In de eerste paar seconden vanSicariolegt de Frans-Canadese regisseur Denis Villeneuve meteen aan de kijker uit wat het woord betekent en waar het vandaan komt: het is het Mexicaanse woord voor huurmoordenaar. Daarna gooit Villeneuve ons meteen midden in de actie. De film opent met een inval van de FBI in een klein grensplaatsje in de Amerikaanse staat Arizona. Het team wordt geleid door Kate Macer (gespeeld door Emily Blunt). Na een schokkende ontdekking wordt Macer aangesteld om mee te gaan met een Amerikaanse Task Force, onder leiding van Josh Brolin en Benicio del Toro, om de Mexicaanse drugsoorlog van binnenuit te bestrijden.
Gruwelijke moorden
Iedereen die eerdere films van Villeneuve heeft gezien (Prisoners uit 2013 bijvoorbeeld), weet dat Villeneuve er geen gras over laat groeien. De filmmaker is niet bang om dingen te laten zien zoals ze zijn en dat is in Sicario ook zeker weer het geval. Verwacht dan ook veel bloed en losse lichaamsdelen, want deze film is heel erg expliciet. Het is smakeloos te weten dat er mensen zijn die anderen dit aandoen, maar vanuit een cinematografisch oogpunt is deze film alles behalve smakeloos. De film laat de harde werkelijkheid zien van de wereld van drugskartels, inclusief keihard geweld en gruwelijke moorden. Het wordt echter op een realistische manier in beeld gebracht. Dit betekent dat er geen grote close-ups zijn, maar de kijker wordt, samen met Macer, op een afstand gehouden. Het geweld wordt niet verheerlijkt, maar ook niet echt afgewezen. Hetzelfde geldt ook voor het handelen van de Amerikaanse Task Forces. Tot het einde toe tasten zowel Macer als de kijker in het duister wat er goed is aan deze 'war on drugs'. Op geen enkel punt is er zekerheid wie er te vertrouwen is en wie niet. Het is knap om te zien dat de regisseur voor elke partij de moeite neemt om zijn of haar beweegredenen te laten zien. Dit gecombineerd met een hele sterke cast, maakt dat het verhaal op een zeer realistische en toch spannende manier wordt neergezet.
Spanningsopbouw
Bovengenoemde spanning is het grootste pluspunt aanSicario. Villeneuve weet als geen andere hoe hij dit kan opbouwen. Waar andere films meteen overgaan op actiescènes of de kijker op een makkelijke manier laat schrikken, laat Villeneuve de kijker nog even zweten, waarna pas de actie op gang komt. Het lijkt een simpel gegeven, maar het geeftSicarioeen stuk meer diepgang. Het is een aspect waar veel recente films wat van kunnen leren, zowel in het actie- als in het horrorgenre. Het contrast tussen deze scènes en de scènes waarin Macer innerlijke conflicten heeft over de missie zijn alleen soms wat groot. Dialogen over de onderhandelingsstrategie bevatten soms te veel vakjargon, waardoor het over de hoofden van de kijkers kan gaan. Gelukkig komen dit soort momenten niet vaak voor in de film.
Conclusie
Na de spannende filmPrisonersweet regisseur Villeneuve opnieuw een realistische, maar vooral spannende film af te leveren. Het bereikt net niet het niveau van zijn voorganger, vanwege de soms al te gedetailleerde dialogen over de diplomatieke onderhandelingen. Maar de manier waarop Villeneuve suspense weet te creëren, is een verademing binnen het huidige filmlandschap. Tel daar de ijzersterke cast bij op, met Josh Brolin, Emily Blunt en in het bijzonder Benicio del Toro, en dan heb je misschien wel één van de sterkste films van het jaar.
