She's out of my League - recensie

Voor alle schaamrode, lusteloze scharminkels met afzakkende schouders, nul komma nul zelfvertrouwen, die over zich heen laten lopen als een doodgewone deurmat... Er is hoop!

Kirk (Jay Baruchel) oefent zijn smeekbede in het bijzijn van zijn vrienden. De smeekbede, die ervoor moet zorgen dat zijn ex-vriendin Marnie hem terug neemt. Al gauw wordt duidelijk, dat Kirk niet de grootste vrouwenverslinder is. Hij is een zachte lieve jongen, maar heeft absoluut geen zelfvertrouwen. Als Molly (Alice Eve) zich meldt bij de incheckbalie op het vliegveld, waar Kirk als beveiligingsbeambte werkt, acht hij zichzelf bij voorbaat al kansloos. Zijn vrienden en collega's proberen intussen overdreven indruk te maken op de bloedmooie blondine. Kirk's baas wil haar zelfs nog even apart nemen om haar te fouilleren uit 'veiligheidsoverwegingen'. Molly irriteert zich zichtbaar. Gelukkig beschermt Kirk haar tegen zijn oversekste collega's en helpt haar weer onderweg. Eenmaal in het vliegtuig merkt Molly dat ze haar iPhone heeft laten liggen bij de incheckbalie. Ze belt haar telefoon en Kirk neemt op. Dit is het begin van een relatie, die bijna gedoemd is te mislukken.

"Moodle"
Kirk is een 5. En Molly is een harde 10 volgens Kirk's vriend Stainer. Stainer's cijfersysteem weet precies te vertellen waarom Kirk nooit een relatie zou kunnen krijgen met Molly. Met zijn slungelige uiterlijk en barrel van een auto valt Kirk ruim buiten het toegestane twee-punten-bereik. Iedereen vindt hem een sul. De nieuwe vriend van zijn ex noemt 'm kleinerend 'Pirate'. En volgens z'n vrienden is Kirk een 'moodle', een 'man poodle'. "Girls wanna take you out on a walk. They wanna feed ya. They wanna cuddle ya. But no girl wants to DO the moodle." Hij wordt er zo vaak op gewezen, dat hij het zelf ook gaat geloven. Z'n zelfvertrouwen zakt naar een dieptepunt. Geen haar op z'n hoofd, die eraan denkt, dat hij ook maar enige kans maakt bij Molly. Maar ondanks dat hij niet moeder's mooiste is, blijkt hij toch een voorzichtige charmeur te zijn en over een flinke portie droge humor te beschikken. Hij weet een gevoelige snaar bij Molly te raken met zijn oprechtheid en compleet andere blik op haar leven.
De schrijvers Sean Anders en John Morris hebben de karakters van Kirk en Molly geloofwaardig neer weten te zetten. Zelfs als Kirk iets te opgewonden raakt van Molly en er een 'klein ongelukje' gebeurt in z'n broek, heb je toch het gevoel, dat jou dat ook had kunnen overkomen.

Pijnlijk
De grens van geloofwaardig en niet geloofwaardig wordt constant opgezocht. Maar een enkele keer is het net iets over de top. Bijvoorbeeld in de scène, waarin Molly net kennis heeft gemaakt met de familie van Kirk. Z'n broer hangt de lomperik uit en z'n vader moedigt ook nog eens aan. De ex van Kirk, Marnie, (die praktisch bij Kirk's ouders inwoont) heeft zichzelf uit jaloezie een metamorfose gegeven om extra bij Kirk in de smaak te vallen. De nieuwe vriend van Marnie, Ron, heeft daarentegen zijn pijlen gericht op Molly en speciaal voor haar zijn beste spencer aangetrokken. Ze doen allemaal alsof Kirk niet bestaat en hebben hun volledige focus op Molly. Ze vragen zich allemaal keer op keer af wat zij in Kirk ziet. En als klap op de vuurpijl nodigt de moeder Molly uit voor een familiereisje, waardoor Kirk zich wel heel ongemakkelijk voelt. Het is zo'n opeenstapeling van lompheid, hielenlikkerij en schaamteloosheid, dat het te overdreven overkomt. De regisseur Jim Field Smith had op een of andere manier deze scène iets in mogen dammen. Iets subtieler had wel gekund.

Onzeker
Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar ook Molly is erg onzeker. Onzeker over haar lichaam, onzeker tegenover haar ouders en verrassend genoeg brengt Kirk ook onzekerheid bij haar naar boven. Ze probeert haar prestaties, carrière en beroemde vrienden, zoals de ijshockeyspeler, die haar naam noemt als 'ie tegen de boarding kwakt in een hard duel om de puck, tegenover hem te verbergen. Ze denkt namelijk, dat Kirk haar anders op een voetstuk gaat plaatsen, zoals ook al haar vorige vriendjes deden. En dat is nu juist waarom de onwaarschijnlijk mooie Molly minder onbereikbaar is, dan in eerste instantie leek. Ze mag dan misschien wel een harde 10 zijn, maar in haar relatie met Kirk ontdekt ze steeds meer dingen over zich zelf. En dat is een erg verfrissende uitdieping van de hoofdpersonages; reden waarom je blijft kijken en benieuwd bent waar het verhaal naartoe gaat.

Stereotypen
Ondanks dat er humor ontstaat uit absurde situaties, is het merendeel van de lachmomenten toe te schrijven aan de stereotypen. Vooral Devon, een ietwat vadsige, maar vooral überpositieve vrolijke vriend van Kirk, is de vreemde eend in de bijt binnen de vriendengroep van vier. Ondanks dat hij een vaste relatie heeft en erg gevleid is als een meisje hem bestempeld als 'hot', komt hij wel heel erg nichterig over. Vooral als hij samen met Kirk de iPhone naar Molly brengt. Als ze buiten staan voor de statige ingang van het museum, waar Molly binnen is, romantiseert hij: "You know what this reminds me of? The moment, when Aladin went to meet princess Jasmine." Het sterke is dat die uitspattingen komen vanuit de karakters zelf. Soms zeer onverwacht en vaak erg grappig.

Field Smith heeft een uitstekend debuut neergezet. Ondanks dat de combinatie van een bloedmooie meid en sulletje op het eerste gezicht wat raar lijkt, heeft Field Smith het script van Anders en Morris toch op een geloofwaardige manier in beeld gebracht. Met uitzondering van wat scènes, die wel heel veel inlevingsvermogen van de kijker verwachten. De hele film draait om het zelfbeeld en de gevoelens van onzekerheid die die met zich mee brengen. De dialogen zijn bijzonder grappig en de uitdieping van de hoofdpersonages voegt veel toe. is herkenbaar en speelt op een verfrissende manier met de vooroordelen, oordelen en verwachtingen, die mensen van elkaar hebben. Het is eenvoudig gezegd een goede romantische komedie, die elke vorm van 'white chicks' humor overstijgt.