uitgevoerd. De hamvraag blijft natuurlijk: is de vrouw echt een heks?

B-film
Laten we dingen bij hun naam noemen: Season of the Witch is geen kwaliteitsfilm en dat wilden de makers ook helemaal niet tot stand brengen. Wat ze wel wilden, was een B-film maken met mensen die overacteren tot kunst hebben verheven. Cage en Perlman zijn daarvoor perfecte kandidaten, maar ironisch genoeg speelt de eerste heel ingetogen en kaapt de tweede daardoor alle oneliners weg. De heksenescorte telt nog meer mensen, maar deze krijgen amper een karakter om mee te spelen. Het zwaartepunt van de film moet bij de twee ridders en de jonge vrouw liggen, maar ook daar laat Sena steekjes vallen. De chemie tussen Perlman en Cage wordt neergezet als dat van een buddy-cop film als Lethal Weapon of Hot Fuzz . De realiteit echter is dat alleen Cage interessant genoeg wordt tijdens de film. Felson is niets anders dan zijn komische hulpje en dat is natuurlijk doodzonde als je zo’n veelzijdig acteur inhuurt. Bijna net zo’n grote zonde als het inhuren van Christopher Lee voor twee scènes, terwijl hij in die tweede al dood is. Het relatief kleine budget had beter in de 3D effecten gestopt kunnen worden, want die zijn nu van tv-serie kwaliteit. De enige persoon die een serieus compliment verdient voor Season of the Witch , is de heks zelf. Claire Foy moet misschien een personage vertolken die is geschreven met de subtiliteit van Gargamel, het lukt haar even goed om de onschuld zelf te spelen, zelfs nadat ze meerdere mensen heeft vermoord.

Conclusie
Season of the Witch gokt op de zaterdagavond filmgroep; mensen die na een lange werkweek onderuitgezakt met een drankje en een hapje naar een prent zonder gebruiksaanwijzing willen kijken. Wat dat betreft valt er alleen maar te zeggen dat er betere Nicholas Cage-films, betere Ron Perlman-films, en zeker betere zaterdagavondfilms te vinden zijn.